موسیقی ما – نشست خبری کنسرت «حسین زمان» صبح روز دوشنبه بیست و چهارم تیرماه در برج میلاد تهران برگزار شد. این خواننده باسابقه قرار است پس از هفده سال ممنوعیت از فعالیت‌های هنری روز سوم مرداد به همت موسسه فرهنگی هنری «نوای باران» در برج میلاد تهران با ارکستری به رهبری «صابر جعفری» روی صحنه برود. در این برنامه قرار است ارکستری سی نفره متشکل از نوازندگان باسابقه و جوان حضور داشته باشند که در دو سکشن پاپ و کلاسیک خواهد بود. اجرای زنده حسین زمان در حالی برگزار خواهد شد که این خواننده از سال گذشته موفق به برنامه‌ریزی برای کنسرتش شد و قطعاتی را هم از آن زمان منتشر کرد.
 
این نشست با حضور حسین زمان، صابر جعفری (رهبر ارکستر حسین زمان)، بهنام ولی‌زاده (نماینده شرکت تماس و سرمایه‌گذار کنسرت) و پوریا مطلبی (مدیر شرکت نوای باران) برگزار شد. حسین زمان در ابتدای این نشست راجع به موضوع هفده سال ممنوعیت از فعالیت‌های هنری گفت:«دلیل اینکه چرا به مدت هفده سال نتوانستم فعالیتی داشته باشم برای خودم هم واضح و روشن نبود اما همیشه از مراجع ذی‌ربط سوال می‌کردم و مسئولین وزارت ارشاد گفتند به ما دستور داده شده که بنده فعالیتی نداشته باشم. همیشه حق خودم می‌دانستم که موسیقی کار کنم چون من از جمله کسانی بودم که به همراه دوستانم موسیقی پاپ پس از انقلاب را زنده کردیم. حدود یک سال و نیم پیش آقای علی ترابی که مدیرکل دفتر موسیقی وزارت ارشاد بودند از من دعوت و درخواست کردند تا دوباره در عرصه موسیقی فعالیت داشته باشم. به من گفتند چند سینگل‌ترک هم تولید کنم و درخواست مجوز کنسرت هم بدهم اما در مسیر اخذ مجوز کنسرت هم دوباره مشکلاتی پیش آمد. تا اینکه در زمان مدیریت آقای «اللهیاری» به من اعلام شد که می‌توانم کنسرت برگزار کنم. خوشبختانه تا امروز مجوزهای قانونی را در رابطه با کنسرت دریافت کرده‌ام و امیدوارم تا روز برگزاری کنسرت، مشکلی وجود نداشته باشد.»
 
حسین زمان سپس درباره اوضاع کنونی موسیقی و وظایف خود گفت:«وقتی که سال 75 موسیقی پاپ را به صورت حرفه‌ای شروع کردم اعتقاد داشتم که این سبک، نیاز جامعه و جوانان است و نمی‌توان مردم را از آن محروم کرد. در دهه هفتاد این ژانر موسیقی فرصت ابراز نداشت اما من به همراه دوستانی نظیر آقایان خشایار اعتمادی، محمد اصفهانی، علیرضا عصار، قاسم افشار و به فاصله کوتاهی شادمهر عقیلی و سایر دوستان تلاش کردیم این نوع موسیقی به بهترین شکل به جوانان ارائه شود. در آن زمان آلبوم‌های موسیقی پاپ به تیراژهایی دست پیدا کردند که دیگر هرگز تکرار نشد. متأسفانه پس از دهه هفتاد فضا عوض شد و موسیقی به دست کسانی افتاد که بیشتر به فکر تجارت موسیقی بودند.»
 
او سپس در ادامه این بحث اعلام کرد:«همه چیز از دست ما خارج شد و موسیقی دست کسانی افتاد که بیشتر دنبال تجارت بودند و پول داشتند و دلشان برای موسیقی نمی‌سوخت. من معتقدم حالا که چنین اتفاقاتی افتاده و اتفاقاً مخاطبانی هم دارد این فرهنگ جامعه ماست که پذیرای این گونه آثار موسیقایی است که بیشتر جنبه تجاری دارد. ما باید برای کسانی که کارهای خوب انجام می‌دهند بها بدهیم. اجازه بدهیم همه فعالیت‌ها در شکل عادلانه خود انجام پذیرد. این عدالت اگر انجام شود و مردم با موسیقی خوب آشنایی بیشتری پیدا کنند قطعاً می‌توانند موسیقی خوب از بد را تشخیص دهند.»
 
این خواننده سپس انتقاداتی هم نسبت به صدا و سیما داشت و گفت:«اگر رسانه‌ها تلاش کنند می‌توانند موسیقی خوب را عرضه کنند. کاری که این روزها صدا و سیما انجام نمی‌دهد در حالی که می‌توانند با پخش موسیقی‌های خوب و فرهنگسازی کاری کنند که آگاهی مردم بالا برود و فضای امروز موسیقی دگرگون شود. اکنون من آبرویم را وسط گذاشته‌ام و خطر کرده‌ام. من در حد خودم تلاش می‌کنم موسیقی خوب ارائه کنم. در سوم مرداد هم می‌گویم که موسیقی پاپ هم می‌تواند مبتنی بر ارزش‌های هنری باشد. البته اگر مردم دوست داشته باشند کارم را ادامه می‌دهم اما اگر مردم دوست نداشته باشند قطعاً من هم می‌روم گوشه ای می‌نشینم تا وقتی دوباره فضای کار مهیا شود و دوباره به صحنه بازگردم. من معتقدم به زور نمی‌توانم مردم را وادار به شنیدن موسیقی‌ام کنم و فقط تلاش می‌کنم موسیقی خوبی را ارائه دهم که مردم راضی باشند. این را هم بگویم من به هیچ وجه خودم را مطابق با آنچه در موسیقی پاپ ایران می‌گذرد تغییر نخواهم داد. به دلیل اینکه آنچه در بازار موسیقی پاپ می‌گذرد خوب نیست.»
 
این خواننده در ادامه راجع به جزئیات ارکستر و احتمال ریزش مخاطب به دلیل بهره‌گیری از چنین سازبندی و همچنین بهره‌گیری از موسیقی الکترونیک گفت:«کیفیت برای من مهم است و مردم در سالن باید طعم موسیقی را بچشند. نمی‌خواهم بگویم موسیقی الکترونیک خوب نیست و در دنیا موسیقی الکترونیک فاخر هم هست. اما دوست دارم که مردم بتوانند نوازنده‌ها را روی صحنه ببینند. نوازنده‌هایی که خصوصاً صدا و سیما ارزش و اعتبارشان را حفظ نکردند و طی این سال‌ها مردم نتوانستند آنها را ببینند یا از پشت گلدان دیدند! در حالی که ارزش نوازنده‌ها کمتر از خواننده‌ها نیست و بخش اصلی و جدی هر کنسرت هستند. بر فرض محال اگر چنین ارکستری باعث ریزش مخاطب من شود باز هم چنین ارکستری را روی صحنه خواهم برد چرا که برای من ارزش محسوب می‌شود.»
 
در این بخش صابری جعفری که وظیفه رهبری ارکستر حسین زمان را بر عهده دارد هم گفت:«در ارکستر ما جمعی از نوازندگان با تجربه نظیر بابک ریاحی‌پور، حسین شریفی و حسن فراهانی با ما همکاری دارند. جوانانی هم در ارکستر داریم که حضورشان به خواسته آقای زمان بود و تمایل داشتند نوازندگان خوبی که کمتر فرصت دیده شدن داشتند در این برنامه همراه ما باشند و به عنوان مثال نوازنده درامز ارکستر متولد سال هشتاد است. ما هم از آبان سال گذشته تا امروز تمرین کردیم و به انتظار مجوز بودیم. درباره اوضاع موسیقی امروز هم واژه مبتذل تعریف خوبی است ولی ما نمی‌خواهیم با رودخانه همراه باشیم.»
 
حسین زمان درباره جزئیات رپرتوار خود هم به این نکات اشاره کرد:«من هفده سال از صحنه دور بودم و تصمیم گرفتم برای این کنسرت طیف وسیعی از کارها را اجرا کنم. چند اثر از آلبوم‌های اول دارم که اجرا می‌شود. چند اثر از رپرتوار برای دوره‌ای است که در فرغت خواندم ولی اجرا نشدند. سه قطعه هم به نام‌های دوراهی، گریه‌های بعد تو و برادرجان داریم که برای اولین بار قرار است در این کنسرت شنیده شوند. قطعه برادرجان مضمونی اجتماعی دارد که ترانه آن سروده «علی اکبر یاغی‌تبار» است و با همراهی نوازندگی پیانو «محمدرضا چراغعلی» و ترومپت حسن فراهانی اجرا می‌کنیم. این اثر درددلی آشنا با بغض‌های امروز است و به کسی هم هدیه نشده است.»
 
این خواننده در ادامه راجع به شناخت مخاطبان جوان‌تر از او و کارهایش گفت:«این فاصله زمانی هفده ساله قطعاً تأثیر می‌گذارد و قشر جوان شاید من را نشناسند یا فقط اسمم را شنیده باشند. اما اگر داد بزنید قطعاً خیلی‌ها صدایتان را می‌شنوند و من هم آمده‌ام که فریاد بزنم. اگر صدای من به گوش جوانان برسد قطعاً جذب می‌شوند.»
 
حسین زمان سپس درباره محتوای کارهایی که قرار است از این به بعد تولید کند هم گفت:«موسیقی من کلام‌محور است و دوست دارم که ترانه‌هایم را گوش می‌کند چیزی هم کسب کند. من مخالف کارهای شادکننده نیستم اما هر کار شاید یا اجتماعی یا عاشقانه باید پیامی داشته باشد. ممکن است این نوع موسیقی مخاطب کمتری داشته باشد اما من در همان سبک و سیاق گذشته خودم کارهای جدیدم را هم تولید می‌کنم چون به آن اعتقاد دارم ولی از تکنیک‌های جدید استفاده می‌کنم. سعی می‌کنم مطابق علایق مخاطبان رفتار کنم اما نه تا حدی که از چارچوب‌ها خارج شوم.»
 
حسین زمان در بخش دیگری از صحبت‌هایش همچنین نقدی هم به صدا و سیما داشت و گفت:«در حال حاضر اعتقادی به صدا و سیما ندارم و اگر بر فرض محال از من بخواهند هم به صدا و سیما نخواهم رفت.»
 
حسین زمان در بخش پایانی این نشست صحبت‌های جالبی هم درباره تفکراتش و همچنین اتهامات سیاسی که به او نسبت داده می‌شد بیان کرد:«من همانی هستم که هفده سال پیش بودم و تفکراتم هیچ تغییری نکرده است. به نظر من هنر یعنی بیان تمامی واقعیت‌های زندگی و هنرمند باید این واقعیت‌ها را به زیبایی بیان کند. یکی از دلایل اینکه هفده سال نبودم این بود که می‌گفتند فقط بخوان و حرف نزن. اما من نمی‌توانستم و به این دلیل هفده سال حضور نداشتم. یک مدت این اتهام را به من می‌زدند که سیاسی هستم ولی من هیچگونه وابستگی به هیچ حزب و گروه و دسته‌ای ندارم و براساس تعریفی که کردم، مستقل هستم. من اهل سیاسی‌بازی یا سیاسی‌کاری نیستم چون روی هنرم تأثیر می‌گذارد و اگر چنین روندی را بلد بودم این همه سال دور نمی‌ماندم.»
 
زمان درباره این بحث که آیا صدور مجوز برای او ارتباطی به انتخابات آینده مجلس شورای اسلامی هم دارد چنین دیدگاهی داشت:«من تلاشم را برای حضور دوباره در موسیقی انجام دادم و اتفاقاً این حضور دوباره با سوم مرداد 1398 مقارن شد. ما در کشوری زندگی می‌کنیم که موج سواری در آن زیاد است. پشت صدور مجوز برای من انگیزه‌ای نبود اما اگر بعداً استفاده‌ای شود نمی‌دانم. اگر از اسم من برای انتخابات استفاده کنند قطعاً موضع‌گیری خواهم داشت چون خودم را وام‌دار هیچ حزب و گروهی نمی‌دانم از سال 76 به این طرف هیچ گام مثبتی برای من برداشته نشده است و در هیچ دولتی نتوانستم حق خودم را بگیرم.»
 
حسین زمان در پاسخ به این سوال که چرا طی این سال‌ها از ایران خارج نشده است گفت:«اوایل سال 57 و همزمان با تحصیل در دانشگاه صنعتی اصفهان توسط ساواک دستگیر شدم ولی بعداً برای ادامه تحصیل به آمریکا رفتم و اتفاقاً در کالجی که درس می‌خواندم اوضاع خوبی داشتم ولی برگشتم و به جبهه هم رفتم. در این سال‌ها پیشنهادهایی شد که می‌توانست من را قلقلک بدهد ولی عشق به ایران در خون من است. علیرغم اینکه فرصتش را داشتم ولی هیچ وقت تمایل نداشتم از ایران بروم.»
 
او نهایتاً راجع به بحث اجرای موسیقی خیابانی که قبلاً مطرح کرده بود هم به این نکات اشاره کرد:«از اینکه قیمت بلیت کنسرت‌ها اینقدر بالا است آزرده خاطر هستم ولی هزینه‌ها آنقدر زیاد است که کسی اگر بخواهد با قیمت بلیت کمتر هم کنسرت برگزار کند، شدنی نیست. یک راننده تاکسی یا یک کارگر کارخانه به من پیام می‌دهند که ما دوست داریم به کنسرت شما بیایم ولی توانایی خرید بلیت نداریم. از دولت درخواست می‌کنم برای خاطر این عزیزان هم که شده تلاش کنند تا هزینه‌ها کاهش پیدا کند. مثلاً در سالنی مثل همین برج میلاد اگر گروهی حاضر بدون بدون دستمزد اجرایی برگزار کند شرایطی فراهم شود که با هزینه‌های پایین‌تر بتوانیم اجرا داشته باشیم و قیمت بلیت‌ها کاهش پیدا کند. با همین گروه سی نفره که الان داریم هم حاضر هستیم هر چند شب که اجازه دهند بدون دریافت یک ریال دستمزد، برنامه برگزار کنیم.»
 
پوریا مطلبی، مدیر شرکت نوای باران، هم در بخشی از این نشست خبری درباره جزئیات همکاری با حسین زمان گفت:«زمانی که سنم کمتر بود کارهای آقای حسین زمان را پیگیری می‌کردم. من خودم اوایل فکر می‌کردم که ایشان از یادها رفته‌اند اما دیدیم که مخاطبان زیادی پیگیر کنسرت هستند. از زمان آغاز پروژه برگزاری کنسرت ایشان مسئولینی که برای دیدار با آنها باید مدت‌ها وقت می‌گرفتیم با ما تماس گرفتند و درخواست دیدار داشتند. این دیدارها برای گرفتن عکس یادگاری یا شرط و شروط نبود اما خیلی از مدیران جوان‌تر دلیل کار نکردن آقای زمان را نمی‌دانستند ولی توانستم پیگیری حل مشکلات را انجام دهیم.»