عصر روز چهارشنبه بیست و پنج اردی‌بهشت نود و دو، اصلاً دوست نداشتم جای بچه‌های «موسیقی ما» باشم. اول، برای پیگیری موضوع یک عکس به سعید عبداللهی زنگ زده بودم؛ تقریبا در حال موت بود. ابایی نداشت که راحت گریه کند. نفهمیدم چرا و چطور آن اتفاق افتاده بود. مهدی و حمید و بهمن جواب ندادند. دوباره به حمید منبتی زنگ زدم. او معمولا خونسرد است و کمتر پیش می‌آید آنقدر افسرده باشد اما بود. فقط در بغض و غمی ‌که در صدایش بود گفت در لحظه آخر جشنشان را کنسل کرده‌اند. جشنی که قرار بود در تالار وحدت و با حضور همه ستاره‌های موسیقی سنتی و پاپ برگزار شود. احتمالا بهانه‌شان شرایط خاص روزهای انتخابات بود. اوایل، وقتی حرفش شده بود، گفته بودم شدنی نیست و بعد که کم‌کم موعد مقرر فرا رسید و گفتند حتی قرار است این جشن در تالار وحدت هم برگزار می‌شود، راستش را بخواهید حسودیم شد. نه اینکه دلم نمی‌خواست این جشن برگزار شود، دلم می‌خواست من هم گوشه‌ای از این کار را گرفته باشم. اما غروب غم‌انگیز روز چهارشنبه ۲۵ اردی بهشت، از اینکه جایی در این گروه نداشتم خوشحال بودم و اصلا دلم نمی‌خواست جای آن‌ها باشم. یک ماه و نیم بعد، ساعت ۹ شب ۹ تیر، از در نگهبانی تالار که وارد محوطه شدم، دوست داشتم جای بچه‌های سایت موسیقی ما بودم که شیک و تمیز به مهمانانشان خوش‌آمد می‌گفتند. بالاخره جشن بزرگ موسیقی را برگزار کرده بودند.
 
فقط آنهایی که سعی کرده‌ و چنین مراسمی ‌را برگزار کرده‌اند می‌دانند این کار چه کار طاقت فرسایی‌ست. کافی‌ست یک بار سعی کنید دو ستاره، فقط دو ستاره موسیقی را در کنار هم و زیر یک سقف جمع کنید تا بدانید گردهم آوردن آن همه چهره موسیقی در کنار هم چه حکایتی دارد. حساب برنامه‌های دولتی مثل جشنواره‌ فجر جداست که آن هم مناسبات‌ خود را دارد و البته آنجا هم این همه آدم به هم نمی‌رسند. تقریبا همه ستاره‌ها جمع شده و سنگ تمام گذاشته بودند. یک برنامه خوب و به نسبت اولین تجربه، عالی با برنامه‌ریزی خوب و اجراهای ویژه وانتخاب‌های به جا. تجلیل از استادان شهرام ناظری، کیخسرو پورناظری و عبدالوهاب شهیدی در آستانه ۹۱ سالگی. (همه یک طرف، خودم ازاینکه استاد عبدالوهاب شهیدی را از نزدیک می‌دیدم در پوست خودم نمی‌گنجیدم). راستش را بخواهید قبل از این مراسم به این موضوع که استادان موسیقی سنتی و پاپ می‌توانند کنار هم و در یک مراسم مشترک حضور داشته باشند شک داشتم اما آنجا دیدم که این اتفاق می‌تواند بیافتد. از سیروان تا عبدالوهاب شهیدی آنجا گرد هم آمده بودند. همه نسل‌ها و سبک‌ها.
 
آن‌ها همه توان خود را گذاشته بودند و برنامه به نسبت اولین برنامه و با توجه به اینکه این کار در بخش خصوصی و بدون حمایت دولتی برگزار می‌شد، فوق‌العاده بود اما ایراداتی هم داشت. بخشی از این ایرادات به داوری‌ها بر می‌گشت. البته همیشه و همه جا داوری‌ها با حرف و حدیث همراه است و این برمی‌گردد به موضوع سلیقه وعلاقه. به هر حال این کار اولین بار داشت انجام می‌شد و این ماجرا‌ها تقریبا قابل پیش‌بینی بود. ‌یکی از این مشکلات در باب تهیه‌کنندگان و انتخاب بهترین‌های آن بخش‌ها بود و البته همه این‌ها آنقدر نبود که به کار بزرگ این جوانان پرتلاش خدشه بزرگی وارد کرده باشد. حالا بعد از گذشت هشت ماه هنوز خاطره‌اش به یادماندنی‌ست. از آن کارهای نکرده که می‌تواند در روند موسیقی ما تاثیرگذار باشد اگر ادامه داشته باشد.
 
نمی‌دانم قبل و بعد از آن ماجرا چه اتفاقاتی افتاده بود. ما فقط مهمان بودیم و حظ بصر برده و رفته بودیم. بعدا فهمیدم که با تهیه‌کنندگان و اسپانسرهایی صحبت کرده بودند و آن‌ها به تعهداتشان عمل نکرده بودند و بچه‌ها با کلی قرض مانده بودند. فیلم آن برنامه می‌توانست خیلی زود‌تر منتشر شود و احتمال آن هم می‌رفت که فروش خوبی داشته باشد اما به موقع منتشر نشده بود. این‌ها به خاطر بدقولی‌ها به وجودآمده بود اما هر چه بود آن فیلم آن موقع منتشر نشد و بعد از هشت ماه و در تیراژی محدود‌تر منتشر شد، دیر بود اما به هر حال دیدنی بود. بچه‌های موسیقی ما از برنامه پارسال سود مادی نبرده بودند که هیچ کلی هم از جیب خرج کرده‌اند. اما آن‌ها آنقدر عاشق هستند که یک بار دیگر بیایند وسط میدان و از ماه‌ها قبل وسط می‌دانند. سعی کردند نواقص برنامه قبلی را رفع و از همه پتانسیل‌های موجود استفاده کنند. یک سال باتجربه‌تر شده‌اند و تقریبا از همه آن‌ها که می‌توانستند نظر بدهند نظر خواسته‌اند. این بار از فاصله نزدیک‌تر شاهد تلاش‌ها و استرس‌هایشان بوده‌ام. درست است که سال قبل سختی‌های زیادی کشیده بودند و نامرادی‌های آن ماجرا به تنشان ماند اما باز هم خطر کردند و دل به دریای برگزاری یک جشن باشکوه دیگر زدند. جشنی که قرار است ۳۱ شهریور در تالار باشکوه وحدت برگزار شود. حتما درس‌های برنامه اول کمکشان کرد. چرا که نه. کار بزرگ، سختی‌های بزرگ و البته لذت‌های بزرگ دارد و آدم را بزرگ می‌کند.

نمی‌دانم شما به این برنامه دعوت هستید یا نه. اگر دعوت شده‌اید لذت حضور در کنار بزرگان موسیقی ایران را از دست ندهید. اگر هم دعوت نیستید ما جای شما را خالی می‌کنیم و حتماً منتظر فیلمش بمانید که انشاالله امسال خیلی زود‌تر پخش می‌شود.