موسیقی ما – آلبوم «شش» با صدای «فرزین» در آخرین ماه سال 94 به بازار عرضه شد. اثری با دوازده قطعه که تولید آن حدود دو سال طول کشیده بود. اثری که توانست نظر مثبت دوستدارانش را جلب کند و در میان سایر طیف‌های مخاطبان موسیقی هم با نظرات گوناگونی مواجه شد. سایت «موسیقی ما» برای آلبوم جدید فرزاد فرزین پرونده نقد تشکیل داده و برای بررسی ابعاد مختلف این آلبوم به سراغ چهره‌های مختلف موسیقی رفتیم. در اولین بخش این پرونده «پویا نیکپور» دیدگاه‌هایش را مطرح کرد. این موزیسین و رهبر ارکستر باسابقه در کنار نکات مثبتی که از آلبوم «شش» مطرح کرد انتقادهایی هم نسبت به آن داشت.

پویا نیکپور نظرات خود درباره آلبوم «شش» فرزاد فرزین را اینگونه آغاز کرد:«این آلبوم را دو یا سه بار گوش کردم. کار خوب و به‌روزی بود. تنظیم‌های منظم و خوب و به‌روزی داشت.  آقای فرزین طی این سال‌ها سلایقی دارد که از اولین آلبومش در جریان حرکتشان هستم و این روند را خوب می‌بینم. چون طیفی که ایشان به شنونده انتخاب کرده‌اند را کاملاً متقاعد و متریال خوب و آبرومندی به آنها عرضه می‌کنند. نظر من در بخش موسیقی نسبت به ترانه کارشناسانه‌تر است ولی خودم هم آلبوم‌هایی دارم و در جاهایی شرکت می‌کنم و نسبت به ترانه نظر می‌دهم. درباره آلبوم آقای فرزین می‌توانم بگویم که ترانه‌هایش خیلی پاپیولار و به‌روز و خیلی ساده نوشته شده‌اند و این یکی از خصلت‌های موسیقی پاپ است. نمی‌توانم انتظار داشته باشم موسیقی پاپ حتماً ترانه‌های سنگین داشته باشد. چون سنگین‌بودن ترانه با موسیقی آن همخوانی ندارد. اگر چیزی را تأیید می‌کنم، در چارچوب و ژانر خودش مورد تأیید من است. نه از جهت اینکه تأییدی روی کار بگذارم که بگویم این کار از همه جهات از دیدگاه من سوپراستار پنج ستاره است. این اثر در ژانر و نوع خودش به عنوان یک آلبوم پاپ، پنج ستاره است.»

او در ادامه درباره تنظیم‌های «مهران خلیلی» و تنظیم‌کننده ترکیه‌ای که در این آلبوم حضور داشت گفت:«از قبل می‌دانستم که هنرجوهای من یعنی مدیربرنامه‌ها و نوازنده و رهبر ارکستر قبلی ایشان در کست آلبوم حضور دارند. چیزی که از کلیت آلبوم شنیدم این بود که یکدست است و چیزی را بالاتر یا پایین‌تر ندیدم. به خصوص کار «مهران خلیلی» عزیز با آثار «دیسکو فانک» که در این مجموعه داشته را دوست دارم. بسیار حرفه‌ای و خوب ساخته شده و تنظیم و رکورد و میکس شده است. اما من در این آلبوم متوجه نشدم که تنظیم‌کننده یک قطعه خارجی است. این هم نشان می‌دهد که بچه‌های خودمان تنظیم‌های خوبی انجام داده‌اند و هم اینکه ایشان چارچوب خاصی را نشکسته است. همین موضوع نقطه قوت هم به حساب می‌آید تا اینکه یک قطعه بخواهد تفاوت خیلی خاصی داشته باشد.»

امیرمیلاد نیکزاد یکی از هنرجوهای پویا نیکپور در سال‌های گذشته بوده که این موزیسین درباره او گفت:«حضور امیرمیلاد نیکزاد در این آلبوم را خوب دیدم. ایشان در سن کم کار آهنگسازی انجام داده و از دست آقای «بابک بیات» جایزه گرفته است. هنرجوی آقای «فریبرز لاچینی» و هنرجوی من هم بودند و در سن و سال خودش نوازنده و موزیسین خوبی است و نیاز به تعریفی از او نیست. می‌توانم بگویم در این آلبوم کارهای خوبی داشت و تنظیم‌هایش تمیز و حساب‌شده بود.»

نیکپور در بحث استفاده از سازهای زنده در این مجموعه و همچنین حضور پررنگ ارکستر «شوک» در قطعات آلبوم هم چنین نظری داشت:«استفاده از سازهای زنده کاملاً سلیقه‌ای است و ارتباطی به صدای خواننده ندارد. این نظریه هم که می‌گویند براساس صدای خواننده باید از سازهای زنده یا سمپل و موسیقی الکترونیک استفاده کرد، در حال حاضر رد شده است. ولی قطعاً  آلبومی که سازهای زهی، آکوستیک یا کوبه‌ای یا گیتارهای آن به صورت زنده ضبط شده باشد باارزش‌تر است. این را یک نقطه قوت می‌دانم و ارزشی است که خواننده و تنظیم‌کننده به کار داده است. من نمی‌گویم کارهایی که با سمپل ضبط می‌شود بی‌ارزش است ولی اگر در آلبومی سازهای زنده وجود دارد نشان می‌دهد که خواننده حاضر بوده برای آلبوم خودش زمان و هزینه بیشتری صرف کند. در حال حاضر هم در دنیا کارها فقط با سمپل تولید نمی‌شوند. خواننده‌ای مثل فرزاد فرزین که در آلبومش چند سبک مختلف تنظیم ارائه می‌دهد، نمی‌تواند همه چیز را با سمپل تولید کند. استفاده از سمپل خیلی اقتصادی است ولی آلبوم فرزاد فرزین نشان می‌دهد که او در این موضوع دیدگاه اقتصادی نداشته و ترجیح داده که بازگشت هزینه‌هایش مثلاً در اجراهای زنده باشد. یک آلبوم بلافاصله پس از انتشار، دانلود می‌شود و هنرمندان خیلی راحت می‌توانند همه چیز را با سمپل و کیبورد تولید کنند. ولی استفاده از سازهای زنده نشان می‌دهد که خواننده‌ها برای کار خودشان ارزش قائل هستند. در اینجا باید به ارکستر فرزاد و خودش تبریک بگوییم و از دیدگاه ما که آلبوم‌ها را در جشنواره‌های مختلف داوری می‌کنیم، همین موضوع به عنوان یک امتیاز محسوب می‌شود. همچنین خوشحال هستم که فرزاد فرزین از دست‌اندرکاران ارکستر خودش در این مجموعه استفاده می‌کند و این موضوع نقطه قوت خیلی خوبی است. ما خواننده‌های زیادی داریم که آلبومشان را کاملاً مستقل جمع‌آوری می‌کنند و نوازنده‌های سازها چهره‌هایی هستند که تنظیم‌کننده‌ها انتخاب می‌کنند.»

این موزیسین باسابقه دیدگاهش درباره صدادهی آلبوم شش را اینگونه تشریح کرد:«صدادهی و میکس و مسترینگ آلبوم را کاملاً قبول دارم. این آلبوم را در هدفون گوش کردم و فقط در یک قطعه لول وکال با هم یکسان نبود. یعنی لول ورس یک و دو یکسان نبود ولی در کل میکس و مستر خوبی داشت و این مسأله‌ای هم اشاره کردم نکته منفی نیست. در کل کار یکدست است ولی صدای گیتار نایلون‌ها را می‌توانستند بهتر بگیرند. اکولایزر گیتار نایلون‌هایی که در کار استفاده شده خوب است ولی می‌توانست بهتر باشد.»

اما پویا نکیپور یک انتقاد هم به اثر جدید فرزاد فرزین داشت:«تنها نکته این آلبوم که نتوانستم قبول کنم، قطعه‌ای بود که فرزاد فرزین به زبان انگلیسی خوانده بود. با توجه به اینکه من با موزیسین‌های خارجی در ارتباط هستم و گویش انگلیسی را به صورت لوکال می‌دانم فکر می‌کنم فرزاد فرزین باید بیشتر روی این نکته کار کند. در موسیقی و خوانندگی آن قطعه حرفی نیست ولی لهجه‌ای که در قطعه آخر به کار برده، لهجه‌ خیلی جالبی نیست. تنها مشکل کار همین است و باید روی این موضوع بیشتر کار کند. فکر می‌کنم برای این موضوع یک مربی یا ناظر می‌خواهد. خواننده‌های زیادی در سراسر دنیا هستند که زبان اصلی آنها انگلیسی نیست. به هرحال اکسنت دارند ولی اگر می‌خواهند به مارکت بین‌المللی وارد شوند باید حتما اکسنت خود را درست کنند. چون به نظر من فرزاد از همه جهات ویژگی‌های خوبی دارد و این نکته‌ای که عرض کردم را هم می‌تواند در یک دوره سه ماهه درست کند. خواننده باید از لحاظ صدا، فیزیک، چهره و سیما ویژگی‌‌های متفاوت داشته باشد و فرزاد این جزئیات را دارد و خوشحال هستم در زمانی که فعالیت می‌کند در کار خودش می‌درخشد.»

پویا نیکپور برای جمع‌بندی نظراتش پیرامون آلبوم فرزاد فرزین به این نکات اشاره کرد:«به نظر من این یک آلبوم پاپیولار و به‌روز است. سلیقه تنظیم‌‌کننده‌هایش خوب بود و این مجموعه کلاً امتیاز بالایی دارد. می‌دانم که فرزاد فرزین برای کار خودش ارزش قائل است. هرچند که شاید فروش گیشه او تا الان همانند برخی خواننده‌ها نبوده و از این به بعد شاید باشد. از ابتدا با کیفیت خوبی هم کارش را ارائه کرده است. از سوی دیگر مدیربرنامه‌ها، رهبر ارکستر و نوازنده‌های گروهش همگی از دوستان نسل دومی من هستند که برای آنها ارزش قائل هستم. همچنین به آنها تبریک می‌گویم که پروژه‌ای را به صورت جمعی کار کردند. این به نظر من یک نقطه قوت بزرگ است.»

و او در پایان گفت:«در پایان باید بگویم که برای خواننده‌ها این موضوع اصلاً زیبا نیست که فکر می‌کنند هر سال باید یک آلبوم بدهند. منظور من فرزاد فرزین نیست چون فاصله این اثر از آلبوم قبلی او حدود دو سال بود و آلبوم جدیدش هم خوب بود. منظور من خواننده‌های دیگری است که به واسطه علاقه به خودشان و گروهشان آلبومی که منتشر می‌کنند را گوش می‌دهم و متأسف می‌شوم که چرا هر سال چون دیگران آلبوم می‌دهند، این دوستان هم باید آلبوم بدهند. در صورتی که می‌توانند کارهای بهتری ارائه کنند و در هیچ جای دنیا قرار نیست هر خواننده هر سال آلبوم منتشر کند. در این صورت باید خواننده‌ها پس از سی سال سی آلبوم منتشر کنند! این اتفاق از کیفیت کار می‌کاهد. فرزاد فرزین می‌تواند تابلوی خوبی برای برخی خواننده‌ها باشد. چون او در مقوله آلبوم‌ها و اجراهای زنده‌اش موفق است. پانزده سال قبل فرزاد فرزین یکی از استعدادهایی بود که دوست من آقای «ارژنگ حقانی» کشف کرد و در جریان اولین فعالیت‌های او بودم. خوشحال هستم که روند کارش را به گونه‌ای طی می‌کند که به جای خوبی برسد. این نکته را هم باید بگویم که بخشی از موسیقی پاپ ما در حال حرکت به سمت موسیقی گروهی است. این اتفاق مهم و سرنوشت‌سازی است. چون همیشه گروه‌ها از هم پاشیده شده‌اند و غیر از گروه «آریان» هیچ گروه دیگری نبوده که به صورت مستمر فعالیت کند. در حوزه موسیقی پاپ، تلفیقی یا راک چنین همکاری‌هایی شکل گرفته و این یک اتفاق خوب است. این مسأله را از این جهت مطرح کردم که فعالیت گروه‌ها در زمینه آلبوم‌ها یا اجراهای زنده بسیار خوب و موثر است.»