من به شخصه به خاطر استاد گودرزی(نوازنده ی دوتار)به این اجرا رفتم و تا حالا هم تو کنسرت گروه دارکوب شرکت نکرده بودم.من با سبک و کارهای گروه دارکوب اختلافی ندارم ،شاید با هم مختلف باشیم.یعنی مثلا من بیشتر به آهنگهای ملودیک علاقه دارم اما کارهای خود گروه دارکوب (راجع به نوازنده/خواننده های میهمان بحث نمیکنم)به خاطر مبتنی بودن بر ریتم یه مقدار منو خسته میکرد.مثلا من وقتی از اجرا اومدم بیرون هیچی از آهنگای دارکوب یادم نبود،یا شخصی که همراهم بود،میگفت :من که نوازنده ی دف هستم ،از این همه کوبیدن خسته شدم.البته میگم سلیقه ی شنیداریه و دلیل بر نقص اجرای گروه نیست.بهترین ویژگی و به نظر من فایده ی گرانبهایی که گروه دارکوب در این اجرا داشت استفاده از هنرمندای با سبک های بسیار متفاوت در موسیقی در کنار هم بود.مثلا من فکر میکنم خیلی از موزیسین هایی که تو این اجرا با هم همکاری داشتن،اصلا کارهای همو هیچوقت دنبال نکردن،مثلا بر فرض ممکنه هیچوقت امید حاجیلی یا آقای همایونی آلبوم ابریشم طرب آقای گودرزی رو گوش نکرده باشن یا برعکس اما تو این اجرا در کنار هم به اجرای موسیقی پرداختن و این خیلی جالبه.این حرفی که میگم شاید برای کسایی که تو کنسرت نبودن ملموس نباشه،میدونید مثل همین عکس هایی است که گرفته شده که اینقدر هنرمندایی با سبک های مختلف کنار هم ایستادن مثلا همایون شجریان و رضا یزدانی در یک قاب کنار هم هستند،چیزی که به دلیل سبک موسیقی مختلف خیلی کم پیش میاد و این موضوع به نظرم جالب ترین چیزی بود که احساس کردم.و نکته ی آخر اجرای بی نقص گروه بود.من موندم مگه تو اجراهای پاپ هم همین نوازنده ها نیستند پس چرا هماهنگی گروه با هم کمه یا مگه امکانات سالن همین نیست پس چرا تو اجرای پاپ صدابرداری ضعیفه؟!