[ میلاد درخشانی - آهنگساز و نوازنده ]

جمعه شب گذشته کنسرت «کامنت» برگزار شد و بعد از وقفه‌ای شش، هفت ماهه بچه‌ها دوباره با سختی بسیار روی صحنه رفتند. هنوز نمی‌دانم بندهای راک در ایران چرا مشکلات‌شان حل نمی‌شود و برگزاری یک کنسرت ساده باید تبدیل به یک دست‌آورد باارزش شود و این‌قدر سختی داشته باشد.
 
از من خواسته شد تا چند کلمه‌ای در مورد اجرای گروه بنویسم. به چند دلیل روند و مسیر «کامنت» برای من روشن و واضح است؛ دوستی دیرینه و سال‌ها همکاری با اعضای «کامنت» و بودن در تمام اجراهای این بند و علاقه زیاد خودم به این جنس از راک.
 
جذابیت کنسرت «کامنت» و همچنین «رام» -که مدتی قبل به اجرای او رفتم- از بیرون سالن شروع می‌شود. مواجه شدن با مخاطبین جدی موسیقی، هرچند کم اما باکیفیت و تشنه شنیدن یک کنسرت برای گوش‌ها و نه جای دیگر که وجودشان براى موسيقى كشور بسیار باارزش است.
 
1- کنسرت با فضاسازی نیما رمضان شروع شد. یک نوع «Noise Art» که فضاسازی با دست و با «پدال بورد» گيتار به‌صورت دستى اتفاق می‌افتد و نیما هم در این بخش بسیار آگاهانه اجرا کرد و تمرکز خوبی در سالن حاکم شد تا شروع کنسرت با چند قطعه با تمپوی بالا و بدون وقفه سالن را کاملاً همراه خود کند. از آن جایی که جایگاه من در سالن آزادی در بالاترین بخش بود، دید خوبی نسبت به سالن داشتم و می‌توانستم مخاطبين «كامنت» را کاملاً زیر نظر بگیرم.
 
2- اتفاق ویژه این اجرا و کلاً این دست موسیقی «Visual Effects» درست و متناسب با قطعات بود؛ البته برای تصاویر در ایران خیلی نمی‌توان مانور داد و تنها می‌توان در یک محدوده کار کرد که «کامنت» اجرای خوبی از این لحاظ داشت. هرچند که تمپوی برخی تصاویر با قطعات اجرایی یکسان نبود و در آینده می‌توان به این قضیه هم بیشتر توجه کرد.
 
3- از اتفاقات ویژه ابتدای کنسرت، باز شدن بند گیتارباس آرین در حین ایستاده نواختن بود که نمی‌دانم چه‌طور توانست آن را کنترل کند و مدتی بنشیند و قطعه را ادامه داده و در زمان مناسب تعمیرات را انجام دهد که به نظرم خیلی خوب از عهده این اتفاق برآمد.
 
4- کنسرت تقریباً با قطعات قدیمی گروه ادامه یافت و با استقبال مواجه شد. از نقاط قوت كنسرت سولوهاى گيتار نيما بود كه مثل هميشه با ساند درست و ريف‌هاى به‌جا، جذابيت خوبى به اجرا می‌داد. در نیمه دوم کنسرت دو قطعه جدید گروه (که به تازگی منتشر شده) اجرا شدند که همان‌طور که پیش‌بینی می‌کردم، قطعه «بیداری ما» به لحاظ تِم گیتار و ریتم پُرانرژی درامز و ساختار درست قطعه از لحاظ دینامیک، تبدیل به بهترین قطعه کنسرت شد.
 
در كل کنسرت تا پایان روند خوبی طی کرد و جزو اجراهای خوب این بند به‌شمار می‌رفت. اما نکاتی هم وجود داشت که از نظر من می‌تواند بهتر شود:
 
1- مخاطب «کامنت» با شعر و بیان کلمات مشکل دارد. مخاطب نباید در حین شنیدن، انرژی مضاعف صرف تحلیل این مطلب کند. کسی که اولین‌بار به این کنسرت می‌آید، چیزی از کلام متوجه نمی‌شود که به‌نظرم نکته بسیار مهمی است. البته تا حدودی حل شدن کلام فارسی در این جنس موسیقی کار ساده‌ای نیست، چون اصولاً از یک جنس نیستند.
 
2- به نظر می‌رسید انرژی اعضای گروه به جز نیما رمضان پایین است. احساس خستگی و بی‌حوصلگی در گروه وجود داشت که این قضیه با این که نوازنده با تمرکز ساز بزند، تفاوت دارد و حداقل برای من تشخیص این نکته راحت بود. این موضوع می‌تواند دلایلی داشته باشد که خوشبختانه هیچ کشوری مثل ما ندارد! چون سالن 9 صبح اجرا تحویل داده می‌شود و قطعاً 9 صبح کسی شروع به کار نمی‌کند و هیچ‌وقت صدابرداری تمام نمی‌شود و همیشه مردم پشت درهای سالن صدای ساندچک گروه را می‌شنوند. در هیچ جای دنیا کسی 2 اجرا پشت سر هم نمی‌گذارد. چه‌گونه می‌شود یک احساس را دو بار پشت هم به مخاطب داد؟
 
با همه این‌ها انرژی کلی گروه نیاز به تبادل روی استیج دارد و کمی دید کلی نسبت به اجرا و روند حرکتی کنسرت کمک شایانی به «کامنت» در بهتر شدن خواهد کرد. شاید اجرای بعضی قطعات، دیگر لازم نباشد و باید جایگزین بهتری برای آنها پیدا کرد و البته مدت زمان کلی کنسرت هم نیاز به بازنگری دارد.
 
«کامنت» جزو معدود گروه‌های حرفه‌ای و درست موسیقی ایران است و مخاطب آن هر روز بیشتر می‌شود و مسیر سختی برای شنیده شدن در پیش دارد. ولی تا همین‌جا تأثیر خود را گذاشته و فقط کمی انگیزه نیاز دارد. می‌دانم انرژى اين گروه بيش از اين‌ها است و بستر مناسب می‌تواند كمك بسيارى به آنها كند. آروزى موفقيت می‌کنم براى گروه «كامنت».