یک گودِ زورخانه را مجسم کنید که پهلوانان در اندرون آنند و آماده‌ی اجرای آیین‌های‌شان؛ این موسیقی است که آنان را به تکاپو و حرکت وامی‌دارد که از روزگارانِ کهن، «موسیقی» همواره در آیین‌های زورخانه‌ای اهمیتِ بسیار بالایی داشته است، آن‌چنان که «فردوسی» در شاه‌نامه‌اش بارها پهلوانان را هنگام رزم و پیروزی و شادی نشان داده که موسیقی و آلاتی چون بوق، زنگ زرین، سنج، نای رویین، شیپور و کرنای آنان را همراهی‌شان می‌کرده است. بسیاری بر این اعتقاد هستند که مراسم آئین زورخانه‌ای بیانگر نظامِ پیچیده‌ای از تعاملِ بین موسیقی، ورزش و مذهب و شکل‌گیری نوعی حیات موسیقایی در بستر فرهنگی جامعه است. این تعامل تا حدی حائز اهمیت است که بدون حضور موسیقی نمی‌توان این مراسم را اجرا کرد. ژانرِ موسیقی زورخانه‌ای یکی از مهمترین بخش‌های فرهنگِ موسیقایی و شفاهی این سرزمین است. مجموعه‌ای از رپرتواری آوازی و سازی که متشکل از ریتم‌های قدیمی است. این سنت موسیقایی به صورت شفاهی و سینه به سینه به نسل‌های بعد انتقال پیدا کرده تا به زمان معاصر رسیده است و در زورخانه‌ها شنیده می‌شود.