|اگرچه مستیِ عشقم خراب کرد ولی،
اساس هستیِ من زان خراب‌آباد است|
من آن خرابه‌ی بعد از توام که در همه عمر،
به زیرِ سینه‌ی خاکم هزار فریاد است
جهان چو محفل سردی، تُهی ز مِی بادا!
که هر که مست نباشد به غصه افتاده‌ است
دقیقه‌ای که مشرّف شدم به قامت یار
رها شدم ز جهانی که سُست بنیاد است
نگفتمت که از آن پس غریبه‌ام با خود؟!
غریبه‌ای که وجودش چو شعرِ در باد است