«حمید سبزواری» پیش از انقلاب، انقلابی بود و در این سال‌ها با صداقت و صمیمیت انقلاب را همراهی می‌کرد. او از از جمله قصیده‌گویانی بود که دنباله‌ی پیشینیان را می‌شد در قصیده‌هایش مشاهده کرد. غزل را به بهترین شکل می‌سرود و در سرود که یکی از شاخصه‌های کار ایشان بود، چنان توانمند بودند که با سرود «خمینی، ای امام» تمام جهان اسلام را تحت تاثیر قرار داد و توانست خودش را در تاریخ تشیع ماندگار کند. او قصیده‌هایش را در سبک خراسانی می‌سرود و می‌توان گفت یکی از آخرین کسانی است که این سبک را به سرمنزل مقصود رسانده است. در غزل‌هایش نیز نوعی پیچیدگی مشاهده می‌شد که گاه در سبک هنذی بود و گاه عراقی و گاه روانی سبک خرسانی را داشت.

او  در تمام سال‌های عمرش، خودش را در راه تشیع خرج کرد و به همین خاطر باید سهم بسیاری برای ایشان در این سال‌های انقلاب دانست، چرا که خدمات بسیار زیادی را انجام دادند. کتاب‌هایی که از ایشان به یادگار مانده است، خود گواه موثری در این زمینه است. او آدمی بی‌پروا بود و در بیان عقاید خودش هیچ ابایی نداشت و همواره سخنانش را به صریح‌ترین شکل ممکن بیان می‌کرد. به همین خاطر است که تمام صحبت‌هایش برنده و محکم است. خوب است دوستان عزیزی که در این راه گام بر می‌دارند،‌از شاخصه‌های او بهره بگیرند.  

اقدامات سبزواری را نمی‌توان نادیده گرفت و به همین خاطر باید پژوهشگرانی صرف تحقیق و پژوهش درباره‌ی فعالیت‌های او کرد. به هر روی امیدوارم که ایشان در این ماه که متعلق به حضرت امیر‌المومنین است، با ایشان محشور شوند.