موسیقی ما - ارکستر معاصر پارس درمیان استقبال فرهیختگان، هنرمندان، استادان فرهنگ و ادب ایران و البته جمع کثیری از علاقمندان به مدت دو شب قطعاتی از موسیقی معاصر ایران را در برابر علاقه مندان به هنر معاصر ایران و جهان اجرا کرد.به گزارش روابط عمومی ارکستر معاصر پارس، اجرای ارکستر معاصر پارس که شامل بیش از 30 نوازنده سازهای ایرانی و جهانی و 20 خواننده کُر است، شامل قطعاتی از موسیقی معاصر ایرانی بود که برای ارکسترهای بزرگ تنظیم شده‌اند و در نوع خود در ایران منحصر به فرد به شمار می‌آید.

اجرای ارکستر معاصر پارس که به رهبری و آهنگسازی دکتر علی رادمان انجام شد، شامل دو بخش بود که در بخش نخست دو قطعه از ساخته های هنرجویان رادمان اجرا شد. قطعات «ساغر» برای پیانوی چهاردستی ساخته صمد عبدی و «توکاتا» ساخته سهند شکرزاد برای پیانو در آن اجرا شد. اجرای پیانوی چهار دستی توسط افشین قاسمیان و وحید جهانداری انجام شد و توکاتا را افشین قاسمیان نواخت که اجرای پیانوی چهار دستی، با استقبال زیاد حاضران در تالار اجرای کنسرت همراه شد.

در ادامه کنسرت موسیقی معاصر پارس، ارکستر به روی صحنه آمده و با علامت رهبر اقدام به نواختن «حکایت تندیس» کرد که برای ارکستر، گروه کر، امواج الکترونیکی و دکلمه تنظیم شده بود. این قطعه که از ساخته‌های علی رادمان رهبر و آهنگساز ارکستر پارس است، به دلیل تلفیق درون مایه موسیقی ایرانی با دستاوردهای جدید عرصه موسیقی معاصر که در نتیجه توجه به صداهای الکترونیک حاصل می شود، از تاثیرگذاری خاصی برخوردار بود زیرا علاوه بر اجرای ارکستر و گروه کر، در این قطعه داستانی از یک تندیس با تلفیق موسیقی و دکلمه برای مخاطب تعریف می شد. دکلمه این بخش به عهده گلزارخوان پایه بود. استقبال از این قطعه آن چنان زیاد بود که در پایان اجرای آن تمام تالار به احترام موسیقی به شکل ایستاده برای مدت 10 دقیقه اقدام به تشویق ارکستر کردند.

پس از اجرای حکایت تندیس، نوبت به اجرای قطعه «سیاه مشق» رسید که توسط رهبر ارکستر اجرای آن به پدرش تقدیم شد. این قطعه با همراهی گروه کر و انتخاب قطعاتی از اشعار بابا طاهر و هوشنگابتهاج همراه بود. پیوند شعر بابا طاهر به شعر هوشنگ ابتهاج در این قطعه موسیقیایی، موجب شد تا استمرار حسی عاطفی از گذشته دور تا زمان معاصر در شنوندگان آن ایجاد شود به شکلی که همه بعد از اجرای قطعه زیر لب در حال زمزمه این ابیات هوشنگ ابتهاج بودند و می‌خواندند که :

سپیده سر زد و مرغ سحر خواند/
 در این سرای بی کسی، کسی به در نمی‌زند.
به دشت پر ملال ما، پرنده پر نمی‌زند.

ایده اصلی این موسیقی، یک ترانه شیرازی بود که در آواز دشتی ظهور کرده و در چهارگاه، همایون و بیات اصفهان به طرق متفاوت بسط پیدا می‌کند.

پس از پایان قطعه سیاه مشق، 10 دقیقه تنفس اعلام شد و بخش بعدی برنامه پس از گذشت این مدت کوتاه دوباره آغاز شد. در این بخش بار دیگر افشین قاسمیان نخست پشت پیانو قرار گرفت تا قطعه ای به نام رقص باد را بنوازد. پس از آن ارکستر برای اجرای آرگیومنت ساخته علی رادمان آماده شد. این قطعه برای ارکستر کوبه ای، گروه سازهای ایرانی و سیگنال‌های الکترونیکی تنظیم شده است. این قطعه تداعی کننده یک مناظره مستدل موسیقایی میان شرق و غرب است، اما شاید بتوان این قطعه را یک موسیقی چند فرهنگی نیز نامید. این قطعه به لحاظ ساختاری، شامل دو بخش اصلی بود. قسمت اول شامل طبقاتِ چندگانه ریتمیک بود که به تضادهای متریک می‌انجامید، و چند صدایی‌های قسمت دوم در آواز دشتی، مبتنی بر تجربه ای از چند صدایی بود که از آن به عنوان «خوشه‌های صوتی ایرانی» یاد می‌کنیم.

در ادامه اجرای مثنوی برای سنتور و ارکستر پایان بخش برنامه بود که به همراه تکنوازی نی، تنبک و کمانچه اجرا شد. مثنوی، با زمزمه و آوای اعضای ارکستر، گروه کر و تکنوازی سنتورروزبه رحیمی آغاز شد و در کنار رنگهای صوتی سازهای ایرانی، به بافت پلی فونیک ارکستر زهی، در سه مقام موسیقایی ایران انجامید.

پس از پایان اجرا، مخاطبان حاضر در سالن با تشویق های خود یکپارچه درخواست قطعه بیز کردند. ارکستر معاصر پارس به عنوان قطعه بیز بخشی از قطعه مثنوی را اجرا کردند.

گفتنی است به دلیل استقبال بسیار مخاطبان از این کنسرت، این برنامه یک شب دیگر به شکل پژوهشی در تالار اجرای موسیقی آکادمیک دانشکده موسیقی دانشگاه آزاد شیراز فرا شب یکشنبه 28 مهر ماه برگزار می شودزیرا نه تنها تمامی صندل یهای سالن پر شده بود و عده زیادی نیز به شکل ایستاده در کنار سالن حضورداشتند، همچنان تعداد زیادی نیز از علاقمندان، پشت گیشه های فروش بلیت برای یافتن امکانی برای حضوردر این سالن ایستاده بودند ...

این کنسرت قراراست در نیمه دوم دی ماه در تهران و سپس در چند شهر دیگر برگزارشود.