نه آقاي مختاباد را مي شناسم (آيا همان آقايي نيستند که آواز مي خوانند و خوب هم مي خوانند؟) و نه شخصاً آقاي محمدرضا درويشي را مي شناسم (فقط مي دانم که وجب به وجب خاک ايران را در پي موسيقي و سازهاي نواحي درنورديده اند و موسيقي فيلم هايشان را شنيده ام که همه از شعور و فرهنگ حاکي بود.) اما کليدر را خوب مي شناسم. آقاي دولت آبادي مي دانند که چقدر کليدر را خوب مي شناسم و چند بار آن را خوانده ام. هنوز گاهي پس از اين همه سال که از انتشارش مي گذرد، آن را مثل حافظ باز مي کنم و با صداي بلند مي خوانمش. با موسيقي هم خوشبختانه ناآشنا نيستم. و به عمرم زياد (همه جور) آن را گوش کرده ام. از لويي آرمسترانگ تا محسن نامجو، از هايدن و موتزارت و شوبرت تا فيليپ گلاس و تري راي لي و... از دلکش و شجريان تا محسن چاووشي و عصار. پس فکر مي کنم مي توانم در کسوت يک مخاطب ساده در مورد يک کنسرت موسيقي، چند خطي بنويسم. نويسنده محترم نوشته اند چرا از سازهاي ايراني در موسيقي کليدر استفاده نشده و آن را اشکال بزرگ اين موسيقي دانسته اند. انگار بگوييم بهمن محصص نقاش خوب ايراني نيست چون در تابلوهايش تپه جقه ديده نمي شود. انگار بگوييم چون محمد احصايي نام خداوندگار را با قلم موي درشت و رنگ ماشيني و بي هيچ تذهيبي بر بوم يا مقوا کشيده، آن هم با چنين شکلي از انتزاع، پس مثلاً خداي ناکرده مسلمان نيست (که مي دانيم از هر مسلماني مسلمان تر است) و کارش قابل اجر دنيوي و اخروي. انگار بگوييم کتاب «کافه پيانو» چون در «کافه» مي گذرد و اسمش «پيانو» است و در آنجا قهوه، اسپرسو و کاپوچينو نوشيده مي شود و اسمش قهوه خانه مش رجب نيست و چاي نمي نوشند، پس کتاب خوب و ايراني نيست.

> ادامه مطلب