موسیقی ما - موسیقی مستقل در این سال‌ها خیلی نتوانست با موسیقی‌های مین استریم رقابت کند و برای همین هم بسیاری از نوازنده‌های این ژانر، به سمت استیج‌های پاپ آمدند تا بتوانند حداقل سالی یک بار هم که شده، اجراهای مستقل خود را اجرا کنند. حالا بعد از گذشت حدود یک دهه، بار دیگر این موزیسین‌ها به سمت اجراهای شخصی خود آمده‌اند و در گوشه و کنار شهر، اجراهای کوچک خود را روی صحنه می‌برند.

پویا نیک‌پور هم هر چند کارنامه قابل قبولی در حوزه موسیقی پاپ داشته و با هنرمندانی نظیر محمد اصفهانی و علیرضا عصار همکاری کرده اما مخاطبانش بیشتر او را با گروه‌هایی مثل «آور»، «دارکوب» و «دیوار» به خاطر دارند و حالا در چهار، پنج سال اخیر تصمیم گرفته روند کاری‌اش را تغییر دهد و دوباره دغدغه‌های شخصی خودش را روی صحنه ببرد.

به بهانه کنسرت این نوازنده و رهبر ارکستر که روز چهارشنبه، پنج دی در فرهنگسرای نیاوران برگزار خواهد شد، با او گفت‌وگویی کردیم و درباره مسیر جدید موسیقایی‌اش صحبت کردیم.
 

• * این کنسرت قرار است در چه فضایی اجرا شود؟

می‌خواهم کنسرت متفاوتی را با همراهی تعدادی از بهترین نوازندگان کشور برگزار کنم. این کنسرت در قالب یک کار گروهی به شکل ارکستر زهی، تریو، دوئت و کوئینتت خواهد بود که البته سولونوازی هم خواهم داشت.
 

• * شما پیش از این کنسرت دیگری برگزار کردید که بیشتر دربرگیرنده سبک‌های کلاسیک و نئوکلاسیک بود، این هم به همان شیوه اجرا خواهد شد؟

بله اما این‌جا سولونوازی دارم و به موسیقی جز هم نزدیک‌تر شده‌ام و نوازندگانی چون همایون نصیری (نوازنده پرکاشن)، داریوش آذر (نوازنده کنترباس)، مونیکا لران (نوازنده ویولن یک)، یگانه حسینی‌نیا (نوازنده ویولن دو)، سهراب برهمندی (نوازنده ویولا) و محمد غریبی (نوازنده ویولن سل) من را همراهی خواهند کرد. فضای من در این کنسرت به موسیقی تلفیقی نزدیک‌تر شده است.
 

• * چه قطعاتی را اجرا خواهید کرد؟

خیلی از آنها قبلاً منتشر شده‌اند که البته به شکل دیگری اجرا می‌شوند و بعضی از آنها که منتشر نشده‌اند را در آلبوم بعدی با نام «پویانو» منتشر خواهم کرد. این کنسرت در واقع ترکیبی از آلبوم‌های «راه بی‌پایان»، «صدای سکوت» و «پویانو» خواهد بود. موسیقی من در این اجرا آرامش خاص خودش را دارد و علاوه بر آن آثار ریتمیک هم اجرا می‌شود.
 

• * شما چند سال پیش آلبوم باکلام هم منتشر کردید. خودتان هم قرار است در این کنسرت بخوانید؟

نه. فعلاً کنسرت‌ها را بدون خواننده شروع کرده‌ایم و احتمالاً در آینده همین آنسامبل را با وکال کنیم که حالا یا خودم می‌خوانم یا اگر داریوش آذر با ما باشد، بعضی قسمت‌ها را خواهد خواند.
 

• * شما در ژانرهای مختلفی روی استیج رفته‌اید؛ حالا قرار است از این به بعد اجراهای شما را با این شکل و شیوه ببینیم؟

من شکل خاصی ندارم و به عنوان یک موزیسین مستقل، هر کنسرتم شکل و داستان خودش را دارد. همان‌طور که می‌دانید من آلبوم باکلام هم منتشر کرده‌ام و باید بتوانم در آینده این کنسرت را در تالار وحدت با ارکستر بزرگ‌تر اجرا کنم و آن موقع است که تصمیم می‌گیرم وارد بخش وکال بشوم یا همین بخش را گسترش و یک ارکستر بزرگ آثار بی‌کلام فاخر برای اجرا در سالن‌های بزرگ‌تر تشکیل دهم. مثل همان کاری که داشتیم به نوعی در گروه «دارکوب» با همایون نصیری و دیگران انجام می‌دادیم اما آن‌طور که می‌خواستیم نتیجه نگرفتیم و مجبور شدیم وکال را پررنگ‌تر کنیم.
 
حالا موضوع این‌جا است که طرفداران ما الان تفاوت کرده‌اند و آنقدر وکال زیاد شده است که قطعاً باید مورد حمایت مردم قرار گیرد و آنها هستند که باید از مجموعه‌های با کیفیت این حوزه حمایت کنند.
 

• * ولی با این وجود به اجرای با کلام هم فکر می‌کنید.

بله و شاید به زودی این آثار با وکال اجرا شوند. بیشتر این قطعات کلام داشته که قرار است به شکل بی‌کلام اجرا شوند. تمام این‌ها بستگی به میزان موفقیت این اجراها دارد.
 

• * این موضوع به کنار، بخشی از سوال من این بود که شما در این سال‌ها به عنوان رهبر گروه، روی استیج‌های پاپ هم رفته‌اید اما موضوع این‌جا است که شما هم مثل بعضی از نوازندگان نسل خودتان، بیشتر متعلق به فضاهای هنری موسیقی هستید تا تجاری. از این به بعد قرار است پویا نیک‌پور را روی استیج‌های هنری ببینیم؟

این کنسرت در ادامه برنامه‌ریزی‌‌هایی است که من در چهار، پنج سال اخیر آن را در برنامه‌های مهم کاری خودم قرار داده‌ام. تنها جایی که با ارکستر پاپ همکاری دارم، کنسرت‌های علیرضا عصار است که به واسطه نزدیکی نگاه و سلیقه‌مان به موسیقی، این نقطه مشترک ایجاد شده و همکاری با علیرضا نقطه پایان همکاری من با موسیقی پاپ است.
 
می‌خواهم به شکل مستقل و با همین شیوه امروزم کارم را ادامه دهم؛ مگر این‌که گروه یا خواننده‌ای در همین سلیقه پیدا شود؛ اما دیگر از موسیقی پاپ سیر شده‌ام و این روزها در شکلی از تفکر موسیقایی قرار گرفته‌ام که بیشتر نیاز به تعقل و آرامش دارد. آن هیجانات کاذب پاپ هم برای دهه‌ای از زندگی است که وقتی می‌گذرد متوجه می‌شوید آن هم باید باشد تا این روزها هم به وجود آیند.
 

• * در واقع معتقدید آن رویه هم لازم بوده است؟

بله، به خصوص برای من؛ چون یک نوازنده چند بعدی بوده‌ام که هم کار آهنگسازی و تنظیم می‌کردم و هم رهبری ارکستر و مهم است که در کارنامه کاری هنرمند، وجوه مختلف موسیقایی وجود داشته باشد. اما رفته‌رفته سلایق آدم به سمتی می‌رود که می‌خواهد ادبیات خودش را داشته باشد تا دائماً در ارکسترهای پاپ، ادبیات دیگران را اجرا کند. پس این شیوه از فعالیت کم‌کم برایم ثقیل شد چون بیشتر شبیه یک کلاژ ناقص است. مگر این‌که آثارِ کلاسیک باشند و آن‌قدر اعتبار داشته باشند که بتوان چیزهایی از آن آموخت تا این‌که بخواهد به آثاری که آن‌طور که باید معتبر نیستند، اعتبار ببخشد.
 

• * با این حساب از این بعد قرار است چه فعالیت‌های موسیقایی از شما ببینیم؟

یکی همین آلبوم «پویانو» که در این زمان از زندگی موسیقایی من، آلبوم مهمی است. در اجراها هم ادامه راهم بستگی دارد که چقدر این سبک را اقبال یافته ببینیم. آثار باکلامم را هم دیگر نمی‌خواهم به شکل پاپ دنبال کنم. پاپ ما پاپ ایرانی نیست بلکه غربی و حتی انگلیسی و بیشتر «ورلد موزیک» است. موسیقی‌هایی که در آن از کلام سنگین‌تری استفاده شود و موسیقی فاخری داشته باشد تا قابل دفاع و حتی خارج از کشور هم قابل اجرا باشد.
 

• * این کارهای باکلام مورد علاقه خودتان است یا بیشتر برای جذب مخاطب اتفاق افتاده است؟

واقعاً مورد علاقه خودم است. آلبوم‌هایی که من منتشر کرده‌ام و تهیه‌کننده‌شان هم خودم بود‌ه‌ام، شاید فقط یک‌سری تک ترک‌هایی داشته باشند که از طرف مردم مورد اقبال قرار گرفته باشند و بیشتر آنها سلایق خودم بوده‌اند که البته به دلیل تمرکز روی اجراهای پاپ و آثار خواننده‌ها نتوانستم روی ایده‌های خودم تمرکز کنم و آن‌ها را بپرورانم اما باز هم نمی‌توان گفت آن‌ها در زمان خودش صرفاً برای جذب مخاطب ساخته شده و از طرفی هم نمی‌توان گفت فقط برای خودم ساخته شده‌اند. یعنی صرفاً هم هنر برای هنر نبوده‌اند.
 
خوشبختانه بخش عمده افق‌هایی که از کودکی جلوی روی من بوده، موسیقی‌های غربی کلاسیک یا موسیقی باکلام گروه‌های بسیار عمیق و پرمحتوا بوده و برای همین نمی‌توانم راضی شوم کاری کنم که امروز خیلی مردم پسند باشد؛ چون آنها هم زمان خودشان کارهای مرم پسند نکردند و آثارشان بیست سال بعد مورد استقبال مردم قرار گرفت و کشف شد.
 
خوشبختانه یا متأسفانه فعالیت‌های پاپ در این هفده، هجده سال اخیر تمام فکر و ذکر من را پر کرده بود و حتی در آن استیج‌ها هم هدفم ارتقاء سطح کیفی کنسرت‌ها، خواننده‌ها و حتی صدابراری‌ها بود و خدا را شکر که امروز به جایی رسیده‌ایم که می‌توان گفت رسالت امثال من تمام شده و حالا دیگر باید برای خودمان کار کنیم. هر هنرمندی آرزو دارد زمانی بتواند مسیرش را با ادبیات خودش روشن کند. ما هم به اندازه خودمان با آدم‌ها و سالن‌های اندازه خودمان همکاری کرده‌ایم و مردم هم الان دیگر سرشان گرم است و فکر نمی‌کنم نیاز باشد پویا نیک‌پور برای سرگرمی مردم با خواننده‌های پاپ ساز بزند. هستند افرادی که بتوانند از پس چنین چیزهایی بربیایند و من می‌خواهم روی استیج‌های حساب‌شده و عمیق‌تر بروم و با مخاطبانی ارتباط داشته باشم که مطالعه می‌کنند و موسیقی خوب گوش می‌دهند.
 

• * البته شما در این سال‌ها با خواننده‌های پاپ زیادی هم همکاری نکرده‌اید.

بله آن‌چنان گسترده نبوده؛ در حوزه موسیقی پاپ با محمد اصفهانی، مهران مدیری، رضا صادقی و علیرضا عصار همکاری کرده‌ام و به جز رضا صادقی، خیلی در پاپ‌های عمومی و پاپیولار نبوده‌ام. حالا می‌خواهم همان خط سیر را با شکل و شیوه دیگری ادامه دهم و به موسیقی تلفیقی بپردازم. این بخش از اجراهای من، دل‌مشغولی‌های جا مانده‌ای هستند که باید انجام شوند تا بعد به سراغ کارهایی بروم که ذهنم بتواند در آنها یک خلاقیت‌هایی هم به خرج دهد.