موسیقی ما – در دهه هفتاد و همزمان با سال‌های اولیه فعالیت دوباره موسیقی پاپ، قطعات دوصدایی یک اتفاق مهم در بازار محسوب می‌شد و چنین آثاری تا مدت‌ها در ذهن مخاطبان ماندگار می‌شد. زنده‌یاد «ناصر عبداللهی» هم سابقه اجرای سه قطعه دوصدایی را در کارنامه کاری خود دارد. هنرمند خوش‌اخلاق و بی‌حاشیه‌ای که خیلی‌ها می‌گویند با توجه به همین ویژگی‌اش می‌توانست با خواننده‌های بیشتر قطعه دوصدایی یا اصطلاحاً فیت داشته باشد. ما هم در ادامه پرونده سایت «موسیقی ما» برای دهمین سالگرد درگذشت ناصر عبداللهی به سراغ این بُعد از فعالیت حرفه‌ای او رفته‌ایم تا نگاهی جزئی‌تر به این بخش از سوابق کاری او داشته باشیم.
 

• * اولین فیت با خواننده «تهران شب از تو دور است»

تقریباً سه سال از حضور ناصر عبداللهی در تهران می‌گذشت و او با شرکت «دارینوش» وارد همکاری شده بود. این شرکت هم روند ساخت و جمع‌آوری قطعات آلبوم «عشق است» ناصر را پیگیری می‌کرد. دارینوش که در آن زمان یکی از شرکت‌های مهم و تأثیرگذار بود پیشنهاد تولید اولین قطعات دوصدایی ناصر را می‌دهد. این پیشنهاد در مدت کوتاهی عملی می‌شود و او در اولین آلبوم رسمی خود دو قطعه به همراه «امیر کریمی» خواند. این خواننده که آن روزها چهره فعالی در موسیقی پاپ بود درباره جزئیات شروع این همکاری به خبرنگار «موسیقی ما» گفت: «در سال 78 آلبوم «غریبه» را خوانده بودم و شرکت «دارینوش» در آن مقطع زمانی آلبومی به نام «حقیقت دارد» را در دست تولید داشت که قطعه «حقیقت دارد» و «خسته» را من خواندم. «ناصر عبداللهی» در آن آلبوم قطعه «بهار بهار» آقای «تورج شعبانخانی» و قطعه «با همه بی‌سر و سامانیم» را خوانده بود. من از صدای ناصر در آن آلبوم خوشم آمد ولی هیچ آشنایی خاصی با او نداشتم. شرکت «دارینوش» چندی بعد گفت که در حال جمع‌آوری آلبومی برای ناصر هستند و پیشنهاد اجرای دو قطعه مشترک با او در این مجموعه را به من دادند. من هم به خاطر ناصر عبداللهی این پیشنهاد را پذیرفتم در حالی که نه آن زمان و نه تا به امروز با کسی کار دوصدایی نخواندم. صدای ناصر عبداللهی جزء معدود صداهایی بود که من دوست داشتم چون صدای او پر و کاملاً در اختیار خواننده بود. همچنین او درک خوبی از ملودی داشت و ملودی‌های خوبی هم می‌ساخت. کلاً صدای او منحصر به فرد بود و همین مسأله برای من جذابیت داشت که پیشنهاد همخوانی با او در قطعات «نامهربانی» و «ابر و آفتاب» از اشعار آقای «محمدعلی بهمنی» را پذیرفتم.»

همصدایی ناصر با امیر کریمی به همین جا ختم نشد و او اولین تجربه حضورش روی صحنه به همراه این خواننده بود. امیر کریمی درباره این تجربه ناصر خاطرات جالبی دارد و می‌گوید: «یک خاطره خوب هم از ناصر دارم که مربوط به کنسرت من در سال 79 است. در روز سی‌ام یا سی و یکم خرداد آن سال در تهران اجرا داشتم و با هماهنگی قبلی از ناصر دعوت کردم تا قطعه «نامهربانی» را دوصدایی با هم بخوانیم. آن برنامه اولین حضور ناصر روی صحنه محسوب می‌شد و ارکستر بهنام ابطحی هم در آن برنامه من را همراهی می‌کرد. ناصر پس از آن اجرا متوجه شد که نمی‌تواند همه اشعار را حفظ کند و در کنسرتی که داشتیم هم دو مرتبه سکوت کرد تا شعر را به خاطرش بیاورم. این موضوع برای خودش هم تازگی داشت که چرا شعر را فراموش می‌کند و پس از آن در کنسرت‌هایش «پوپیت» می‌گذاشت و از روی آن شعرهایش را می‌خواند.»
 

• *همصدایی در غزلک با واسطه یک تهیه‌کننده!

از ابتدای شروع موسیقی در ایران تا به امروز تعداد تهیه‌کننده‌هایی که سازنده و به قول معروف پرودیوسر هستند شاید به اندازه انگشتان یک دست باشد. قطعاً شرکت «دارینوش» در دوره‌ای که پرکار بود هم یکی از همین پرودیوسرها است. چون آنها ترکیب‌های خوبی برای آثار خواننده‌هایی که طرف قراردادشان بود می‌چیدند. یکی دیگر از ترکیب‌های جالبی که «دارینوش» آن را رقم زد قرار گرفتن ناصر در کنار «سعید شهروز» بود. این دو خواننده روی سکوی پرتاب شهرت ایستاده بودند و یک قطعه دوصدایی خوب می‌توانست چاشنی انفجار شهرت آنها را قوی‌تر کند. حاصل همکاری ناصر و سعید شهروز قطعه «گل یخ» در آلبوم پرفروش «غزلک» بود. اثری که هرچند مجالی برای اجرای زنده آن پیش نیامد اما هنوز هم در خاطر طرفداران موسیقی پاپ دهه هفتاد زمزمه می‌شود. سعید شهروز شروع همکاری‌اش با ناصر و همچنین روند تولید قطعه «گل یخ» را اینگونه روایت می‌کند: «آن زمان در رفت و آمدهای انتشار آلبوم «پسرای مشرقی» بودم و «ناصر عبداللهی» در حال همکاری با «بهنام ابطحی» برای تولید آلبوم «عشق است» بودند. برای اولین‌بار او را در شرکت «دارینوش» که آن زمان دفترش در یوسف آباد بود دیدم. در همان برخورد اول با وجود اینکه همدیگر را برای اولین‌بار می‌دیدیم گپ و صحبت خیلی صمیمانه‌ای داشتیم. آخر شب هم او را تا منزلش رساندم و پس از آن رفاقت ما با تلفن ادامه پیدا کرد. ترانه «گل یخ» را از «یغما گلرویی» گرفته بودم و در کارهایم داشتم و تصمیم گرفتم برای اینکه کارهایم یکدست نشود ساخت ملودی این کار را به ناصر بسپارم. منزل او به خانه ما نزدیک بود و یک روز نزد ناصر رفتم و ملودی را ساختیم. با توجه به اینکه ملودی در جاهای صدای خودش هم بود تصمیم گرفتم نظارت ضبط این کار را به او و بهنام بسپارم. روزی که برای ضبط «غزلک» به استودیو رفتیم ناصر به بندرعباس رفته بود و با او تماس گرفتم و خواستم برای نظارت این قطعه خودش به استودیو بیاید. ناصر تنظیم کار را شنید و دوست داشت و ناگهان بهنام ابطحی گفت که هر دو به داخل استودیو بروید و بخوانید. هر کدام از ما ایده‌هایی که داشتیم را مطرح کردیم و اتودی از کار را خواندیم و پس از اینکه بچه‌ها دوست داشتند، به شکل جدی این کار را دوصدایی خواندیم. در برنامه ما نبود که این کار فیت باشد و بنا به پیشنهاد بهنام و محبتی که ناصر داشت این اتفاق رخ داد.»
 

• *از پنچری ماشین تا یک پیشنهاد غیرمنتظره!

سعید شهروز که از جمله چهره‌های شوخ و همیشه خندان موسیقی پاپ است. او درباره صمیمیتی که با ناصر داشته و همچنین جالب‌ترین خاطره‌ای که از این خواننده دارد می‌گوید: «جالب‌ترین خاطره من و ناصر این بود که هرموقع ما قرار می‌گذاشتیم تا با ماشین به جایی برویم، همیشه من یا تصادف می‌کردم یا چرخ‌ها پنچر می‌شد! به او می‌گفتم که پیاده شو و با تاکسی برو تا به مقصد برسی و او هم می‌گفت که هربار با تو بیرون می‌رویم یک اتفاقی رخ می‌دهد! همچنین آلبوم «دوستت دارم» و «غزلک» به فاصله کوتاهی منتشر شد و هر دو آلبوم تیتر مجله‌ها بودند. ما هم در پیاده‌رو راه می‌رفتیم و این تیترها که درباره رکورد فروش و مسائل دیگر بود را می‌خواندیم و می‌خندیدیم.»

اما امیر کریمی برای روایت جالب‌ترین خاطره‌ از ناصر یادی هم از «فریدون شهبازیان» کرد و گفت: «آقای «فریدون شهبازیان» در آن زمان رییس مرکز موسیقی بود. ایشان هیچکسی را به طور کامل قبول نداشتند و به صورت تیپیکال همه آدم‌ها برایش نسبی بودند و این موضوع را خیلی واضح بیان می‌کرد. چنین هنرمندی با این دیدگاه یک بار به شکل خیلی جدی گفت که دو ملودی را به ناصر بده تا برایت بسازد چون ملودی‌های خیلی خوب و درستی دارد. این جمله از آقای فریدون شهبازیان برای من خیلی جالب بود. ایشان با وجود اینکه هیچکسی را به صورت کامل و قاطع قبول نداشتند، نظرشان راجع به ملودی‌های ناصر خیلی قاطع بود. خود من هم همیشه اذعان دارم که ناصر در وجودش ملودی‌های زیادی داشت و اگر شعری به ذهنش می‌نشست به سرعت روی آن ملودی می‌ساخت. البته آقای شهبازیان در سال 80 یا 81 چنین پیشنهادی را مطرح کردند ولی این اتفاق رخ نداد. چون آن زمان کمی مسیر کاری ما تغییر کرد.»
 

• *ای‌کاش...

اما پایان قصه زندگی ناصر با وجود اینکه غم‌انگیز است یک نکته مهم دارد و این نکته بین تمامی دوستان او مشترک است و توسط آنها روایت می‌شود. همه دوستان ناصر می‌گویند که ای کاش او به بندر و شهر خودش نمی‌رفت. سعید شهروز هم از این قاعده مستثنی نیست و درباره تداوم دوستی‌اش با ناصر و همچنین مرگ او، به این ای‌کاش اشاره ویژه‌ای می‌کند:«من در آن زمان ازدواج کردم و درگیر زندگی شدم و ناصر هم خودش مشکلات دیگری داشت. این مسائل کمی ما را از هم دور کرده بود اما ارتباط تلفنی که داشتیم قطع نشد. چند شب قبل از اتفاقی که برای ناصر رخ دهد در جایی بودم که شنیدم ناصر برای زندگی به بندرعباس رفته است. من در همان لحظه با او تماس گرفتم و از او پرسیدم که چه شده است. ناصر گفت که برای زندگی به بندر آمده‌ام و دیگر در تهران نمی‌توانستم بمانم. خیلی به او اصرار کردم که برگردد و قرار شد یا من چند روز بعد به بندر بروم یا او به تهران بیاید و همدیگر را ببینیم. اما چند شب بعد تلویزیون اعلام کرد که چنین اتفاق تلخی برایش رخ داده است و ای کاش که ناصر به بندر نمی‌رفت.»

امیر کریمی پس از آلبوم «عشق است» دوستی نزدیکی با ناصر نداشت اما جالب است به صراحت اعلام می‌کند که هنوز هم پس از سال‌ها آن آلبوم را برای خودش پخش می‌کند: «هنوز هم پس از سال‌ها قطعات آلبوم «عشق است» را برای خودم پخش می‌کنم و گوش می‌دهم و لذت می‌برم. ناصر از معدود خواننده‌هایی است که کارش را پخش می‌کنم و می‌شنوم.»

چندی پیش و همزمان با سالگرد درگذشت مرحوم ناصر عبداللهی سایت «موسیقی ما» گزارشی با موضوع مروری بر سال‌های فعالیت حرفه‌ای این هنرمند منتشر کرد که می‌توانید از اینجا بخوانید.