این روزها روزهای اوج خبرسازی‌های سینما است و چند روز دیگر، وقتی جشنواره فیلم فجر تمام می‌شود و سیمرغ‌ها به خانه‌شان پر می‌کشند، جشنواره موسیقی فجر آغاز می‌‌شود و خبرهای مرتبط با آن -نه به گستردگی خبرهای سینمایی- اما به‌هرحال به اندازه خودشان تبدیل به اخبار اول هنری رسانه‌ها می‌شوند. البته این دو برادر فرق‌های اساسی با یکدیگر دارند و هر دو به یک اندازه ارث نمی‌برند. این تفاوت، از همین زمان برگزاری جشنواره‌شان معلوم است؛ جشنواره سینما 12 بهمن آغاز و 22 بهمن (روز پیروزی انقلاب اسلامی) پایان می‌پذیرد و بعد که آب‌ها از آسیاب افتاد، تازه موسیقی آغاز می‌شود. عیبی ندارد و این را می‌شود گذاشت به حساب برد بیشتر و جهانی‌تر سینما و ناگفتنی‌های جایگاه پایین‌تر موسیقی نزد سیاست‌های کلان فرهنگی ما.


از اجحاف‌های دیگر که بگذریم، یک موضوع خیلی عجیب است و به چشم می‌آید: سینما «معاونت سینمایی» دارد و همه بقیه هنرها -که موسیقی هم شامل آنهاست- یک «معاونت هنری»! می‌توان همه بودجه‌ها را به سینما اختصاص داد، می‌توان جشنواره‌اش را پربارتر و جهانی‌تر برگزار کرد، می‌توان بخش زیادی از یارانه‌های هنری را خرج فیلم‌های فاخر کم‌بیننده کرد و در عوض ارکستر ملی و سمفونیک را به خاطر کمبود بودجه به تعطیلی کشاند، می‌توان... اما حکایت غریبی است که این اجحاف حتی در ساختار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم وجود داشته باشد.
 

شکل طبیعی موضوع از این قرار است که همه 7 هنر زیر نظر «معاونت هنری» باشند، مگر آنکه اعتقاد داشته باشیم هنر هفتم (که بعد از هنرهای دیگر آمده) هنر نیست؛ هنر-صنعت است. البته بعد از آن می‌شود پرسید که در زندگی روزمره مردم، هرکدام از این هنرها چه نقش و جایگاهی دارند. آیا گردش مالی‌ای که کنسرت‌ها و آلبوم‌های موسیقی ایجاد می‌کنند، کمتر از گردش مالی سینما است و اساساً، در دنیا به موسیقی چگونه نگاه می‌کنند و آیا آنها هم همه هنرهایشان را یک طرف می‌گذارند و سینمایشان را یک طرف؟! آیا اگر ستاره-محوری را در نظر بگیریم، موسیقی و ستاره‌های آن کم‌تر از سینما و ستاره‌های آن هستند؟! آیا استادان «شجریان»، «ناظری»، «ایرج»، «گلپایگانی» و... و از آن طرف «محسن چاووشی»، «احسان خواجه‌امیری»، «محسن یگانه»، «حامی»، «شهرام شکوهی»، «فرزاد فرزین»، «سیروان خسروی» و... کمتر از ستاره‌های سینما خبرساز، مورد توجه مردم و پولساز هستند؟ آیا...
 

رئیس تشکیلات سینمایی، عنوان «معاون وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و رئیس سازمان سینمایی» را دارد و رئیس بخش موسیقی «مدیر دفتر موسیقی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی». یعنی حتی «مرکز موسیقی» هم نیست. این‌همه هنرمند موسیقی، این‌همه کنسرت در سال، این ارکستر موسیقی ملی، ارکستر سمفونیک (که البته همه نیمه-تعطیل‌اند و نوازندگان و کارمندان آن درگیر دوزار دستمزدی که می‌گیرند و نمی‌گیرند)، این‌همه موسیقی که ما شب و روز از رسانه‌های مختلف می‌شنویم و این‌همه که موسیقی جایگاه بی‌جانشینی در زندگی مردم همه جهان دارد، موسیقی فقط «دفتر موسیقی» دارد و سینما «معاونت سینمایی»! چرا؟!

شاید این روزها، زمان مناسبی برای پیدا کردن جواب این سوال باشد، روزهایی که جشنواره فیلم فجر برگزار می‌شود و سینما و خبرهای آن در اوج است و جشنواره موسیقی هم چند روز دیگر آغاز می‌شود.