یادداشت اعتراضی سیامک قلی‌زاده در پاسخ به یادداشت آرش نصیری را خواندم. مجال گفتن حرف‌های زیادی درباره موضوع‌های مهمی در زندگی فرهنگی-موسیقایی ایرانی است. فکر نکنم لازم باشد متن آرش را بخوانم که الان مدتی‌ست نوشته‌هاش مبتلا به آفتِ بیش‌ازحدفکرشده و صیقل‌خورده‌بودن شده و آنچه که پژمان راهبر «روان بودن و صمیمی بودن بی‌نظیر آرش» می‌نامید، خیلی کم‌رنگ شده است...

ریشه‌ی وجودی موسیقی در ایران، نشان از غنای فرهنگی‌ِ تمدنی دارد که پیوسته با هنر آمیخته بوده و در تجارت هنر نیز موفق؛ اما به نظر می‌رسد به مرور زمان هنر ایران در عرصه‌ی موسیقی محدودتر شده است و از این پنانسیلِ قدرتمند بهره‌ی کم‌تری برده است. اگر مولفه‌های فرهنگی را رکن چهارم در سیاست خارجی بدانیم، باید به این نکته توجه کنیم که چگونه یک فرهنگ چند هزار ساله توانایی آن را دارد که به وسیله‌ی هنر و موسیقی برای یک دیپلماسی قوی زمینه‌سازی کند.

در صنعت موسیقی دنیا، شهرت هر هنرمند یا گروه موسیقی قطعاً با همراهی چندین تیم در قالب اتاق فکرهای گوناگون است. از زمان شروع انتشار آثار یک هنرمند تیم‌ها و مدیرانی در کنارش قرار می‌گیرند که برای تمامی لحظات و رفتارها و اتفاقات آن هنرمند برنامه‌ریزی می‌کنند. در این روند برخی اعتقاد دارند مدیر هنری و تهیه‌کننده مهمترین نفرات هستند زیرا آنها تعیین‌کننده محتواهایی خواهند بود که از سوی موزیسین به گوش مخاطب می‌رسد. همین افراد کاراکتر هنری و ظاهری و شخصی هنرمند را با همراهی متخصصان حوزه استایل و گریم و گفتار و... طراحی و مدیریت می‌کنند...