موسیقی ما - «هوشنگ کامکار» دیروز سرانجام تن داد به اینکه تجلیل شود، آن هم بعد از این همه سال، بعد از نیم‌قرن فعالیت در عرصه‌ی موسیقی، بعد از آنکه آن همه آدم، آن همه اصرار کردند تا برایش بزرگذاشت بگیرند و او راضی نمی‌شد، سرانجام رضایت داد تا اینکه دوست‌داران و هم‌کارانش گردهم آیند و از او بگویند.

«هوشنگ کامکار» (که از واژه‌ی استاد خوشش نمی‌آید و البته نامش آن‌قدری بزرگ است که به این چیزها نیاز نداشته باشد) هم‌‌چنان یکی از فعال‌ترین موزیسین‌های ایرانی است که مدام قطعه می‌نویسد (یکی از دیگری شکوه‌مندتر) و از از آن طرف تالیف می‌کند و ترجمه می‌کند و هم‌چنان شاگرد تربیت ؛ اینها اما نیست که او را تعریف می‌کند. از همه‌ی اینها مهم‌تر این است که او بزرگ است و رسمِ بزرگی می‌داند. همان‌قدر که بی‌پروا لب به نقد می‌گشاید، یادش می‌ماند که از جوانانِ با استعداد حمایت کند. یادش می‌ماند که چگونه لب به تحسینِ استادان‌ش بگشاید. او «شعر» را خوب می‌شناسد و از مهم‌‌ترین آهنگ‌سازانی است که شاعرانِ معاصر را معرفی کرده است. کدام آهنگ‌ساز را می‌شناسید که از سهراب سپهری و شفیعی کدکنی و بیژن جلالی و شاعرانِ کهن در آثارش به اندازه‌ی او استفاده کرده باشد؟ به همین خاطر است که در مراسمِ تجلیلش همه آمده بودند از استاد «فرهاد فخرالدینی» گرفته تا کیخسرو پورناظری، لوریس چکناواریان، شهرام ناظری، محمدرضا درویشی، حمیدرضا نوربخش و البته خانواده‌ی هنرمندش. نکته اما این بود که تمامی این اساتید، علاوه بر آنکه موسیقی او را تحسین کردند، یک نکته را یادآور شدند: «او در کنارِ موزیسینی برجسته، انسانی بزرگ است.»

«احمدرضا احمدی» هم که همواره گفته به دوستی با «هوشنگ» افتخار می‌کند، پیام فرستاده بود که نمی‌تواند به خاطر بیماری بیاید و درباره‌اش گفت: «او علاوه بر آنکه موزیسینِ بزرگی است، شاگردان بسیار زیادی نیز تربیت کرده . «هوشنگ» موسیقی را نزد پدرش یاد گرفت و به کلاس‌های شبانه‌ی موسیقی رفت و پیشِ استاد دهلوی شاکردی کرد و بعد از آن که در رشته‌ی آهنگ‌سازی در دانشگاه، شاگردِ‌ اول شد در امریکا رفت و دوران آهنگ‌سازی را آنجا نیز فراگرفت.»

او «هوشنگ کامکار» را از معدود آهنگ‌سازانی دانست که علاوه بر ترجمه‌های متعددش، دست به تالیف زده است و از آن مهم‌تر موسیقی‌دانی است که هم موسیقی ایرانی می‌داند و هم موسیقی غربی و این ماجرا به خوبی در آثارش مشهود است.

شاعرِ بزرگ البته به نکته‌ی دیگری نیز اشاره کرد، به اینکه او بدون آنکه ادعایی داشته باشد، در موسیقی ایران چون معماری قهار، فعالیت کرده است: «او در کارش تداوم دارد.»

«هوشنگ کامکار» نیز در این جلسه صحبت‌های کوتاهی کرد و از دغدغه‌هایش گفت: «جایزه‌ای که من از دستِ مردم می‌گیرم، بدون شک برایم اهمیتِ بسیار بیشتری از جایزه‌های بین‌المللی حتی «گِرَمی» دارد؛ آن جایزه‌ها اگرچه سرو صدایِ بسیاری دارد؛ اما برگزیدگانش توسط کسانی انتخاب می‌شوند که هیچ آشنایی‌ای با موسیقی ایرانی ندارند و من همواره این سوال برایم مطرح است که چرا این جوایز تا این اندازه برای تعدادی از اهالی موسیقی ایران اهمیت دارد؟» 

«فرهاد فخرالدینی» نیز در این مراسم به جایگاهِ پدر کامکارها –حسن کامکار- اشاره کرد و گفت:«در یک شهرِ کوچکِ ایران در سنندج یک مرد بزرگی حضور داشته که دربار‌ه‌اش کم صحبت شده است. «حسن کامکار» چهره‌ی تابناکی در موسیقی ماست و یادگاری به جا گذاشته است که خروجی آن به اندازه‌ی یک هنرستانِ موسیقی و دانشگاهِ موسیقی بوده است. ایشان فرزندانی تربیت کرده است که همه‌شان هم‌اکنون جزو استادانِ موسیقی هستند و از آن طرف ثمره‌ی او کسی مثلِ «هوشنگ کامکار» است. افراد اندکی هستند که چنین جایگاهی داشته باشند مثل استادِ خودم استاد ابوالحسن صبا و در کنارِ ایشان حسن کامکار.» 

او به ارادت‌ش به هوشنگ کامکار اشاره کرد. «لوریس چکناواریان» نیز در این مراسم با اشاره به اینکه بسیاری از موزیسین‌های کرد از دوستان‌ش هستند و از جمله‌ی آنان شهرام ناظری و خانواده‌ی کامکارها هستند، گفت: «من چندین اثر از ایشان را رهبری کرده‌‌ام. او محقق و آهنگساز بزرگی است و از آن مهم‌تر انسانی بزرگ.» 

«شهرام ناظری» نیز با بیانِ اینکه یکی از خاطراتِ شکوهمندش در این سال‌ها همکاری با گروه «کامکارها» بوده، به این نکته اشاره داشت که: «این گروه از نظر موسیقی و اخلاقی نمونه است و همکاری با آنان برای من لحظاتِ بسیار زیبایی را خلق کرده است.» 

«کیخسرو پورناظرب» نیز در سخنانی کوتاه گفت: «خوشحالم که سالیان سال است که به ایشان ارادت دارم و دوستان نزدیکی با همدیگر هستیم و امیدوارم همین پیوند ادامه داشته باشد و خانواده‌ی بزرگِ کامکارها گنجینه‌ی موسیقی آثار بیشتری را ارایه دهند. » 

«حمیدرضا نوربخش» نیز از تعهد بسیاربالای اجتماعی «هوشنگ کامکار» گفت: «او در همه‌ی مسایل و مشکلات جزو اولین کسانی است که قدم جلو می‌‌گذارد و پیشنهاد دهنده است و در ما انگیزه اجرا می‌کند. ویژگی‌های هنری ایشان بسیار بالاست که البته من شایستگی ندارم که درباره‌اش صحبت کنم. حضورِ ایشان در کنار استادان بزرگ در شورای عالی خانه‌ی موسیقی همیشه حضور مغتنمی بوده است.» 

«محمدرضا درویشی» نیز با اشاره به فعالیت‌های «حسن کامکار» گفت: «استاد حسن کامکار از 1325 تا 1347 فعالیت‌های بسیاری انجام داده است. خانواده‌ی کامکار امروز دیگر خانواده نیست یک خاندان بزرگ موسیقی در کشور است که در طول تاریخ چند هزار ساله‌ی ما کاملا بی‌سابقه است. امروز فکر می‌کنم چهار نسل از این خانواده، به کار موسیقی می‌پردازند و این موضوعی است که در تاریخ موسیقی ما بی‌سابقه است.»