راستش تاریخدان آدم درد می‌گیرد وقتی می‌بیند در دولت اعتدال هم همان رفتارهایی با اهالی هنر صورت می‌گیرد که در دولت‌های قبلی دیده بودیم. پس ما کِی قرار است از تاریخ چیزی بیافرینیم که به توسعه- آن هم از نوع پایدارش- ختم شود. چندی پیش خبری رسید مبنی بر تعطیلی موقت مرکز موسیقی «بتهوون». این فراموشی تاریخی گویا قرار نیست دست از سر فرهنگ و هنر این سرزمین بردارد.

امروزه يکي از شاخصه‌هاي اصلي توسعه پايدار، توسعه فرهنگي است و دستيابي به توسعه فرهنگي با توجه به وسعت اين عرصه و تغيير و تحولات سريعي که در آن در حال شکل‌گيري است، جز با مديريت صحيح در اين حوزه امکان‌پذير نيست. از جمله شاخصه‌هاي مهمي که هر ساله سازمان «برنامه‌ توسعه» سازمان ملل ارايه مي‌کند، شاخص توسعه انساني (HDI) است که براساس آن کشورهاي جهان با سه معيار و مؤلفه شامل «ميزان توليد»، «سطح سواد» و «ميزان اميد به زندگي» رتبه‌بندي مي‌شوند که درياي فرهنگ در عناصر اين شاخص يافت مي‌شود. در واقع کشورهايي که از نظر شاخص‌هاي فرهنگي توسعه‌يافته هستند، مسير توسعه پايدار و رشد مداوم ظرفيت‌هاي انساني، فيزيکي و فناوري خود را به آساني طي مي‌کنند که با افتادن چنین اتفاق‌هایی نظیر تعطیلی فروشگاه «بتهوون» چندان نباید به این موضوع امیدوار بود.

حتماً شما هم شنیده‌اید که می‌گویند ملتی که تاریخ خود را نمی‌شناسد و از آن عبرت نمی‌گیرد، محکوم به تکرار آن است. فقط کافی است به تلخیِ این موضوع فکر کنید تا برای همیشه کام‌تان تلخ شود و هزار افسوس که این تلخی در کام ما مدام شده و مستمر.

مرکز موسیقی و فروشگاه «بتهوون» بی‌شک بخشی از حافظه‌ی تاریخی موسیقی ما و خود ماست و هر بخشی از جامعه -حتی اگر خودشان هم ندانند- خاطره‌هایشان را با «چمن‌آرا»ها شریک هستند. وقتی امرِ تاریخیِ پدیده‌ای علی‌السویه می‌شود و دقت در به خاطر سپردن تا زیر صفر هم می‌رسد، طبیعی است که هر کسی در هر موقعیتی این اجازه را به خود می‌دهد که به بهانه اجرای قانون -آن هم قانونی که بی‌شک «بابک چمن‌آرا» (مدیر «بتهوون») آن را خوب می‌شناسد- می‌آید و یک پاسدار فرهنگی را با خود به جاهایی می‌برد که نباید ببرد.

در چنین شرایطی که ثبات و آرامش می‌تواند موجب توسعه‌ی فرهنگی شود و در کنار دیپلماسی استوار و منطقی، پیام تمدن و فرهنگ و هنر ما را به گوش تمام جهان برساند، چنین رفتارهایی آن‌قدر بازدارنده است که اگر کسی هم بخواهد پای در این راه بی‌برگشت بگذارد، نیامده پشیمان می‌شود و می‌رود.

آنچه که صیانت فرهنگی نام گرفته و شورایی دارد و دم و تشکیلاتی، نباید اینی باشد که ما در برخورد با فروشگاه «بتهوون» (شما بخوانید بخشی از حافظه‌ی تاریخی موسیقی ما یا حافظه‌ی تاریخ موسیقی ما) شاهدش بودیم. بی‌شک چنین کاری صیانت نیست. حالا بماند که چنین کاری چه نام دارد.
بیایید به هم کمک کنیم تا دوباره ناچار به تکرار تاریخ نباشیم و اگر هم خواستیم تاریخی را تکرار کنیم، آگاهانه باشد و مربوط به خوشی‌های تاریخ.