موسیقی ما - «فرهاد فخرالدینی» روزهای پرکاری را می‌گذراند، ماهِ گذشته پس از مدت‌ها ارکستر موسیقی ملی راه‌اندازی شد و اولین کنسرتش را نیز با خوانندگی «سالار عقیلی» و «محمد معتمدی» به اجرا درآورد. حالا قرار است، اواخر هفته‌ی آتی بار دیگر به مدت سه شب – از دهم تا دوازدهم تیرماه- به اجرای برنامه بپردازد. این برنامه در روزهای دهم تا دوازدهم تیرماه انجام خواهد شد. این بار هم، «محمد معتمدی» و «سالار عقیلی» تنها خواننده‌ی ارکستر است و البته «کیوان ساکت» بار دیگر به عنوان سولیستِ تار با گروه همکاری خواهد داشت. فخرالدینی برنامه‌های بسیاری برای ارکستر دارد؛ برای مثال می‌گوید، می‌خواهد از نوازندگانِ پیشکسوت ایرانی به عنوانِ سولیست استفاده کند، آثارِ آهنگسازانِ ایرانی را اجرا کند و بسیاری اتفاقاتِ دیگر. رهبرِ کارکشته‌ی ایرانی، از همان ابتدا البته تاکید بسیاری داشت تا نوازندگانی که در این ارکستر فعالیت می‌کنند، نوازندگانی متفاوت از ارکستر سمفونیک باشد؛ حالا البته این اتفاق رخ نداده است؛ اما فخرالدینی همچنان امیدوار است تا ارکستر روزهای بهتری از آنچه هم‌اکنون را پیش روی داشته باشد. این را می‌توان در آستانه‌ی برگزاری دومین کنسرتِ ارکستر بعد از افتتاح به خوبی مشاهده کرد.

فخرالدینی می‌گوید که از این پس، ارکستر موسیقی ملی اجراهای منظمی خواهد داشت؛ اما ارکستر رپرتوار منظمی نخواهد داشت: «ما می‌خواهیم قطعاتی را تولید کنیم و بر اساس تولیداتمان برای اجرا برنامه‌ریزی خواهیم کرد. من بارِ دیگر با صممیت بسیار از تمامِ دوستانی که می‌توانند در زمینه‌ی آهنگسازی – چه پیشکوستان عزیز و چه آهنگسازانِ جوان- دعوت می‌کنم با ارکستر همکاری داشته باشند، این ارکستر متعلق به همه‌ی مردم ایران و اهالی موسیقی است. این مساله در مورد رهبرانِ مهمان هم وجود دارد؛ واقعیت این است که من برای رهبری این ارکستر تا کنون به دو نفر پیشنهاد داده‌ام و همچنان منتظر پاسخ از طرفِ آنها هستم.»

او راه‌اندازی دوباره‌ی ارکستر موسیقی ملی را یکی از مهم‌ترین اتفاقاتی می‌داند که در حوزه‌ی موسیقی ملی رخ داده است، برای همین به «موسیقی ما» می‌گوید: «همین که در نهایت بسیاری متوجه‌ی این مساله شدند که موسیقی ایران به دو ارکستر، یعنی ارکستر موسیقی ملی و همچنین ارکستر سمفونیک نیاز دارد، یک اتفاق خوشایند برای موسیقی ماست. می‌دانید که از همان زمان که طرحِ ادغامِ این دو ارکستر به وجود آمد، من مخالفت شدیدی با آن کردم، هنوز هم به این ماجرا اعتقاد دارم؛ چون این دو ارکستر، اصلا دو وظیفه‌ی متفاوت با یکدیگر دارند. ارکستر سمفونیک تهران، سابقه‌ای 80 ساله دارد و باید راهِ خودش را ادامه دهد. اگر ارکستر موسیقی ملی وجود نداشت، شاید می‌شد وظیفه‌ی اجرای قطعات ارکسترالی که در موسیقی ایران ساخته شده است را به این ارکستر محول کرد؛ اما ما دارای ارکستری بوده‌ایم – صرف‌نظر از اینکه چه کسی آن را راه‌اندازی کرد یا رهبرش بود- که می‌تواند این وظیفه را به خوبی انجام دهد. ضمن اینکه به هیچ‌عنوان نباید ارکستر موسیقی ملی را محدود به آن چیزی کرد که ما در طی 11 سال فعالیتِ من در ارکستر شنیده‌ایم. موسیقی ملی در ایران حتی سابقه‌ای بسیار طولانی‌تر از ارکستر سمفونیک دارد و بزرگانی چون درویش‌خان و غیره، حدود 110 سال است که در این زمینه فعالیت کرده‌اند.»

او همچنین روی این مساله تاکید دارد که اصلا بحث درباره‌‌ی اینکه موسیقی ما نیاز به یک یا دو ارکستر دارد، مساله‌ای غیر ضروری است: «ما اگر کمی به موسیقی اهمیت بدهیم، متوجه‌ی این نکته خواهیم شد که وجود هر دو این ارکسترها برای کشور ضروری است. ارکستر سمفونیک آبروی موسیقی ارکسترال در هر کشوری است و موسیقی ملی ما هم ریشه در گذشته دارد. موسیقی ما هویت ماست و ما به هیچ عوان نمی‌توانیم نسبت به این مسائل بی‌اعتنا باشیم. من تلاش دارم در این ارکستر، قطعات مختلفی را به اجرا درآورم. از جمله قطعاتی که در برنامه‌ی «گل‌ها» وجود داشت یا در ارکسترهایی مثل فارابی و غیره. »

فرهاد فخرالدینی به این نکته اشاره دارد که به عنوانِ یکی از وارثانِ این ارکستر، وظیفه‌ی خود می‌داند تا راهِ اساتیدش را ادامه دهد: «بزرگانی چون علی‌نقی وزیری، روح‌الله خالقی، مرتضی حنانه و بسیاری از بزرگان در این زمینه فعالیت کرده‌اند و ما نمی‌توانیم این موسیقی را نادیده بگیریم؛ به خصوص اینکه این موسیقی نقش بسیار مهمی در فرهنگِ ما ایفا کرده است. البته من به عنوانِ یک موزیسین همان‌اندازه که روی فعالیت‌های ارکستر موسیقی ملی اصرار دارم، بر فعالیت‌های ارکستر سمفونیک نیز اصرار دارم؛ این دو ارکستر مهم‌ترین ارکسترهای ایران هستند و امیدوارم تعدادِ آنها زیاد شود. یعنی هر شهرستانی یک ارکستر موسیقی ملی و یک ارکستر سمفونیک برای خودش داشته باشد.»