تالار وحدت، میزبان اجرای یک بداههنوازی ریشهدار شد؛
بازگشت باشکوه «طلایی» به صحنه
موسیقی ما - کنسرت دونوازی (دوئت) استاد داریوش طلایی و مجید خلج، نوازنده نامدار تنبک جمعه شب در تالار وحدت برگزار شد.
پیش از تجربه این اجرا در روزهای ۴ و ۵ ادیبهشت ماه در تالار وحدت و اجرای ۲۹ فرودین در تالار احسان شیراز، ۱۲ سال از آخرین باری میگذشت که نوازنده صاحب سبک تار و سه تار کشورمان برای اجرای کنسرت در ایران دست به ساز شده بود. کنسرت جمعه شب (مانند دو کنسرت قبلی که در تهران و شیراز برگزار شده بود) «سایه روشن» نام داشت و از نام آلبومی با همین نام وام گرفته شده بود. در اجرای سالها پیش در هلند، مجید خلج، طلایی را همراهی کرد تا طرح «سایه روشن» را در آن کشور بزنند.
اجرای سایه روشن به دو بخش تقسیم میشد. در بخش اول مخاطب، شنونده اجرای چهارگاه در فضایی بداهه پردازانه بود. در این بخش طلایی، سه تار به دست داشت و مجید خلج با تنبک و زنگ سرانگشتی او را همراهی میکرد. جمله پردازیها و فضاسازیهای زیبایی از سوی هر دو نوازنده ارائه میشد و به بیان دیگر «بده و بستان» موسیقایی در تالار وحدت انجام شده بود.
در بخشی از این اجرا استاد طلایی جمله سازی را آغاز میکرد و در ادامه مجید خلج با تنبک، فضا را به دست میگرفت. مطابق با تعبیری که پیش از این طلایی از عنوان سایه روشن ارائه داده بود اجرای جمعه شب نمایانگر لحظهای سکوت و به فاصله چند ثانیه غوغا بود. سازها در لحظاتی میرفتند تا خاموش شوند و لحظهای بعد مضرابها با شدت بر سر ساز فرود میآمدند. در این بخش شاهد حرکات شیرین خلج بر روی تنبک و کشیدن سریع سر انگشتان بر پوستین ساز بودیم. مدتها بود مخاطب موسیقی ایرانی نمیتوانست مستقیما شنونده ساز استاد طلایی باشد اما مضرابهای بدیع با امضای شخصی این نوازنده و آهنگساز در این فرصت به خوبی شنیده شد. نحوه نوازندگی طلایی و فضاسازیها و جمله پردازیها به هیچ وجه قابل پیشبینی نبود.
بخش دوم اجرای داریوش طلایی و مجید خلج در بخش شور اتفاق افتاد. در این قسمت طلایی، تار را به دست گرفت و به خنیاگری پرداخت. سونوریته تار طلایی در این قسمت هم نمود زیباییهای این ساز ایرانی بود. جمله پردازیهای بدیع طلایی آنگونه که انتظار میرفت بسیار منحصر به فرد بودند. در سراسر این اجرا اشارات طلایی به فواصل موسیقی دستگاهی در فضای بداههپردازی نشان از یک موسیقی با پشتوانه مطالعه شده، تمرین شده و به قوام رسیده داشت. این بخش در مقایسه با قسمت اول به بداهه پردازیهای خلج و طلایی در آلبوم «سایه روشن» شباهت بیشتری داشت.
حاضرین در اجرای جمعه شب، شنونده تعامل وعده داده شده داریوش طلایی بین ساز ملودیک و ساز ضربی بودند.
- بازگشت طلایی داریوش طلایی پس از وقفهای دوازده ساله به عرصه اجرا فینفسه اتفاق خوبی برای موسیقی ایران است.
- از سکوت حاکم بر تالار وحدت در هنگام اجرای دو استاد موسیقی ایرانی مشخص بود مخاطبان خاصِ خاص برای دیدن این اجرا آمدهاند. این آرامش بر زیبایی کار میافزود.
- در میان اجرای هر کدام از بخشها استاد داریوش طلایی وقتی خلج زنگ سرانگشتی را به دست میگرفت با لبخند پذیرای او بود.
- در انتهای کنسرت، خلج اولین کسی بود که بعد از به زمین گذاشتن ساز به افتخار حضور طلایی، او را تشویق کرد.
پیش از تجربه این اجرا در روزهای ۴ و ۵ ادیبهشت ماه در تالار وحدت و اجرای ۲۹ فرودین در تالار احسان شیراز، ۱۲ سال از آخرین باری میگذشت که نوازنده صاحب سبک تار و سه تار کشورمان برای اجرای کنسرت در ایران دست به ساز شده بود. کنسرت جمعه شب (مانند دو کنسرت قبلی که در تهران و شیراز برگزار شده بود) «سایه روشن» نام داشت و از نام آلبومی با همین نام وام گرفته شده بود. در اجرای سالها پیش در هلند، مجید خلج، طلایی را همراهی کرد تا طرح «سایه روشن» را در آن کشور بزنند.
اجرای سایه روشن به دو بخش تقسیم میشد. در بخش اول مخاطب، شنونده اجرای چهارگاه در فضایی بداهه پردازانه بود. در این بخش طلایی، سه تار به دست داشت و مجید خلج با تنبک و زنگ سرانگشتی او را همراهی میکرد. جمله پردازیها و فضاسازیهای زیبایی از سوی هر دو نوازنده ارائه میشد و به بیان دیگر «بده و بستان» موسیقایی در تالار وحدت انجام شده بود.
در بخشی از این اجرا استاد طلایی جمله سازی را آغاز میکرد و در ادامه مجید خلج با تنبک، فضا را به دست میگرفت. مطابق با تعبیری که پیش از این طلایی از عنوان سایه روشن ارائه داده بود اجرای جمعه شب نمایانگر لحظهای سکوت و به فاصله چند ثانیه غوغا بود. سازها در لحظاتی میرفتند تا خاموش شوند و لحظهای بعد مضرابها با شدت بر سر ساز فرود میآمدند. در این بخش شاهد حرکات شیرین خلج بر روی تنبک و کشیدن سریع سر انگشتان بر پوستین ساز بودیم. مدتها بود مخاطب موسیقی ایرانی نمیتوانست مستقیما شنونده ساز استاد طلایی باشد اما مضرابهای بدیع با امضای شخصی این نوازنده و آهنگساز در این فرصت به خوبی شنیده شد. نحوه نوازندگی طلایی و فضاسازیها و جمله پردازیها به هیچ وجه قابل پیشبینی نبود.
بخش دوم اجرای داریوش طلایی و مجید خلج در بخش شور اتفاق افتاد. در این قسمت طلایی، تار را به دست گرفت و به خنیاگری پرداخت. سونوریته تار طلایی در این قسمت هم نمود زیباییهای این ساز ایرانی بود. جمله پردازیهای بدیع طلایی آنگونه که انتظار میرفت بسیار منحصر به فرد بودند. در سراسر این اجرا اشارات طلایی به فواصل موسیقی دستگاهی در فضای بداههپردازی نشان از یک موسیقی با پشتوانه مطالعه شده، تمرین شده و به قوام رسیده داشت. این بخش در مقایسه با قسمت اول به بداهه پردازیهای خلج و طلایی در آلبوم «سایه روشن» شباهت بیشتری داشت.
حاضرین در اجرای جمعه شب، شنونده تعامل وعده داده شده داریوش طلایی بین ساز ملودیک و ساز ضربی بودند.
- در حاشیه:
- بازگشت طلایی داریوش طلایی پس از وقفهای دوازده ساله به عرصه اجرا فینفسه اتفاق خوبی برای موسیقی ایران است.
- از سکوت حاکم بر تالار وحدت در هنگام اجرای دو استاد موسیقی ایرانی مشخص بود مخاطبان خاصِ خاص برای دیدن این اجرا آمدهاند. این آرامش بر زیبایی کار میافزود.
- در میان اجرای هر کدام از بخشها استاد داریوش طلایی وقتی خلج زنگ سرانگشتی را به دست میگرفت با لبخند پذیرای او بود.
- در انتهای کنسرت، خلج اولین کسی بود که بعد از به زمین گذاشتن ساز به افتخار حضور طلایی، او را تشویق کرد.
منبع:
اختصاصی سایت موسیقی ما
تاریخ انتشار : شنبه 6 اردیبهشت 1393 - 22:30
دیدگاهها
استاد طلایی جای شما در عرصه موسیقی ایران بسیار خالی بود
واقعا اجرای بی نظیری بود و متاسفم که 12 سال بود که شرایطی نبود شما و امثال شما روی صحنه بروند و جا برای افراد تازه به دوران رسیده و خالی از هنر باز شد
امیدوار هر چه زودتر با تجربه های جدیدتر بار دیگر روی صحنه ببنیمتون
دورد بر استاد طلایی
بسیار لذت بردیم دیشب
لطفی-علیزاده-مشکاتیان-طلایی و...تمامی این اسامی برخاسته از دوران طلایی آموزش در موسیقی کلاسیک این سرزمینند امیدوارم شاگران خوبی هم تربیت کرده باشند
افزودن یک دیدگاه جدید