موسیقی ما - محمدرضا آزاده‌فر گفت: شهروندان به عنوان سلول‌های زنده و پرتلاش شهر تامین‌کننده درآمدهای شهری به ویژه برای شهرداری‌ها هستند، بنابراین برنامه‌ریزی برای دو حوزه سلامت جسمی و روانیشان به عهده دستگاه‌های مختلف منتفع از شهروندان به ویژه شهرداری‌ها است.

محمدرضا آزاده‌فر رئیس دانشکده موسیقی دانشگاه هنر ‌ با بیان اینکه امروزه بهداشت شهروندان در دو حوزه جسمی و روانی جزو برنامه‌های اصلی شهرداری‌های دنیا قرار گرفته است، اظهار کرد: زندگی صنعتی و دوری از طبیعت عوارضی را برای شهرهای بزرگ به همراه دارد که شهروندان چنین شهرهایی بیش از شهروندان سایر مناطق در معرض این آسیب‌ها هستند. از آنجایی که شهروندان به عنوان سلول‌های زنده و پرتلاش شهر تامین کننده درآمدهای شهری به ویژه برای شهرداری‌ها هستند حقوقی دارند که برنامه‌ریزی برای دو حوزه سلامت جسمی و روانی آن‌ها به عهده دستگاه‌های مختلف منتفع از شهروندان به ویژه شهرداری‌ها است.

وی افزود: در سال‌های اخیر اقدامات چشمگیری برای ارتقای سلامت جسمی شهروندان در تهران با افزایش سرانه فضای سبز و تجهیز پارک‌ها به وسایل ورزشی صورت گرفته است؛ با این وجود تلاش‌ها در زمینه ارتقای سلامت روانی نتوانتسته است دوشادوش این فعالیت‌ها در حوزه سلامت جسمی پیش‌ برود.

به گفته این استاد دانشگاه، وضعیت تولید و اجرای موسیقی نیز نه تنها توسعه‌ای نداشته است بلکه برابر آمار رسمی مجوزهای صادر شده برای اجراهای موسیقی در شهر تهران، به استثنای موسیقی پاپ، توسعه لازم را نداشته است.

وی در ادامه صحبت‌های خود در پاسخ به سوالی مبنی بر منطقی بودن ادعای مسئولان برخی از سالن‌های شهرداری درباره هزینه بالای امکانات ارائه شده، تصریح کرد: ‌ در طراحی سالن در دهه هشتاد شمسی با جمعیت فزاینده پایتخت و نیازهای شهری چه چیز دیگری می‌توان انتظار داشت؟ اینکه سالنی طراحی و ساخته شود که تجهیزات روز را داشته باشد و پارکینگ آن به صورت نسبی تامین کننده مخاطب آن باشد چیزی نیست که آن را خارق‌العاده دانست.

آزاده‌فر که مدتی نیز ریاست بخش موسیقی سازمان فرهنگی و هنری شهرداری تهران را نیز بر عهده داشته است، ادامه داد: وظیفه میزبان شهری است که برای می‌ه‌مان خود طراحی پارکینگ کرده باشد و مخصوصا وقتی در بدنه یک بزرگراه با قریب یک کیلومتر از خیابان اصلی و بدون ایستگاه حمل و نقل عمومی مانند مترو واقع شده باشد. شبیه مزاحی است که معماری که خانه‌ای را برای کسی طراحی کرده بگوید: «ببین عزیزم این خانه سقف هم دارد!».

وی با تاکید بر این نکته که سرمایه‌های ملی متعلق به آحاد مردم است، گفت: ‌ شهروندی که از محل مالیات و عوارض وی تجهیزات شهری ساخته می‌شود مالک اصلی آن‌ها است. نهادهای شهری حقوق می‌گیرند که از آن‌ها نگهداری کنند و در زمان مقتضی امکان بهره‌برداری از آن‌ها را برای شهروند فراهم آورند. همانگونه که پارک‌ها نگهداری، به روز رسانی می‌شوند و با افزایش جمعیت توسعه می‌یابند و در اختیار شهروند قرار می‌گیرند.

این استاد دانشگاه در پاسخ به اینکه «چرا تعداد سالن‌های مجهز گسترش در دهه هشتاد افزایش نداشته است؟»، ابراز کرد: ‌ این مساله از آن روست که سلامت روانی شهروند به اندازه سلامت جسمی وی در آینده‌نگری تخصیص‌دهندگان و توزیع‌کنندگان بودجه‌های شهری به حساب نیامده است.

آزاده‌فر با بیان اینکه موسیقی یک هنر صحنه‌ای است که اگر شنیده نشود به تدریج تضعیف می‌شود، افزود: ضعف آن باعث می‌شود اگر فضای اجرا در زمان‌های بعدی هم فراهم شود دیگر قوه جذب نداشته باشد و توسط موسیقی سایر ملل از میدان به در شود. البته همۀ این‌ها به معنای آن نیست که نیاز استفاده از آن در مردم کم می‌شود. اگر موسیقی به شکل طبیعی بر روی صحنه‌های شهر اجرا نشود نیاز مردم به آن از طرق دیگر پاسخ داده می‌شود که بحث در مورد آن زیاد شده و اشاره مجدد آن در اینجا حوصله خواننده را به سر می‌برد.