«همایون شجریان» یادآور نام‌آور بزرگی است. پیوستگیِ او با این نام و آن تبار، خواه‌ناخواه او را در موقعیتی متفاوت و چه بسا دشوار قرار داده است؛ اما او سال‌هاست که آرام و پیوسته، در کنارِ آن نامِ سترگ و با احترام به آن، توانسته «هویتِ هنریِ مستقلی» برای خود به دست آورد و تعریفِ دیگری از نامِ خانوادگی‌اش ایجاد کند. او سنت و تلاشِ ارجمندِ پدر را پاسداری می‌کند و در عینِ حال با تجربه‌های متفاوت، به چهارچوبِ هنری خود می‌افزاید و شاید به همین خاطر است که هر زمان که در مواجهه با «خسروی آواز ایران» قرار گرفته‌ام، رضایتِ پدر از او را دیده‌ام.

اما تنها محدود کردنِ نامِ «همایون» به تبارش، نادیده گرفتنِ تلاش‌های اوست، نمی‌توان بر دانشی چشم فروبست که او از خردسالی با مرارت و سخت‌کوشی – بیشتر نزدِ پدر- کسب کرده است تا آنچه عرضه می‌کند، نشانِ از نامِ بزرگِ خانوادگی‌اش داشته باشد. او به نامِ خویش بسنده نکرده است، به تبارش، به آنچه این نامِ‌ بزرگ می‌توانسته برایش به ارمغان بیاورد؛ بلکه هماره بر کسبِ دانشِ آوازی تاکید کرده و از همان ابتدا آرام و پیوسته، تجربه‌های متفاوتی در این راه به دست آورده است. شاید به همین خاطر است که حالا هم مورد وفاقِ اساتید بزرگ است و هم مخاطبِ‌ امروزی که دیر زمانی است ارتباطش با ریشه‌ها قطع شده، می‌تواند با آثارش ارتباط برقرار کند و آثارش را زمزمه. اما در بررسی شخصیتِ هنری «همایون» و جایگاهِ خانوادگی و شخصی‌اش، نمی‌توان «ادب» و «متانتِ» او را ناددیده گرفت که همواره در هر جمعی قابل ملاحظه و ستودنی است و هم در رفتار و هم در گفتارش مشهود است. او با وجودِ جایگاهش، همواره از هر حاشیه‌ای دور مانده است، بی‌آنکه برای فرار از حواشیِ دنیای هنر که گاه از متنِ آن پررنگ‌تر است، دست به گوشه‌نشینی زند و انزوا پیشه کند. او «مشهور» است؛ اما «منشا حاشیه» نیست؛ چون می‌داند که چطور می‌توان هم حضورِ پررنگی در هنر و حتی تحرکاتِ اجتماعی داشت و هم «متین» ماند.

به هر روی «همایون» راهی را که پدر برایش به عنوانِ یک میراثِ فرهنگی و هنری ارزشمند به او سپرده است، پاسداری می‌کند و امیدوارم همچنان نامش در فهرستِ بزرگان فرهنگ و هنرِ ایران پر آوازه بماند و آوازش همواره جاری بماند.