موسیقی ما-  امیر رضوانی: «دارکوب» شاید یکی از بهترین مصادیق پیشرفت روزافزون و پله‌پله در موسیقی ایران باشد. گروهی که در سال 86 با هدف تمرکز بر موسیقی ریتمیک و سازهای کوبه‌ای توسط همایون نصیری پایه‌ریزی شد و کارش را با اجرا در سالن‌های کوچک‌تر آغاز کرد و روزبه‌روز توانست در کار خود موفق‌تر باشد و تعداد علاقه‌مندان و سالن‌های کنسرت‌هایش را گسترده‌تر کند.

«دارکوب» البته در این سال‌ها بعضاً متهم می‌شد که از نام هنرپیشه‌های مطرح سینما برای موفقیت‌اش استفاده کرده است؛ چرا که در این 5 سالی که از تأسیس گروه می‌گذرد، ستار‌هایی نظیر مهران مدیری، حامد بهداد، محمدرضا گلزار و... به صورت مقطعی با آن همکاری داشته‌اند. اما «دارکوب» در این مدت کنسرت‌هایی هم بدون حضور ستارگان سینما داشته و همگی هم به همان میزان موفق بوده‌اند و نصیری و دوستان‌اش از این طریق پاسخ این انتقادها را هم داده‌اند. کنسرت هجدهم اسفند دارکوب هم در حالی با ظرفیت کامل سالن همایش‌های برج میلاد و تقریباً بدون صندلی خالی برگزار شد که موسیقی ایران روزهای ترافیک کنسرت‌های آخر سال را پشت سر می‌گذارد و در این روزها تعدادی از سرشناس‌ترین چهره‌های موسیقی پاپ ایران -به دلیل به فروش نرفتن بلیت‌های برنامه‌شان- ناچار شدند تعداد سانس‌های خود را کم کنند. «دارکوب» در چنین شرایطی یک کنسرت تقریباً بی‌کلام (با تنها 5 قطعه باکلام) را بدون حضور خواننده‌ای سوپراستار با موفقیت برگزار کرد.

***

پیش از این هم نوشته‌ام که کنسرت گروه‌هایی نظیر دارکوب (و البته رومی، دیوار، افشارستان، دارا دارایی، پیتر سلیمانی‌پور و...) جایی برای عقده‌گشایی نوازندگان توانای ایرانی است. نوازندگانی که موسیقی پاپی که در کنسرت‌ها اجرا می‌کنند، موسیقی موردعلاقه‌شان نیست و بیشتر به خاطر مسایل اقتصادی –و البته حضور در استیج زنده موسیقی- است که در این کنسرت‌ها به نوازندگی می‌پردازند. برعکس، کنسرت گروه‌هایی که نام بردم، دقیقاً همان جایی است که این نوازندگان چیره‌دست غنای تکنیکی خود را به نمایش بگذارند. کنسرت دارکوب پر بود از این چهره‌ها و هنرنمایی‌های دیدنی‌شان. از پویا نیکپور (پیانو و کیبورد) گرفته تا آرش مقدم (درامز)، دارا دارایی (بیس)، مسعود همایونی (گیتار الکتریک)، امید حاجیلی (ترومپت و پرکاشن)، میلاد درخشانی (تار)، کوروش بابایی (کمانچه)، حسین رضایی‌نیا (دف)، پیام رونق (دیجیریدو) و البته همایون نصیری که به عنوان سرپرست گروه در مرکز استیج خودنمایی می‌کرد. به این جمع اضافه کنید خواننده/نوازنده‌های خوش‌حسی که قطعات باکلام کنسرت را اجرا می‌کردند؛ محسن شریفیان که ضمن نواختن نی‌انبان، نی جفتی و فلوت عربی، قطعات بوشهری برنامه (آفرو، ابوشَهر و لِیوا) را می‌خواند و مرتضی گودرزی که دوتار نواخت و قطعات خراسانی (مجنون نبودم و شاه‌صنم) را خواند.

نکته جالب‌توجه دیگری که در مورد دارکوب وجود دارد، این است که در ترکیب این گروه بیش از 6 سرپرست ارکستر دیده می‌شود؛ پویا نیکپور (سرپرست ارکسترهای محمد اصفهانی و رضا صادقی)، محسن شریفیان (سرپرست گروه بوشهری لیان)، میلاد درخشانی (سرپرست گروه افشارستان)، امید حاجیلی (سرپرست گروه خودش و سرپرست سابق ارکستر رضا صادقی)، دارا دارایی (سرپرست گروه خودش که همین هفته گذشته طی هفته موسیقی تجربی تهران در فرهنگسرای نیاوران به روی صحنه رفت) و خود همایون نصیری. چنین پکیجی در دل یک ارکستر ناگفته پیداست که چه کیفیتی از خود بروز می‌دهد.

***

دارکوب در این کنسرت، قطعاتی از آلبوم اول و دوم خود به اجرا در آورد. ضمن اینکه همایون خبر داد که تمام مراحل تولید آلبوم دوم گروه (با نام «لِیوا») سپری شده و این مجموعه نهایتاً تا هفته اول اردیبهشت 92 منتشر خواهد شد. دارکوب‌ها در این برنامه قطعاتی چون «دارکوب»، «جادو»، «شور»، «آفرو»، «سِلِیگا»، «شاه‌صنم» و... را با تنظیم‌هایی جدید از آلبوم اول و قطعاتی چون «ابوشهر»، «لِیوا»، «باد» و... را از آلبوم جدید اجرا کردند. دو قطعه همنوازی سازهای کوبه‌ای هم از بخش‌های مهم کنسرت بود که با استقبال و تشویق‌های بی‌امان مردم همراه شد. به ویژه همنوازی درامز، دف، پرکاشن با همراهی نقاره وحید اسداللهی (از نوازندگان سرشناس آذربایجانی) که تا حدی مورد توجه مردم قرار گرفت که پس از پایان آن دقایقی به صورت ایستاده به تشویق پرداختند.

***

از روز اول یکی از مهم‌ترین انتقاداتی که به گروه دارکوب وارد می‌شد این بود که موسیقی آنها بیشتر ریتمیک است و کمتر ملودیک؛ و لحظاتی که بتوان به خاطر سپرد و زمزمه کرد، در آهنگ‌های دارکوب کمتر یافت می‌شود. من هم از جمله افرادی بودم که این را بعضاً در نقدها می‌نوشتم. اما دو نکته:

اول این که در این سال‌ها (به ویژه با اضافه شدن موزیسین‌هایی چون پویا نیکپور، محسن شریفیان و...به ترکیب گروه و توجه بیشتر همایون بر این نقیصه) دارکوب در این زمینه پیشرفت قابل ملاحظه‌ای کرده و قطعات فولکلوری هم که اجرا می‌کنند، کمک کرده تا بار ملودیک و «ایرونی» گروه بیش از قبل باشد. دوم آن‌که همانطور که در ابتدا نوشتم، دارکوب با علم به این موضوع، از روز اول هدف خود را توجه به ریتم در موسیقی‌اش گذاشته و از این بابت نمی‌توان بر آنها خرده گرفت. تنها نکته‌ای که باقی می‌ماند این است که این ویژگی، موسیقی دارکوب را به سمتی می‌برد که بیشتر مطلوب استیج لایو باشد تا آلبوم و CD. این هم البته ار نظر من تنها یک «ویژگی» است و نه «نقص». به نظر شما تعداد کسانی که مثلاً از دیدن کنسرت‌های یانی لذت می‌برند بیشتر است یا کسانی که آلبوم‌های او را گوش کنند؟

***

کنسرت همجدهم اصفند دارکوب به طور اتفاقی همزمان شده بود با «روز بوشهر» که همایون ضمن تبریک این روز، اجرای قطعات بوشهری دارکوب را تقدیم کرد به «تمام جنوبی‌ها، به ویژه بوشهری‌های عزیز». محسن شریفیان هم ضمن تبریک این روز در سخنان کوتاه خود از لغو کنسرت هفته گذشته گروه لیان در بوشهر (به خاطر برخی کج‌سلیقگی‌ها و مدیریت‌های سلیقه‌ای) گله کرد و ابراز امیدواری کرد که بتوانند آزادانه و بدون مشکل در شهر خودشان به موسیقی محلی بوشهر را اجرا کنند.

***

از این کنسرت که به همت موسسه ققنوس و محمد حسین توتونچیان برگزار شد، چهره‌های سرشناسی از نزدیک دیدن کردند؛ ستاره‌هایی چون همایون شجریان، سروش صحت، بهاره رهنما، رضا یزدانی، کامبیز گنجه‌ای، هومن جاوید، آریا عظیمی‌نژاد، مهرداد نصرتی، پدرام مرندیز، امین حیایی و...