موسیقی ما- پیرمرد چشمِ ماست. چراغِ هنرِ ما. «هوشنگ ظریف»، «هوشنگ ظریفِ بزرگ»، استاد، نوازنده، آهنگساز، تک‌نواز.  پیرمرد موسیقی را در ایران اعتلا بخشید. حلقه‌ی واسطی شد برای مخاطبِ عام و خاص. هم موسیقی‌اش در اوج بود و هم مخاطبِ عادی آن را دوست می‌داشت و این هنری است که این روزها کمتر کسی از آن بهره‌ای برده است. دیروز، در فرهنگ‌سرای ارسباران از پیرمرد تجلیل شد و بهانه‌ای شد برای حضورِ بسیاری از بزرگان. از «فرهاد فخرالدینی» گرفته که این روزها را دیگر در ارکستر ملی نیست و در خانه‌اش در لواسان دارد کتابِ زندگی‌اش را می‌نویسد – که سبز باشد این کتاب همیشه- تا «حسین علیزاده» و «هوشنگ کامکار» و «حمید متبسم» و بسیاری دیگر از جمله افلیا پرتو، عباس خوشدل، اسماعیل تهرانی، محمد اسماعیلی و پشنگ کامکار. در مراسمِ روز گذشته همه از عشق گفتند. همه از مهر و همه از استادِ بزرگی که حقِ زیادی بر گردنِ این موسیقی دارد که عمرش دراز باد و سایه‌‌اش بر سرِ هنر این مرز و بوم ماندنی.

اولین سخنران «حمید متبسم» بود که همین روزها کنسرت‌هایش را در ایران اجرا کرد و حالا رفته است به خارج از کشور: «استاد ظریف حدود 41 سال پیش مرا به شاگردی خود قبول کردید و این اقباالِ من است. یادم می‌آید شما از همه زودتر به هنرستان می‌آمدید و دیرتر از همه می‌رفتید. آن روزهای طلایی را هرگز فراموش نمی‌کنم. ای‌کاش می‌شد به آن دوران برگردم. خوش‌به حالِ تمام آنهایی که هنرمندشان «ظریف» است و خوش‌به‌حال کسانی مثلِ من که استادشان او بوده است.»

«شهرام ناظری» هم پیام داده بود و «رحمت‌الله بدیعی» که درباره‌ی او سخن گفته بود؛ اما «فرهاد فخرالدینی»، استادِ بزرگ موسیقی ایران نیز از یارِ دیرینش گفت. از استادی که ظریف است و هنرمند: «می‌‌بینید که استاد «هوشنگ ظریف» تا چه اندازه مجبوب است و همه ایشان را دوست دارند و جز این هم نمی‌تواند باشد. ایشان برای جامعه‌ و هنر ما زحمتِ بسیاری کشیده و وجودش بسیار نازنین است. من امشب تعدادی از همکارانم را می‌بینم که بیش از 50 سال است که با آنان در فضای هنری تنفس می‌کنم و خاطراتِ تلخ و شیرینِ بسیاری با یکدیگر داریم. امشب که به این مراسم آمدم، برای لحظه‌ای تمامی آن خاطرات از مقابلِ چشمانم گذشت و چه اتفاقِ خوشایندی برایم بود. فکر کردم که این سال‌ها چقدر زود گذشته است. چقدر من این هنرمندان را به‌خصوص «هوشنگ ظریف» را دوست دارم، آنقدر که از او محبت دیده‌ام. او همکار بسیار عزیز و دوستی گرامی برای ما بود و ما همکاری‌های بسیار خوبی با یکدیگر داشتیم. برای مثال در ارکستر رادیو و تلویزیون که بودیم –همسر ایشان هم در آن ارکستر حضور داشت- لااقل هفته‌ای یک‌بار من ایشان را می‌دیدم و بهانه‌ای بود که از مصاحبت هم لذت می‌بریدم.»

به گزارش سایت موسیقی ما، استادِ کارکشته‌ی موسیقی اما از این فرصت استفاده کرد تا یادِ «روح‌الله خالقی» را نیز زنده کند: «ما همه‌‌مان مدیون روح‌الله خالقی هستیم و به او درس اخلاق پس می‌دهم. می‌دانید زندگی هیچ‌گاه برای من تنها هنر نبوده است، خیلی چیزهای دیگر هم اهمیت داشته است که شما نمونه‌ی آن را در چهره‌ِ ظریف هوشنگ می‌بینید؛ چیزهایی مثل انسانیت، متانت و بزرگواری. اینها مهم‌تترین درس‌هایی است که از این بزرگان یاد گرفته‌ایم. من بارها شنیدم که شاهد عقدِ هوشنگ و خانمِ پروین،روح‌الله خالقی بوده است. این بزرگواری‌ها ارزش دارد و به ما درس زندگی می‌دهد، همان‌طور که بزرگ‌منشی هوشنگ می‌تواند درس بزرگی برای تمام کسانی باشد که هم‌اکنون در موسیقی ایران فعالیت می‌کنند. من امشب به عشقِ شما به اینجا آمدم و  به این صمیمت و دوستی افتخار می‌کنم.»

«حسین علیزاده» - استاد برجسته‌ی موسیقی ایران- هم به رسمِ همیشگی خود و احترامِ مثال‌زدنی‌اش به بزرگانِ موسیقی درباره‌ی استادش سخن گفت: «وقتی به اینجا آمدم، به دوستانم گفتم که چه روز شادی است. همه از خیابان با شوق به این مکان می‌آیند. «هوشنگ ظریف» یکی از دوست‌داشتنی‌ترین هنرمندانِ این سرزمین است، همان‌طور که استاد فخرالدینی که خودشان نیز در این مراسم حضور دارند. آنچه مسلم است اینکه حضور استاد «ظریف» در این مراسم به آن اعتبار می‌دهد.»‌

نوازنده‌ی برجسته‌ی تار و سه‌تار در ادامه‌‌ی سخنان خود توضیح داد که از واژه‌ی «استاد» استفاده نخواهد کرد؛ چون این واژه در زمانِ کنونی اعتبارِ خود را از دست داده است: « اگر چه خودم حجب دارم نامِ این بزرگان را بدون استاد خطاب کنم؛ اما نام‌هایی چون هوشنگِ ظریف، جلیل شهناز، فرهاد فخرالدینی به اندازه‌ای بزرگ است که دیگر به هیچ پیشوند و پسوندی نیاز ندارد. ما در هنرستان هم به کسی استاد نمی‌گفتیم و همه را به اسمشان صدا می‌کردیم نه با این واژه‌ی کاذب امروزی که اعتبارِ خود را از دست داده است.»‌

او از «پروین صالحی» - همسرِ هوشنگ ظریف- و همچنین «افیلیا پرتو» از دیگر معلمانِ هنرستانِ موسیقی نیز یاد کرد و تاکید که: «ما بچه‌های هنرستان خیلی قبل‌تر از دیگران به «بهشت» رفته‌ایم. هنرستان موسیقی ملی ایران با تمام اساتید آن خودِ بهشت بود و وقتی ما هنرجویان در حیاطِ آنجا بازی می‌کردیم همیشه چشم‌مان به در بود؛ چون آن را دروازه‌ی  بهشت می‌دانستیم. جا دارد که هم‌اکنون از آقای «حسین دهلوی» نیز یاد کنیم که همیشه پیش از تمامی ما در هنرستان حاضر بودند و همیشه هم نت‌هایش روی میزِ دفترِ کارش بود و مشغولِ نوشتن. اتفاقا من چند روز پیش که مشغول رانندگی بودم، آثار آنان را گوش دادم و چنان مستِ قدرت و زیبایی کارها شدم که دیگر احساس کردم در این دنیا نیستم و اگرچه منجر به تصادفِ کوچکی شد؛ اما بسیار می‌‌ارزید. «هوشنگ ظریف» نیز در آن هنرستان درس می‌داد. ما در آن زمان تعبیری از «عشق» نداشتیم و فقط این واژه را شنیده بودیم و «ظریف» به خوبی آن را برای ما معنا کرد. او یادمان داد، لازمه‌ی خالق بودن، عاشق بودن است؛ واگرنه همگی کارمند موسیقی خواهیم بود.»‌

او به این مساله اشاره داشت که «هوشنگ ظریف» ابعاد گسترده‌ای دارد که وجه آکادمیک یکی از مهم‌ترین آنان است: «رابطه‌ی ظریف با شاگردانش همیشه اتفاقی خاص بود، ما همه تحتِ تاثیر زیبایی او بودیم و حالا اطمینان دارم این زیبایی باید در اختیارِ کسی قرار می‌گرفت که درونِ زیبایی هم داشته باشد. او وقتی برای اولین بار به کلاسِ ما آمد، دلِ همه‌ی ما ریخت و بعد دیدیم که استادی بسیار جدی است و برای همین ما سخت‌ترین تمرینات او را انجام می‌دادیم تا او را آزرده نکنیم.»‌

او شرایط کنونی موسیقی را به خصوص در صدا و سیما، اهانت‌آمیز دانست و از هنرمندان خواست تا زمانی که این رسانه، ساز را نشان نمی‌دهد، به حضور در آن تن ندهند: «در این سال‌ها موسیقی شرایط دشواری گذراند که البته ما به آن عادت کرده‌ایم؛ اما نمی‌توان از تلاشِ استادانِ موسیقی گذشت و همچنین مردمانی که با حمایت‌هایشان از موسیقی اجازه ندادند که این هنر از بین برود؛ د رست است که هم‌‌اکنون مشکلاتِ بسیاری در فعالیت موسیقایی وجود دارد؛ اما در هیچ زمانی مردم، تا این اندازه هنرمند را مورد ستایش قرار نمی‌دادند.»

این مراسم اما با اجراهای متعددی نیز همراه بود . ابتدا «امیرحسین رضا» -نوازنده ساز تار و از شاگردان هوشنگ ظریف- به همراه سعید رودباری روی صنه رفتند و بعد از آن نیز سامان احتشامی و بابک شهرکی نیز به اجرای برنامه پرداختند. واحد موسیقی فرهنگ‌سرای ارسباران نیز پیامی را برای بزرگداشتِ هوشنگ ظریف بیان کرد؛ اما مهم‌ترین اجرای این شب را «سعید ثابت» و «محمد اسماعیلی» از یاران قدیمی هوشنگ ظریف انجام دادند و «ثابت» به این نکته اشاره کرد که شانِ کنونی «ظریف» به خاطرِ هنر و از آن طرف ویژگی‌های اخلاقی‌اش است: «او بسیار تحت تأثیر جلیل شهناز و مخصوصاً فرهنگ شریف بود و نوازنده‌ای منحصر به‌فرد.»

پایان‌بخش برنامه تجلیل از استاد هوشنگ ظریف بود و پروین صالح همسر استاد ظریف به نیابت از هوشنگ ظریف به روی صحنه آمد که برای این تجلیل فرهاد فخرالدینی، افلیا پرتو، عباس خوشدل، اسماعیل تهرانی، حسین علیزاده، مجید درخشانی، محمد اسماعیلی، سعید ثابت، هوشنگ کامکار، پشنگ کامکار، دکتر حسین سلمانی (شهردار منطقه 3 و مدیر فرهنگسرای ارسباران)، ناصر ایزدی (نماینده موسسه رادنو اندیش)، میلاد کیایی و دکتر حق دار کیوان ساکت به روی صحنه آمدند و از مقام استادی هوشنگ ظریف تجلیل کردند.