موسیقی ما - اواخرِ اردیبهشتِ هشتاد سالِ پیش بود که «احمدرضا احمدی» به دنیا آمد و به قولِ خودش در «سرما، غربت و غریبی» بزرگ شد. نوجوانی‌اش مصادف شد با دورانِ پرالتهابِ سیاسی که جلوی دیدگانِ‌ روحِ شاعرش، مردم را می‌گرفتند و می‌بردند به ناکجاآباد؛ اما بخت لابد با «احمدرضا» یار بوده که کنارِ مدرسه‌شان که «ادب» نام داشته کلاسِ سنتورِ «ابراهیم سلمکی» قرار داشته و و او می‌ایستاده و از صدای ساز لذت می‌برده است؛ اما اقبالِ او از جهتی دیگر نیز بلند بود، دوران بالندگی او در دهه‌ی 30 بود، دورانی که «کلنل علی‌نقی وزیری» در موسیقی، «نیما یوشیج» در شعر و «محمدعلی جمال‌زاده» در قصه‌ی ایران فعالیت‌های خود را آغاز کردند. او دبیرستان را در دارالفنون می‌خواند و همان‌جا با پرویز دوایی، مسعود کیمیایی و اسفندیار منفردزاده هم‌کلاس شد. فیلم‌ساز سال‌ها بعد درباره‌ی رفیقِ قدیمی‌اش گفت: «احمدرضا از کویری آمد که جاده نداشت. نه شاعر کرمانی بود و نه شاعر تهرانی، حتی شاعر جهان سومی هم نشد! احمدرضا شاعر بود که آمد. احمدرضا دیوانه‌ای پر از شعف و تنهایی است. این را از اول داشت. احمدرضا یکی از تنهایان کمیاب زندگی است.» خودش اما می‌گوید: «کلام من هر چه بود طلا بود، مس بود، متعلق به خودم بود. در هر کتاب راه ناهمواری را طی کردم. در هر کتاب چون کتاب نخستین‌م با هراس آغاز کردم. راهی که در ظلمات بود... من با قطب‌نمای خودم حرکت کردم... من از کسی تقلید نکردم. به گمانم حتا از خودم هم تقلید نکردم.»