بعد از اینکه از کنسرت سیروان در ساعت 22 سه‌شنبه 10 شهریور در سالن میلاد نمایشگاه برگشتم، تا دیروقت نشستم و مصاحبه تقریباً بیست‌صفحه‌ای که حدود چهار سال پیش با او انجام داده بودم را خواندم. برایم جالب بود به یاد بیاورم آن موقع به چه چیزی فکر می‌کرد که حالا این‌گونه اجرا می‌کند و با حداقل ظرفیت و صدای خدادادی، اینقدر خوب و موثر کنسرت می‌دهد. وقتی آن را تا انتها خواندم، باور کردم که او به آنچه الان هست فکر و برای آن برنامه‌ریزی کرده بود. خوب شد این مصاحبه آن موقع انجام شده و این حرف‌ها را آن موقع زده بود، چون الان دیگر گفتن آن حرف‌ها فایده‌ای نداشت و خوبی‌اش این است که این حرف‌ها را قبلاً زده باشد.
 
اولین سوالم این بود: «هنوز خيلي جوان هستي، اما همه مراحل را براي آهنگساز شدن طي كرده‌ای. اتفاقي شد يا اينكه براي اين كار برنامه‌ريزي كرده بودي؟» گفت می‌خواست آهنگساز شود و اتفاقی خواننده شد که احتمالاً این ماجرا را شنیده و خوانده‌اید.
 
بعد اعتراف کرد: «...نكته جالب اين است كه من اصلاً فكر نمي‌كردم مي‌توانم بخوانم. از خوانندگي بدم نمي‌آمد، اما فكر مي‌كردم نمي‌توانم بخوانم. سال 82 كه شروع كردم به ضبط آلبوم، خواندم و ضبط كردم و نتيجه به نظرم بد نيامد.» و بعد گفت: «...در نهايت نتوانستم به هيچ‌كدام از آن دوستان بگويم كه چه‌چيزي مي‌‌خواهم، چون فقط در ذهن خودم بود. هر كدام از آنها چيزي را كه خودشان تمرين كرده بودند مي‌خواندند و بنابراين گفتم بگذار خودم آنها را بخوانم تا ببينم چه مي‌شود. مي‌خواستم بخوانم تا اقلاً كار را به سرانجام برسانم...»
 
پرسیدم: «مگر چه چيزي در ذهنت بود كه آنها نمي‌توانستند بفهمند؟» گفت: «تا آن موقع موسيقي كه من در آلبوم اولم كار كردم، كار نشده بود؛ چون فضا و ‌هارموني‌ها كاملاً غربي بود و فواصل آن، فواصلي بود كه در موسيقي غربي خيلي مرسوم است اما در موسيقي ايراني مرسوم نبود. آنچه كه من مي‌دانستم و مي‌خواستم، نتيجه سال‌ها موزيك گوش دادن و تحليل موسيقي من بود. من نمي‌توانستم به يك خواننده بگويم تمام آنچه داري را فراموش كن و بيا اينها را بخوان و دوست داشته باش... من دوست داشتم از لحاظ فرم، آهنگسازی و تنظیم کاری در موسیقی ایرانی انجام بدهم که تا حالا انجام نشده بود و به هر کس هم که می‌گفتم، می‌گفت امکان ندارد. سبک غربی هیچ روزی در ایران جواب نخواهد داد. هیچ وقت یادم نمی‌رود، یکی از تهیه‌کنندگان موفق آن موقع به من گفت «مردم کرشمه ویولن دوست دارند و همیشه هم همین بوده. باید ایرانی بخوانی و هیچ‌وقت هم نمی‌توانی ذائقه مردم را عوض کنی» و این برای من یک چالش بود و من دوست داشتم به همه اینها ثابت کنم که اصلاً چنین چیزی نیست. چون نوع خوبش نبوده، مردم تا حالا گوش نداده‌اند. من هیچ‌وقت ندیده بودم که موسیقی جدی غربی تا آن موقع کار شده و مورد استقبال قرار نگرفته باشد. برای من خیلی عجیب بود که چرا تا حالا کسی این کار را نکرده...»
 
من از همان‌هایی بودم و تا حدودی هنوز هم هستم که فکر می‌کنم مردم کرشمه ویولن می‌خواهند، بنابراین موضوع هویت را پیش کشیدم و چالشی بین ما درگرفت که تا حدود زیادی به نفع او تمام شد. او این موسیقی را متعلق به هیچ‌جا و همه‌جا می‌دانست که به نظر درست می‌آید.
   
هیچ‌چیز جهان اتفاقی نیست. اگر زندگی هنریِ همه آنها که در فضای موسیقی مطرح شده‌اند را بررسی کنید، خواهید دید آنها که با برنامه، خلاقیت و ایده تازه، تمرکز و ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد و به‌روز وارد کار شده‌اند، مانده‌اند. ممکن است کسی چهار روز، چهار هفته و حتی چهار ماه اتفاقی بالا آمده باشد، اما هیچ‌کس هیچ‌وقت چهار سال نمانده است.
 
کفش، شلوار، رنگ‌بندی لباس، ته‌ریش، مدل موها، استایل فردی، استایل گروه، کاراکتر و ویژگی‌های هنری، همه و همه این کلیت را می‌سازند که روی آن فکر شده است. اینکه می‌گوید سال‌ها فکر کرده تا موسیقی مورد علاقه‌اش را پیدا کند، فقط مربوط به نوع موسیقی نبود؛ مربوط به استایلی که یک خواننده نسل جوان باید داشته باشد هم هست و کسی که با «تفاوت» وارد یک مارکت شود، می‌تواند نترسد و نگران نباشد، چون او حتماً موفق می‌شود.
 
بعضی‌ها می‌گویند سیروان بدون آنکه قطعه هیتی داشته باشد، ستاره شده است. هرچند حتی مطابق با روال معمول موسیقی پاپ، سیروان چند قطعه هیت دارد، اما با این حال این حرف هم بی‌ربط نیست و آنچه مهم است این است که کلیت این پدیده «هیت» است و این، اکسیر «تفاوت» است. تفاوتی که با باور به سلیقه شخصی در آهنگسازی شروع شد، با تکیه بر همین باور به خوانندگی رسید و بعد استایلش را کامل کرد و...
   
مخاطب‌شناسی مهم‌ترین موضوع در همه امور مرتبط با مارکت است. موضوع مهم هر بیزنس این است که شما مخاطب‌تان را خوب بشناسید و برای آنها محصول خوب، مناسب و باکیفیت تولید کنید. این قاعده بیزنس است و برای هنر که علاوه بر بیزنس بودن، با دل هم سر و کار دارد، این قاعده هرچه بیشتر حاکم است. هنرمند می‌تواند برای خودش کار کند و این، از نظر ذات هنری البته خیلی متعالی است؛ اما او باید بپذیرد که این تمایل و راه شخصی ممکن است به همراهی مخاطبان زیادی ختم نشود. اما وقتی شما به مخاطبان انبوه و مارکت بزرگ فکر می‌کنید، باید طیف مخاطبان خود را بشناسید و در محدوده‌ی علایق و سلایق آنها کار باکیفیت تولید کنید و سیروان مخاطب کارهایش را به خوبی می‌شناسد و در این مدت که کم‌کم هر روز بهتر از دیروز از سلایق‌شان سر در آورده، جنس موسیقی، جنس کلامی‌که مورد استفاده قرار می‌دهد یا به شاعر سفارش می‌دهد، شکل اجرای گروه و همه چیزش را بر این اساس طراحی می‌کند.
 
سیروان در ابتدا در کنسرت‌هایش از نوازنده‌های نامداری کمک می‌گرفت که هر یک از آنها در کار خود «برند» بودند؛ اما حالا با گروهی کار می‌کند که بنا بر ضرورت‌های آنچه در ذهن دارد، طراحی کرده است. آنها جوان، پرشور و جویای نام‌اند و دقیقاً همان را اجرا می‌کنند که او می‌خواهد. برای همین هم هست که این همه یکدست‌اند و بدون کار اضافه در خدمت آنچه برای مخاطب طراحی شده، ساز می‌زنند. او از چند سال قبل به عنوان بهترین تنظیم‌کننده موسیقی ما مطرح شده و قطعاً می‌داند از نوازنده‌اش چه صدایی را می‌خواهد و این را به یک نوازنده جوان می‌تواند بگوید، نه نوازنده برندی که استایل، تکنیک و ویژگی‌های نوازندگی‌اش طور دیگری شکل گرفته است. اینها همه در جذب مخاطب نقش دارد.
   
کار سیروان موسیقی‌محور است، اما این ویژگی او باعث نشده برای کلام آثارش برنامه نداشته باشد. در مصاحبه‌ای که ذکرش رفت، گفته بود: «...مشكل دو آلبوم اولم اين بود كه ترانه‌هايم رويه خاصي را دنبال نمي‌كردند و در جاهايي به خاطر نوع موزيك، سبك‌تر مي‌شوند و اين باعث شده بود كه احساس كنند سيروان شعر نمي‌فهمد يا شعر برايش مهم نيست. چون من اولويت‌ام موزيك بود و آهنگ‌هایم هر كدام يك فرم مي‌شد اما از دو سال پیش تا حالا اين روال را عوض كرده‌ام. از آن موقع تا حالا، من آهنگ «بارون پاييزي» را دادم، «نه نرو» بوده، «من عاشقت شدم» بود و حتي آهنگ‌ «ساختمان پزشكان» و آهنگ «بهار نزديكه» كه براي عيد خواندم. همه اينها خوب هستند و معلوم است كه كارم يكدست‌تر شده و اقلاً خودم اين حس را دارم.»
 
کنسرت سه‌شنبه 10 شهریور را با «نه نرو» شروع می‌کند: «تو رو رنجوندم با حرفام/ چقد حس می‌کنم تنهام/ چه احساس بدی دارم/ از این احساس بیزارم/ نه، نرو، تنهام نذار/ من عاشقتم دیوونه‌وار...»
 
موسیقی سیروان موسیقی مورد علاقه شخص من نیست و من موسیقی محلی و موسیقی اصیل کشورها و حتی در موسیقی غربی، موسیقی جُز را بیشتر از موسیقی پاپ دوست دارم؛ اما او این آهنگ را برای منِ نوعی تولید نکرده؛ چرا که اساساً مخاطب‌اش من نیستم. اما کافی است سر برگردانم و به حاضرین در سالنِ مملو از تماشاگر نگاه کنم و انبوهی از جوانان و نوجوانان تین‌ایجر را ببینم که با چه شوری این اشعار را تکرار می‌کنند. ارکستر صدای خوبی دارد. استایل و پوشش و رفتار سیروان روی صحنه، ساده اما به‌شدت مناسب با سبکی است که می‌خواند.
 
فضاسازی ارکستر و‌ هارمونی حساب شده است. چند مانیتور بزرگ تصاویری مناسب با این آهنگ و عمدتاً تصاویر خود سیروان را پخش می‌کنند. میکروفون را با پایه برمی‌دارد و با اعتماد به‌نفس و انرژی می‌خواند. از شوخی و لبخند و بازی کردن آنچه می‌خواند غافل نیست. همه‌چیز هماهنگی پیدا کرده با سبک آهنگسازی و خوانندگی‌اش و همه اینها را باید از چشم آن مخاطب عمدتاً تین‌ایجر ببینید؛ هرچند او بین سنین و طبقات بالاتر هم طرفدار دارد. بنابراین آنچه او اکنون به دست آورده و اینکه چند ساعته بلیت‌های کنسرت‌اش به فروش می‌رسد، اتفاقی نیست. هیچ‌چیز جهان اتفاقی نیست.
 
«... اون همه خوشبختی رو به خاطرم می‌آرم/ کاش اون روزا برگردن دوباره باشی کنارم/ فرصت عشقمونو چه ساده دادی از دست/ اون روزای رویایی همیشه خاطرم هست...» ترانه‌هایی که انگار ترجمه‌اند و قطعاً برای این انتخاب شده‌اند که هم‌خوان باشند با فضای آهنگی که مطابق با عرف معمول موسیقی پاپ ایرانی نیست. چیزی که کم‌کم دارد جا می‌افتد و خود سیروان هم که برای جا انداختن آن تلاش کرده، گاهی حتی مثل همین قطعه که وقتی در بخش‌هایی پیچیدگی ملودیک پیدا می‌کند، کمی خارج می‌خواند.
 
در بخشی از کنسرت و در فاصله دو آهنگ، به حضار می‌گوید که به زودی تابستان تمام می‌شود و باید به مدرسه بروند. معلوم است که اکثریت مخاطبان‌اش را می‌شناسد و این احتمالاً برایش مسئولیت هم آورده است. در ترانه‌هایی که می‌خواند هم این حس دیده می‌شود. ترانه‌هایی که کمتر مسائل پیچیده و بغرنج بشری را مطرح می‌کنند و مسائلی که مناسب این سنین نباشند را به زبان نمی‌آورند‌. لایت و مناسب جوانانی عاشق عشق‌اند:

«اگه بدونی که چقد عاشقتم/ میدونی احساسم به تو عزیز من، خاصه/ دیوونتم‌، داشتن تو، با تو بودن، واسۀ من شانسه/ عاشقتم/ عاشقتم...»

یا ترانه بارون پاییزی: «داره بارون میاد/ کوچه بازم لبریز احساسه/ هنوزم نم‌نم بارون/ صدای ما رو می‌شناسه/ همین دیروز بود انگار/ تو با من تو همین کوچه/ می‌گفتی زندگیم وقتی تو با من نیستی پوچه/ آهای بارون پاییزی/ کی گفته تو غم‌انگیزی/ تو داری خاطراتم رو تو ذهن کوچه می‌ریزی/ آهای بارون پاییزی/ آهای بارون پاییزی» که ساخته امیر ارجینی است که یک شاعر و ترانه‌سرای حرفه‌ای است، اما اینجا به همان سادگی و سرراستی نوشته و این صداقت و راحتی و سرراستی است که باعث شده این آهنگ‌ها و اجرای راحت آهنگساز و خواننده‌اش به دل‌شان بنشیند.
 
کلمات و عبارت‌هایی مثل «من دوستت دارم قد ستاره‌های آسمون»، یا «اون همه خوشبختی رو به خاطر می‌آرم» یا «زیر پامون، خش‌خش برگای زرد/ مثل دوستی‌مون هوا خیلی سرد/ اما چه خوب بود/ یک کافی‌شاپ، قهوه و تلخی حرفات/ چشماتو بغض منو سردی دستات/ اما چه خوب بود/ اما چه خوب بود...» که از جنس دوستی‌های بدون پیچیدگی و ساده تین‌ایجری و به شدت برایشان گیرا است. به اینها اضافه کنید تصاویر جذاب مناسبی که از مانیتورها پخش می‌شود و... همه آنچه که قبلاً گفته شد. آنها باید این حرف‌ها را از کسی شنیده باشند که باورش کرده‌اند.
 
حُسن ختام برنامه هم «دوست دارم زندگی رو» است که سالن را منفجر می‌کند و واقعاً تأثیرگذار و امیدبخش است. آهنگی اجتماعی از آن جنس که توجه به آنها می‌تواند تأثیرات مهمی در آینده کاری و زندگی همین جوانان داشته باشد و جایشان در کارهای دیگر خوانندگان خالی است: «خورشید و نورو/ ابرای دورو/ هرچی که تو زمین و آسمونه/ بهم انگیزه می‌ده/ رها کن دیروزو/ زندگی کن امروزو/ هر روز یه زندگی دوباره‌س/ یه شروع جدیده/ دوست دارم زندگی رو/ خوب یا بد/ اگه آسون یا سخت/ ناامید نمی‌شم چون/ دوست دارم زندگی رو...»
   
سیروان راهی برای خودش ساخته و در آن قدم گذاشته و موفق شده. می‌گوید روزهایی بوده که کابل MIDI پیدا نمی‌شد و آنها نقشه‌اش را پیدا کردند و در کارگاه مدرسه ساختند. همه مراحل تولید موسیقی را تجربه کرده و در واقع یک producer است تا خواننده و آهنگساز. با ایده به پیش آمده و روزی این کار را کرده که کسی باور نداشت بتواند موفق شود؛ اما پایداری کرد و نترسید و موفق شد.
 
استایل او فقط به موسیقی‌اش محدود نیست و کلیت کار و کاراکترش در خدمت این سبک است که شیک است و مناسب جوانانی که بیشتر به موسیقی بین‌المللی توجه دارند و حالا مخاطبان خود را پیدا کرده. فقط کاش به آنچه تاکنون به دست آورده، قانع نباشد.
 
سیروان با موسیقی‌ای که با عوض کردن شعرش، یک اسپانیایی، یک ژاپنی یا یک فرانسوی می‌تواند آن را بخواند، می‌تواند بین‌المللی باشد. چه اشکالی دارد که ما هم موزیسین‌های بین‌المللی داشته باشیم و به جای کنسرت در سالن سه‌هزار نفره، به کنسرت‌های سی‌هزار نفره فکر کنیم؟ البته این قناعت به موفقیت‌های داخلی گاهی وقت‌ها به غرور هم منتهی می‌شود و این هر دو باعث توقف موزیسین جوانی است که می‌تواند حالا حالاها به پیش برود و به جای رشد عرضی، افق‌های دیگری را در نظر داشته باشد. خودش در همان مصاحبه فوق‌الذکر گفته بود: «کسی که می‌خواهد وارد مارکت موسیقی دنیا شود، باید خودش را وارد آن ژانر کند. شما نمی‌توانید صرفاً موسیقی کشور خودتان را انجام بدهید و وارد مارکت موسیقی بین‌المللی شوید.»

او با آهنگ‌هایی مثل «خاطرات تو»، همین الان هم می‌تواند وارد این مارکت شود، اما این کار هم تمرکز و انرژی گذاشتن می‌خواهد؛ اگر جذابیت رکورد زدن در فروش کنسرت در ایران بگذارد. فکر می‌کنم خودش هم چنین رویایی داشته باشد. فقط کاش رویاهایش را فراموش نکند.