موسیقی ما - کنسرتی که میلاد درخشانی نهم آذر روی صحنه برد، از تمام جهات حائز اهمیت بود و توانست اتفاقات بسیار خوبی را روی صحنه رقم بزند؛ چه به لحاظ پرفورمنس و اجرای خودش و چه تنظیم قطعات و نوازندگان خوب و باذوقی که تعدادشان کم و کافی بود.
 
نوازنده‌ها آن‌قدر با هم هماهنگ بودند که انگار قطعات را با هم ساخته و تنظیم کرده‌اند و مال خودشان است. تک‌تک نوازنده‌ها در کنسرت بُولد بودند و مشخص بود که هر کس سر جای خودش، کارش را درست انجام می‌دهد.
 
صدابردار هم بهروز منزه بود که مثل همیشه به خوبی از عهده این بخش برآمده بود. به نظرم آمد آنچه که در سالن «ایوان شمس» شنیدیم، صدای تجهیزات ثابت سالن نبود و تجهیزات صدابرداری دیگری هم اضافه شده بود تا آقای منزه بتواند این اتفاق خوب را رقم بزند. از طرفی هم صدای خوب در کنسرت‌ها، صفر تا صدش صرفاً به صدابردار مربوط نیست و تکمیل‌کننده آن، مواردی همچون اجرا، نوازنده‌ها و تنظیم درست موسیقی است. از آنجایی که نوازنده‌ها و تنظیم‌ها درست بودند، دست صدابردار خیلی باز بود و توانست با این پکیج، صدای خوبی بگیرد.
 
تنظیم‌هایی که در اجرا اتفاق افتاده بود هم بسیار ایده‌آل بودند. گاهی که به آلبوم‌های میلاد گوش می‌کنم، احساس می‌کنم می‌توانست یک‌سری اتفاق‌ها در تنظیم قطعات بیفتد که حالا به هر دلیلی -که یا می‌خواسته خیلی شلوغ نشود یا مثلاً راک استایل نشود یا خارج از جریان و فضای آلبومش نباشد- جلویش را گرفته است. یک جاهایی دوست داری آهنگ فریاد بزند و تو هم با آن فریاد بزنی که خیلی در آلبوم این اتفاق نمی‌افتد اما در اجراها این موضوع برعکس است و جاهایی که دوست داری با آهنگ بالا بروی، به راحتی این زمینه را برایت فراهم می‌کند. پس روی تنظیم قطعاتش برای اجرا خیلی خوب فکر کرده بود که فکر می‌کنم ترکیبی از خودش و رضا تاجبخش باشد چون به نظرم در بعضی قسمت‌ها، رگه‌هایی از سلیقه موسیقایی رضا را هم شنیدم.
 
میلاد اصولاً هنرمند تک بعدی نیست و در بخش‌های مختلفی فعالیت می‌کند که اجراهای باکلام هم یکی از آنها است. این کاراکتر موسیقایی میلاد را به شخصه خیلی دوست دارم، چراکه میلاد آهنگساز بسیار خوبی است و به همین دلیل هم کارهای خودش را خیلی خوب اجرا می‌کند و می‌تواند حسش را به خوبی منتقل کند.
 
در این کنسرت هیچ ای کاشی برایم وجود نداشت به جز چند مورد سلیقه‌ای که مثلاً کاش فرصت تمرین وجود داشت و یک قطعه هم با کیان پورتراب اجرا می‌کرد؛ چون ترک‌های بسیار خوبی با هم دارند و موضوع دیگر هم این‌که دوست داشتم میلاد در کنسرتش تارنوازی هم داشت اما به نظرم خودش عود را بیشتر ترجیح می‌دهد. اما آن‌قدر همه چیز خوب بود که این‌ها اصلاً مسئله مهمی نیستند.
 
در پایان هم این‌که، این نوع اجراها که هم باکلام هستند و می‌توانند مخاطب عام هم داشته باشند و هم به لحاظ موزیکالیته در مسیر درستی هستند، تأثیرش روی سلیقه مخاطب بسیا زیاد است و اگر مردم ما کمی از این موسیقی‌ها گوش کنند و به سمت این اجراها هم بیایند، شاهد اتفاق‌های خوبی خواهیم بود. اما متأسفانه کمتر کسی روی این ژانرها سرمایه‌گذاری و تبلیغات می‌کند و کمتر دیده و شنیده می‌شوند. خوشحالم که سالن پُر شده بود و همه هم با او هم‌خوانی می‌کردند اما اگر واقع‌بینانه نگاه کنیم، پتانسیل این‌که دو، سه سانس دیگر هم بلیت‌فروشی کند را داشت و سالن باید راحت پر می‌شد.
 
اجرای میلاد درخشانی جزء اجراهایی بود که همه چیزش پرفکت پیش رفت و دوست داشتی یک بار دیگر هم اجرا را ببینی. جای همه خالی.