موسیقی ما - آلبوم «مخرج مشترک» از گروه بمرانی آلبوم صادق و باصفایی است. نه لطافت بی‌خودی صادر می‌کند و نه خراش بی‌ثمر می‌دهد. این آلبوم پر است از شَر و شور جوانی، چیزی که در موسیقی پاپ امروز به‌ندرت دیده می‌شود. آنها ترجیح می‌کنند جدی نباشند و به‌جای اینکه عصا را قورت بدهند، با آن چاپلینی برقصند.
 
این آلبوم دو نکته‌ی برجسته دارد: ترانه‌های طنز و کنایه‌‌آمیز در کنار موسیقی شنگول و بازیگوش. طنز موجود در ترانه‌های این آلبوم، در کنار صدای نخراشیده‌ی «بهزاد عمرانی» معنای جدید پیدا می‌کند؛ کودکی بزرگسال یا عاقله‌مردی سربه‌هوا (شاید هم سربه‌زیر درحال شمردن موزائیک‌ها).
 
اما این ترانه‌ها حرف‌هایی جدی برای گفتن دارند؛ اینکه ما همه در تاریکی مانند یکدیگر هستیم، «خنده‌ی اصلی به دله»، «یه روزی بالاخره شاد می‌شیم»، «تنهایی خیلی سخته»، «بهترین نمایش هر بندبازی اینه که تهش بمیره»، «تو همه‌ی مصیبت‌ها تو هنوز می‌خندی و اینکه نه می‌خوام یادم بمونه و نه می‌خوام یاد بگیرم یادم بره» ترانه‌هایی مملو از اُمید، بی‌خیالی، شیطنت، نِق، سرخوشی و مَلنگی.
 
کسی در صفحه‌ی آنها در کامنتی طعنه زده بود: «دغدغه‌هاتون واسه سنین 6 تا 14 ساله» و آنها هم جواب داده بودند: «چه عالی!». دو ترانه‌ی اول آلبوم از «شِل سیلوراستاین» -ترانه‌سرای بچه‌های ریشو- و ترانه‌ی «غصه‌خورک» بخشی از شعر «مردی که لب نداشت» سروده‌ی احمد شاملو است. همچنین ترانه‌های «ژلوفن» و «چایی» از امین منصوری، «بندر تهران» از سجاد افشاریان و «چرا میری؟» از مارتین شمعون‌پور است. بقیه‌ی ترانه‌ها هم کار خود بچه‌های گروه بمرانی است.
 
بمرانی از سازبندی ملال‌آور راک (گیتار، بیس، کی‌بورد، درامز) دوری کرده و هرکدام از قطعه‌های خود را به ادویه‌ای از انواع موسیقی جهان معطر کرده که در این کار به مقدار زیادی موفق بوده است. آنها در وام گرفتن از سبک‌های مختلف موسیقی فولک همچون توریستی بدسلیقه عمل نکرده‌اند و این نشان می‌دهد که با این سبک‌ها به‌اندازه‌ی کافی آشنایی دارند. آنها با استفاده از سازهایی چون کلارینت، ترومبون، آکاردئون، ماندولین، بانجو، سازدهنی و زنبورک طعمی متنوع و دلچسب به منوی خود داده‌اند. همچنین برای به‌وجود آوردن این شور و شوق کودکانه، از عناصر سبک‌های سرخوشی همچون موسیقی کانتری، بلوگرس، والتس، اسکا و رگه، بالکان، راک اند رول و موسیقی سیرک استفاده کرده‌اند که به قول خودشان این آلبوم، مخرج مشترک همه‌ی این شلوغی‌ها است.
 
این آلبوم نسبت به آلبوم اول گروه به‌نام «آسمون زرد و خورشید آبی» که پنج سال پیش منتشر شده، پیشرفت محسوسی دارد. گروه از نظر ترانه‌ها، سازبندی، خوانندگی و حال‌وهوای قطعه‌ها به پختگی قابل توجهی رسیده است. سبک گروه در ابتدا بیشتر کانتری و بلوز است و حال و هوایی محدودتر دارد. اما از همه مهم‌تر این است که در آلبوم جدید، ترانه‌ها خیلی بهتر روی موسیقی نشسته و با آن چفت شده است.
 
به‌طور کلی این آلبوم از دینامیک و انرژی بالایی برخوردار است. انگار برخلاف بیشتر ترانه‌های امروز، برای شنیدن در کنج تنهایی اتاق، انزوای هدفون‌ها یا سلول اتومبیلِ محبوس در ترافیک ساخته نشده، بلکه قرار است آن را با رفقا شنید و خوش بود و خندید و به کودک درون اجازه داد کمی ورجه وورجه کند. از ترانه‌های خیلی خوب این آلبوم می‌توان به «خورشید دزد»، «ایشالا«، «سیرک» و «پطروس فداکار» اشاره کرد.
 
گروه بمرانی پیش از این سه آلبوم منتشر کرده است: «آسمون زرد و خورشید آبی»، «جوراب‌های لخت» و «اتوبوس قرمز». دو آلبوم اول به صورت غیررسمی منتشر شده و آلبوم سوم که در سال 93 توسط «نشر چکه» منتشر شده، برای کودکان است. آلبوم «مخرج مشترک» در خردادماه سال 94 به تهیه‌کنندگی «احسان رسول‌اف» و توسط «نشر نوفه» منتشر شده است.
 
گروه بمرانی عبارت است از بهزاد عمرانی (خواننده و نوازنده گیتار آکوستیک)، مانی مُزَّکی (زنبورک، سازدهنی و ترومبون)، آرش عمرانی (پیانو، کیبورد و آکاردئون)، جهانیار قربانی (گیتار، ماندولین و یوکوله‌له)، کیارش عمرانی (گیتار باس و بانجو) و آبتین یغماییان (درامز). همچنین ماکان اشگواری و ارشیا جم (همخوان)، مارتین شمعون‌پور (فلوت ریکوردر) و روزبه اسفندارمز (کلارینت) به‌عنوان میهمان در کنار بمرانی بوده‌اند.
 

• *** مشخصات آلبوم
   

عنوان: مخرج مشترک
آهنگسازی و تنظیم: گروه بمرانی
خواننده: بهزاد عمرانی
ترانه‌سرایان: گروه بمرانی، احمد شاملو، شِل سیلوراستاین، سجاد افشاریان، امین منصوری و مارتین شمعون‌پور
گرافیک: سیامک پورجبار
ناشر: نشر نوفه
تاریخ انتشار: خرداد 1394


 

نویسنده و متنقد موسیقی	ستاره
علیرضا ایران‌نژاد
سما بابایی
امیر بهاری
مجید رئوفی
حسین سلیمی
سیامک قلی‌زاده
مهدی عزیزی
حمیدرضا منبتی
امیرحسین ناظم‌زاده