• مهدی رفعتی، کارشناس ارشد موسیقی و آهنگساز

علیرضا عصار، خواننده ای است که با خود سبک نوینی را در موسیقی پاپ به همراه آورد که به نوعی ترکیب دکلماسیون در کنار خواندن خط آواز بود. این خواننده موفق در آلبوم های گذشته اش، این سبک را بر خلاف نظر بسیاری از منتقدان به تثبیت رساند و باعث ایجاد حرکتی نو در عرصه موسیقی پاپ شد. در این آلبوم پس از تجربه آلبوم فاخری چون «نهان مکن»، به نوعی این خواننده به تکرار تجربیات گذشته خود پرداخته است اما به صورت پخته تر، و با تفکر بیشتر، علیرضا عصار و آهنگساز او یعنی فواد حجازی در کنار یکدیگر مجموعه مطلوبی را ارائه دادند.

اگر بار ملودیک قطعات بالاتر برود، این خواننده می تواند به توفیق بیشتری در تکمیل سبکی که با خود آورده، دست یابد.

البته علیرضا عصار، ثابت کرد که توانسته انعطاف پذیری زیادی در اجرای فرم های مختلف موسیقی پاپ از فرم هایی نسبتا تجاری گرفته تا گونه های روشنفکری در موسیقی پاپ از خود نشان دهد.

این آلبوم خیلی تفاوت ویژه ای نسبت به آلبوم های قبلی این خواننده نداشت. اما در کل خوب بود و برای گفتن، حرف داشت. مثلا گونه های خاصی از ترانه ها که صرفا تفننی نیست و مفهومی است در آن انتخاب و استفاده شده است. در بقیه کارهای این آلبوم هم همین اتفاق می افتد. حتی در موسیقی شاد و 6&8که می خواند، از ترانه های پیش پا افتاده استفاده نمی کند. ترانه های او در هر شرایطی دارای مضامین خوب و مناسب هستند و این طور نیست که آنها را صرفا به دلیل انجام یک کار موسیقی اتنخاب کرده باشد. حال ممکن است در میان این ترانه ها گاه نگاه فانتزی داشته باشد یا جدی ولی انعطاف پذیری دارند. از فرم «نهان مکن» تا این آلبوم همگی دارای چنین ذهنیت و تفکری است. این خواننده در این آلبوم هم باری دیگر نشان داد که می تواند به خوبی در اجرای ژانرها و اتمسفرها و فضاهای متفاوت و مختلف موسیقی پاپ نقش های متفاوت و مختلفی ایفا کند.

ارکستراسیون و سازبندی آن نیز مانند بقیه کارهای مشترک علیرضا عصار وفواد حجازی از قدرت خوبی برخوردار است اما از این زوج هنری انتظار می رود در موسیقی ای که تولید می کنند قدم های بزرگ تری بردارند تا بیش از پیش به موفقیت نائل شوند و کارهای جدیدتری را در آثار خود ارائه بدهند.

ملودی های آلبوم متوسط تا نزدیک به خوب بود و آن چنان درخشان نبودند. 50 درصد از آنها به سمت خوب گرایش داشتند ولی ملودی گیرا و درخشانی رو نکرده اند تا این آلبوم را متمایز از دیگر آلبوم هایشان کنند.

در مورد تنظیم ها نیز باید بگویم که تنظیم ها نسبتا خوب بود ولی بازهم به نکته بارز ، درخشان و قابل توجهی بر نمی خوریم. در واقع می توان گقت در این زمینه هم این دو تجربیات قبلی آلبوم های خود را تکرار کرده اند. که رنگ و بوی پخته تر و قدرتمند تری دارد. فواد حجازی هر سبکی را که انتخاب و کار می کند و بعد اگر نتیجه خوبی عایدش شد، همان سبک را دنبال کرده و ادامه می دهد. او آهنگسازی است که خیلی اهل ریسک کردن نیست و ریسک نمی کند . او با تکیه بر همان تجربیات خود که در آن با موفقیت مواجه شده، ادامه می دهد ولی به فضای جدید و قدرتمندتری می رسد. اما اثر جدید بنا به دلایل تا حدودی نا مشخص که می تواند شرایط آشفته بازار موسیقی امروز موسیقی پاپ را به دست آورد، و مسایلی از این قبیل به دنبال داشته باشد، مانند کارهای قبلی علیرضا عصار، دیده نشده است . چرا که به گمان می ترسند که چیزهای جدید را کشف و تجربه و در واقع ریسک کنند.

ناگفته نماند که در این آلبوم می خواستند چنین اتفاقی بافتد ولی جز در خواندن اتفاق دیگری نیافتاده است. خواندن ملودی کمی متفاوت تر از همیشه هست. می خواسته اند ریسک کنند ولی بیشتر در زمینه خواندن ملودی چنین اتفاقی می افتد. اما نتوانستند پیشرفت قابل توجهی کنند. و این چنین آلبوم «بازی عوض شده» رویای این زوج هنرمند را تححق نمی بخشد.

در آلبوم «نهان مکن» که کار مشترکی بود از علیرضا عصار و شهدادروحانی، می توانست اتفاق بسیاربزرگ تر از آنچه که افتاد در این آلبوم رخ دهد. اما به دلیل نوع اجرای خواننده در آن آلبوم که بیشتر به سمت دکلمه بود تا اجرای آواز، باعث شد تا این آلبوم به توفیقات لازم دست پیدا نکند و ...

تکرار تجزبه های قبل ولی آوازی تر و ریتمیک تر و خواندن ملودی، تجربه های قبل را تکرار کرده اندو چیز بارزی از خود نشان نداده اند و نقطه بارز و روشنی در آن بر جای نگذاشته اند که بارز بوده ودر بازار کنونی موسیقی ایران، کاملا به چشم بیاید.

آنچه در کلیت این آلبوم می توان گفت این است که آلبوم در کل آلبوم خوبی است و حرف برای گفتن بسیار دارد. اتمسفر آن با اتمسفر آلبوم های قبلی نیز هماهنگ است و می توان گفت رد پای این دو هنرمند در آن ها مشهود است. به هر حال این دو صاحب سبک هستند و مخاطبان علیرضا عصار به خواندن های او و آهنگهای فوادحجازی عادت کرده اند به شنیدن چنین فضاهایی! برای همین هم هست که خیلی ایرادات آن به چشم نیامده و دیده نمی شود.