موسیقی ما – آرش نصیری: برای آغاز گفت‌وگو با جناب اکبر آزاد برگشتیم به بیش از پنج دهه قبل، به زمانی که از دریای ملودی‌های شیرین و مرد‌می‌ ذهنش، برای خوانندگان مرد‌می ‌آن زمان ترانه‌های شنیدنی ‌می‌ساخت. این ماجرا بر‌می‌گردد به پانزده- شانزده سالگی‌اش و جالب آن که حالا، بعد از گذشتِ نیم قرن، هنوز آن ترانه‌ها را با ظرافت‌هایش به یاد دارد و ‌می‌خواند. این موضوع عجیبی نیست؛ استاد این ترانه‌ها و ملودی‌ها را زیسته است.

«اکبر آزاد»‌ خیلی زود معروف شد و قبل از انقلاب با بسیاری از خوانندگان مشهور آن زمان کار کرد و از همان موقع تا همیشه به حرمت کلمه وفادار ماند. نوجوان مستعدی که شهودی ترانه ‌می‌گفت و ملودی ‌می‌ساخت و دانش‌آموختگان موسیقی را به وجد ‌می‌آورد، همیشه اهل مطالعه حرفه‌ای شعر و ادبیات ماند و بعدتر، وقتی با  ترانه «تمام بغض قناری‌ها» دوباره آغاز کرد، کلماتش همچنان صمیمی ‌بودند، اما کم‌کم، بنابر ظرفیت‌های ملودی‌ها، فاخرتر شدند و با ترانه‌ها و آلبوم‌های دیگر، همواره سبک و سیاقِ ترانه‌ها و ملودی‌هایش را حفظ کرد. سیل سبک شدن کلام در ترانه‌های این روزگار هم، او را از خوب و اصیل نوشتن بازنداشت، حتی اگر به قیمت کمرنگ شدن‌اش تمام شده باشد.

 این ترانه‌سُرا، صدای خوش و قدرتمندی دارد و همه ملودی‌هایش را با آواز ‌می‌خواند و جالب آنکه این صدا و قدرت خوانندگی را از همان جوانی کشف کرده بود؛ اما خواننده نشد؛ خواندن را دوست داشت و دغدغه خواننده شدن نداشت (بگذریم که حالا پشیمان شده است یا نه). او مرام مردان اصیل قدیم را حفظ کرده و این در لحن و رفتارش هم‌چنان مشخص است؛ مردی رشید با قلب یک پرنده‌ی لطیف.

با این ترانه‌سرا و آهنگساز پیشکسوت درباره اغلب آثار درخشانش صحبت کرده‌ایم و البته از «اون روزگار کودکی فصل کبوتر» شروع کردیم و از «بغض» و «آی آدمای مهربون» و «آسیمه سر» و «کشته رضا به رضای تو شد» و ... گفتیم و رسیدیم به جایی که استاد، فصل کبوتر را خواند. همان که می‌گوید: « دستای خاکی و نجیب کوچولو کو/جای کبود ترکه های آلبالو کو...». کتاب مجموعه ترانه‌هایش؛ بغض قناری ها هم روی میز بین ما بود.