موسیقی ما - مراسم تشییع و آیین بدرقه پیتر سلیمانی‌پور، هنرمند برجسته عرصه موسیقی و گرافیک، صبح امروز (سه‌شنبه 20 شهریور) با حضور هنرمندانی همچون هوشنگ کامکار، هنگامه اخوان، هادی منتظری، کریستوف رضاعی، کارن همایون‌فر، داود گنجه‌ای و بسیاری دیگر از دوستدارانش از مقابل تالار وحدت به سمت آرامستان مسیحیان «مسگرآباد» دروازه دولاب انجام شد. علی ترابی (مدیرکل دفتر موسیقی) و شهرام صارمی (مدیر اجرایی سی و چهارمین جشنواره موسیقی فجر) مدیرانی بودند که در این مراسم حضور داشتند.
 
امیر بهاری که اجرای مراسم را برعهده داشت گفت: «ما امروز اینجا جمع شده‌ایم برای بدرقه پیتر سلیمانی‌پور؛ انسانی وارسته که گمان می‌کنم هر کس یک‌بار با او سلام و علیک کرده باشد، به همان واسطه جذبش شده و رابطه‌اش با او ادامه‌دار شده است. برای از دست دادن پیتر سلیمانی‌پور بسیار متأسفم، هم به واسطه توانایی‌های بی‌حصرش و هم برای شخصیت وارسته‌اش. گمان می‌کنم پیتر برایمان جدا از آثارش به واسطه زندگی شخصی‌اش و زیست هنرمندانه‌اش اهمیت ویژه‌ای دارد.»
 
در ابتدا سیاوش روشن (آهنگ‌ساز و نوازنده عود) و یکی از دوستان نزدیک مرحوم سلیمانپور پشت میکروفن قرار گرفت و گفت: «می‌خواهم در رابطه با صمیمی‌ترین دوست سال‌های اخیرم چند کلامی صحبت کنم. مردی که زندگی حقیقی داشت و صحبت کردن در موردش بیشتر به بازگو کردن افسانه شبیه است اما افسانه‌ها را نیز باید گفت، نه به واسطه آنکه سرگرم کننده باشند بلکه به واسطه آنکه الهام‌بخش‌اند. او مردی دوست داشتنی بود که برای من و تمامی افرادی که با او در ارتباط بودیم، یک انسان حقیقی است. او صداقت داشت و شما این صداقت را می‌توانید در آثار او نیز ببینید. از هشت سال گذشته که با پیتر آشنا شدم، بهترین اتفاقات زندگی‌ام برایم رخ داد. او انسانی حقیقی بود نه به معنای بی‌نقص بودن بلکه به این دلیل که هم با خودش و هم با آدم‌های اطرافش صادق بود.»
 
آلبوم «منظومه‌شخصی» یکی از صدها آثاری است که پیتر سلیمانی‌پور خلق کرد که این آهنگساز با اشاره به این آلبوم گفت: «زمانی که آلبوم «منظومه شخصی» را گوش می‌دهم چیزی جز ذوق و صداقت نمی‌یابم. مطمئنا در مورد موسیقی پیتر باید بسیار مفصل‌تر از این صحبت کرد. او به عنوان یکی از اولین افرادی که در ایران موسیقی جذب کار کرد و تمام ابزار لازم را برای بیان احساساتش در اختیار داشت، برایم قابل ستایش است. من و پیتر تصمیم داشتیم در سال‌های اخیر کارهای بسیاری اجرا کنیم که به دلایل مختلف از جمله سرطان او و مشکل دست‌های من میسر نشد. ما بهمن ۹۶ قصد داشتیم در فرهنگسرای نیاوران روی صحنه برویم که پاییز آن سال، اول من و بعد پیتر انصراف دادیم. امروز از او خداحافظی می‌کنیم اما لبخند همیشگی و هوش سرشار او و البته یاد و خاطره‌اش همواره با ما خواهد بود.»
 
فعالیت پیتر سلیمانی‌پور تنها به موسیقی محدود نبود و یکی از گرافیست‌های توانای این مرز و بوم هم بود و همواره تأکید داشت گرافیک برایش شغل است و موسیقی چیزی دیگر. امیر بهاری درادامه از هومن مرتضوی دعوت کرد تا دررابطه با وجه گرافیتی پیتر سلیمانی پور صحبت کند.
 
هومن مرتضوی، گرافیست و از آشنایان نزدیک پیتر سلیمانپور گفت: «همه آنها که مرا می‌شناسند، می‌دانند مانند ملخ صحبت می‌کنم و آنقدر از موضوعی به موضوع دیگر می‌پرم که مخاطب به سختی متوجه آنچه می‌گویم، می‌شود ما در دهه ۶۰ شکل گرفتیم، دهه‌ای که نه جا و نه وقتی برای شکل‌گرفتن بود. ما نه فضای آموزشی درستی داشتیم و نه مربیان درستی و تنها دوستانمان بودند که کمک‌مان می‌کردند. دوستانی که امروز یکی از آنها در تابوت خوابیده است. ما مثل کوهنوردانی بودیم که در سرما به یکدیگر چک می‌زدیم تا بیدار بمانیم، به انحراف نرویم و در لحظه بهترین خودمان باشیم. من و پیتر هیچ‌گاه او را به عنوان یک گرافیست جدی نگرفتیم نه به این دلیل که گرافیست نبود بلکه به این دلیل که انسانی به شدت تصویری بود اما تصویرش را از طریق موسیقی و صدا منتقل می‌کرد. شغل پیتر به اعتقاد من موسیقی بود. کاری که پیتر در موسیقی کرد انتها ندارد و شاید بهترین کلمه برای توصیف پیتر واژه شیدایی باشد. انسانی شیدایی که منطق نداشت و بهترین آلبوم‌هایش در راه بودند و هنوز منتشر نشده‌اند.»
 
او ادامه داد: «ما مدل گلخانه‌ای رشد کردیم؛ همه چیزمان تجربی بود و با تکیه به دوستانمان و پنهان شدن پشت یک طنز جمعی به آن رسیدیم. پیتر اگرچه جک تعریف کردنش افتضاح بود ولی طنز قریبی داشت. از او یک مدل بیشتر نبود یا به این دلیل که خط تولید کارخانه‌اش تعطیل شده بود یا به خاطر اینکه آنچه ما به عنوان استاندارد می‌شناختیم اکنون دیگر استاندارد نیست. من که همیشه از این نوع گردهمایی‌ها فرار می‌کردم اکنون اینجا ایستاده‌ام و آنچه می‌شنوید تنها صدایی است که از دهانم خارج می‌شود. می‌خواهم بگویم حیف شد اما نمی‌دانم چه چیز حیف شد. پیتر منبع درآمدش گرافیک بود اما نه خودش توقعی از گرافیک داشت نه ما انتظاری از او داشتیم. او به دنبال موسیقی بود و ما را با موسیقی جز آشنا کرد. اگر او نبود من الان شهرام ناظری گوش می‌دادم ولی حضور پیتر و آنچه در عرصه موسیقی تولید کرد بخشی از شخصیت مرا شکل داد. می‌دانم که آدمی مثل او و جمعی مثل آنچه داشتیم دیگر قابل تکرار نیست و دلم برایش تنگ می‌شود.»
 
در ادامه امیر بهاری از آزاده بابایی‌فر، که در این سال‌ها او را همراهی کرده بود دعوت کرد تا پشت تریبون قرار بگیرد. او سخنانش را این‌گونه آغاز کرد: «یکی از دلایل مهم جمع شدن ما در اینجا بدرقه کردن عزیزی است که دوستش داشتیم. امیدوارم بتوانم به عنوان یکی از نزدیکان پیتر، تسکین‌دهنده غم سایر دوستانش باشم. لازم است برای آنها که در این حد به پیتر نزدیک نبودند نکته‌ای را بیان کنم. پیتر سال‌های اخیر را در آرامشی نسبی گذراند اگرچه وضعیتی که در آن بود بسیار دشوار می‌نمود. دلم نمی‌خواهد گریه کنم چون لحظات سال‌های پایانی زندگی او پر از عشق پر از رنگ و صدا و لذت بود. من یاری را همراهی کردم که مرد بسیار شجاعی بود و تلاش کردم از او یاد بگیرم چطور می‌توان در این شرایط شجاع بود. او بود که به من نیرو می‌داد تا همراهش حرکت کنم. پیتر با سرطان نجنگید، پیتر به بهترین شکل با سرطان زندگی کرد. چیزهایی است که نمی‌توانم برایتان بگویم اما اجازه بدهید این لحظات را با کمی خوشحالی و حتی با کمی لبخند سپری کنیم چون او کارهایی را که دلش می‌خواست انجام داد اگرهم اشکی می‌ریزیم نشانه دلتنگی‌مان است و نشانه از دست دادن پیتر.»
 
داود گنجه‌ای، علی ترابی، آرش پژندمقدم، غلام علمشاهی، هوشنگ کامکار، کارن همایونفر، رامین صدیقی، کریستف رضاعی، مسعود شعاری، هومن نامداری، پویا نیکپور، امید نعمتی، همایون نصیری، رضا اصغرزاده، علی بوستان، نوید گوهری، شهرام گوهری، کیوان پهلوان، رامین بهنا، میلاد باقری، علیرضا اولیایی، علیرضا میرآقا، سردار سرمست، آذین موحد، درشن آنند، بابک چمن آرا، مانی مزکی، سودابه سالم و... از جمله حاضران در مراسم بودند.
 
مراسم یادبود این هنرمند فقید، روز پنجشنبه ۲۲ شهریور از ساعت ۱۶ تا ۱۸ در کلیسای ارتدوکس واقع در خیابان مفتح برگزار می‌شود.