موسیقی ما – شب گذشته گروه موسیقی «پالت»، در حالی برای دومین‌بار در سال جدید روی صحنه برج میلاد تهران رفت که بنا برآنچه پیش از این گفته بود، به وعده خود عمل کرده و با اجرایی متفاوت مخاطبان پرتعدادش را غافلگیر کرد.

این دومین اجرای پالت بعد از انتشار آلبوم صوتی-تصویری «تمام ناتمام» بود؛ آلبومی که عنوانش برگرفته از نام قطعه‌ای است که خیلی زود توانست محبوبیت قابل توجهی در میان اقشار مختلف جامعه به دست آورد و نام این گروه را بیش از پیش سر زبان‌ها بیاندازد؛ همین هم شد که بعد از اتمام قطعه «تمام ناتمام» که اولین ترک اجرا شده در این کنسرت بود، هوادارانشان خواستار اجرای دوباره آن شدند.

اعضای پالت، همانطور که پیش از این اعلام کرده بودند، با اضافه کردن پرکاشن با نوازندگی مهرداد علیزاده و گیتار الکتریک به نوازندگی پیمان حاتمی، تغییراتی در رنگ صوتی قطعات اجرا شده در این کنسرت به وجود آورده بودند که با توجه به استقبال مخاطبان از این اتفاق، نشان دادند هوادارانشان را محافظه‌کار بار نیاورده‌اند و توانسته‌اند هم‌پای بلندپروازی‌هایشان آنها را نیز با خود همراه کنند.

پالت که پیش از این یعنی در زمان آلبوم «آقای بنفش» هم از پرکاشن در کنسرت‌های خود استفاده می‌کرد، با آوردن مهرداد علیزاده (که قبلاً نوازندگی‌اش را در کنسرت‌های پروژه «کماکان» به خوانندگی مهدی ساکی دیده بودیم) علاوه بر گرووی و ریتمیک‌تر کردن قطعات خود، توانستند فضای دلنشینی را برای مخاطبانشان به وجود آورند. تجربه‌ای که به نظر می‌رسد قرار است ادامه‌دار باشد و در کنار فضای الکترونیکی که بخشی از آن را در آلبوم سوم‌شان شنیدیم، آنها را وارد فاز جدیدی از فعالیت‌هایشان کند.

سورپرایز دیگر پالت، اجرای قطعه «سیاه و سفید» بود که برای اولین‌بار نواخته می‌شد؛ در واقع این قطعه متفاوت سال‌ها پیش با خوانندگیِ آهنگساز آلمانی یعنی گیزبرت (که پیش از این هم گروه را در قطعه «اینجا شهر من نیست» همراهی کرده بود) ساخته شده بود که در این اجرا، داریوش آذر (نوازنده کنترباس گروه) با جایگزین کردن ترانه‌ای از خود، امید نعمتی را به جای گیزبرت همراهی کرد؛ قطعه‌ای که به نظر می‌رسید به دلیل نوع خاص ترانه و فضای موسیقایی آن که بیشتر به سمت موسیقی راک میل می‌کرد، می‌تواند با یک تنظیم الکترونیک و بازنگری در بخش آوازی آن، موفقیت بیشتری کسب کند.

یکی دیگر از اتفاقات این کنسرت، اجرای قطعه پرطرفدار «مثلث» با همراهی مهدی ساکی بود که بعد از چهار سال، بار دیگر این قطعه را به همراه امید نعمتی خواند و مخاطبان را غافلگیر کرد. البته او که این روزها قرار است آلبوم «کماکان 2» را منتشر کند، یک قطعه جدید با نام «آی عشق» و همچنین «لبخند» از آلبوم «کماکان 1» را هم با تنظیمی جدید اجرا کرد.

پالت با اجرای منتخبی از قطعات سه آلبوم خود یعنی «آقای بنفش»، «شهر من بخند» و «تمام ناتمام»، مجموعاً پانزده قطعه اجرا کرد و مثل همیشه با قطعه «نرو بمان» کنسرت خود را به پایان رساند که به درخواست مخاطبان ترانه «هزار تا قصه» هم به عنوان بیز کنسرت اجرا شد.

یکی از اتفاقات غیرمنتظره‌ای که اواخر کنسرت افتاد، پیش آمدن مشکل فنی در بخش صدابرداری سالن میلاد بود که باعث شد برای زمان بسیار کوتاهی برنامه به تعویق بیافتد. هرچند این اتفاق غیرمترقبه (که در اجراهای زنده در ایران از آن گریزی نیست!) به سرعت رفع و رجوع شد اما برخلاف اوایل اجرا، صداى متفاوت سالن، نشان از مشكلى در سيستم صدابردارى برج میلاد داشت که باعث شد گروه نتواند ادامه کنسرت را با همان کیفیت خوب اولیه برگزار کند.

گوهر خیراندیش، رویا تیموریان، مهیار علیزاده، سروش صحت و سروش رضایی از جمله مهمانان کنسرت نوروزی گروه پالت بودند که در ادامه می‌توانید گفتاری از مهیار علیزاده، آهنگساز قطعه «ارغوان» علیرضا قربانی را بخوانید.
 
مهیار علیزاده (آهنگساز)
«پالت» را می‌توان به عنوان یکی از گروه‌های حرفه‌ای در ایران و سطح بین‌المللی معرفی کرد

دیشب برای اولین‌بار و البته با هیجان خاصی به دیدن اجرای گروه «پالت» رفتم. تمام بچه‌های پالت از دوستانم هستند و صرف‌نظر از موزیسین بودنشان، تک‌تک آنها را خیلی دوست دارم و خوشحالم که در راهی که قدم گذاشته‌اند، موفق‌اند و روزبه روز هم در حال پیشرفت هستند.

معتقدم که پالت استاندارهای حداقلی برای یک گروه حرفه‌ای را دارا است و جای خوشحالی دارد که می‌توان آنها را به عنوان یکی از گروه‌های حرفه‌ای در ایران و حتی در سطح بین‌المللی معرفی کرد. یکی از نکات جالب این اجرا برای من، حضور پیمان حاتمی بود که در این سال‌ها به عنوان صدابردار و میکس و مسترکننده آثارم با او همکاری داشته‌ام. دیشب حضور پیمان به عنوان نوازنده گیتار الکتریک روی استیج، انگیزه من را برای دیدن این کنسرت دو چندان کرده بود، علاوه بر آن قطعات جدید گروه را هم نشنیده بودم که باید بگویم از شنیدنشان بسیار لذت بردم.

یکی از تفاوت‌های این اجرا نسبت به قطعاتی که از آنها شنیده بودم، رنگ‌آمیزی خاصی بود که به آثارشان داده بودند تا فضای کارهایشان به سمت یکنواختی نرود. فکر می‌کنم حضور گیتار الکتریک و پرکاشن این اتفاق را بیشتر برای آنها مهیا کرده بود، یا حتی هم‌خوانی بسیار با احساس مهدی ساکی با گروه (که البته دیشب با او آشنا شدم) هم به این اتفاق کمک کرده بود. اگر از رنگ‌آمیزی صوتی بگذریم، فکر می‌کنم گروه پالت می‌تواند با طراحی صحنه متفاوت و جلوه‌های ویژه خاص، از موسیقی‌‌اش که به شدت پتانسیل آن را دارد، بهره بیشتری ببرد و باعث شوند لذت تماشاچی‌ها دو چندان شود.

درباره حضور موسیقی الکترونیک در آثار گروه هم باید بگویم که وقتی بحث الکترونیک پیش می آید، افراد ناخودآگاه جنبه منفی آن را نگاه می‌کنند. درواقع نام الکترونیک در موسیقی کمی بار منفی دارد ولی به نظر من اگر درست از این موسیقی استفاده شود، جنبه‌های مثبت آن بسیار بیشتر است. پالت هم  گروهی است که در کل آکوستیک صدا می‌دهد و فکر می‌کنم با توجه به جنس صدای امید نعمتی و سازهایی نظیر گیتار آکوستیک، کلارینت و کنترباس، بیس کاراشان باید همچنان آکوستیک بماند و در کنار این فضا، در صورت لزوم از موسیقی الکترونیک هم استفاده کنند؛ مثل قطعه «سیاه و سفید» که در آن نیاز استفاده از موسیقی الکترونیک احساس می‌شود.

در آخر هم برای دوستانم یک پیشنهاد دارم، آن هم اینکه شاید بتوانند از قطعات اِسلوی (آرم) بیشتری در کارهایشان استفاده کنند چون گروه پتانسیل خوبی برای اینگونه قطعات دارد و فکر می‌کنم با این اتفاق رنگ‌آمیزی صوتی بهتری خواهند داشت.