«حالا دیگه گوشه‌نشینِ شهر خاموشی‌ام
اسممو اگه بخوای، گل فراموشی‌ام...»
 آخرین فرصتی که می‌شد صدای ایشان را از نزدیک بشنوم، دو سه سال پیش بود؛ یک مراسم افطاری در موزه موسیقی که بسیاری از بزرگان موسیقی و آواز در آن مهمان بودند. مجری مراسم، عباس سجادی بود و با رندی، از همه خواست که چند بیتی هم آواز بخوانند. همه خواندند؛ اما استاد گلچین بعد از صحبت‌هایی -که مثل همیشه دلنشین بود- گفت آن‌قدری واقع‌بین و باهوش هست که نخوانَد و نخواند. می‌دانست صدایش در نمی‌آید. می‌دانست از آن صدای مخملین چیزی نمانده؛ که آن صدا، آن جان، آن شور سال‌ها است که در صندوق‌خانه دلش حبس شده است. صدایی شریف و مخملین که اصالت و ریشه داشت و چون خود ایشان، شریف و دلنشین بود. صدای مردی که حافظه موسیقایی ما را رنگین و عطرآگین کرده است....