موسیقی ما – دوشنبه شب اولین کنسرت از رویدادِ «شب‌های جنوب» برگزار شد و دو گروه به اجرای برنامه پرداختند. در اجرای اول گروه امیر دارابی که یک تریوی جز (گروهی سه نفره با محوریت موسیقی جز) است با همراهی مجید سالاری برنامه خود را اجرا کردند و بخش دوم مربوط به اجرای گروه «کماکان» به خوانندگی مهدی ساکی بود.

قطعات اجرا شده در بخش اول، ترکیبی از فعالیت‌ هر یک از اعضا بود؛ برای نمونه به نظر می‌رسید امیر دارابی دو قطعه از آلبوم «دستان خالی» را با نگاه جدیدی تنظیم کرده که خواننده هم در آن حضور داشته باشد. حمزه یگانه (کیبورد) و امین طاهری (درامز) در کنار امیردارابی (پیانو) این گروه را تشکیل داده‌اند و تا به حال چند اجرا در هفته موسیقی تلفیقی و شب‌های جز داشته‌اند. گروه آن‌ها در ظاهر سازبندی کلاسسیکِ تریوی جز را ندارد چرا که کنترباس یا گیتار باس در آن وجود ندارد اما آنچه به گوش می‌رسد صدایِ کلاسیکِ جز است چراکه حمزه یگانه در بیشتر مواقع در نقش باسیست ظاهر می‌شود. او از نت‌های بمِ کیبورد استفاده می‌کند و حتی گرووهای (حسی که جملات ریتمیک القا می‌کنند) گیتار باس را می‌سازد. البته در مواقعی رویکرد حمزه یگانه ملودیک‌تر می‌شد و از طرفی با توجه به حضور ملودی اصلی (خواننده) و حضور ساز پیانو (که ریتمیک نواخته نمی‌شد)، فضای شلوغی را ایجاد می‌کرد.

مجید سالاری از خواننده‌های جوان جنوبی کشور که پیش‌تر با حضور در گروه «داماهی» به عنوان هم‌خوان استعدادش را نشان داده بود، حالا دیگر آثار مستقل خودش را تولید می‌کند. توانایی او در کنترل صدایش شاید صددرصد نباشد اما آنقدر نکات مثبت دارد که حمزه یگانه تنظیم قطعاتش را انجام می‌دهد. جنس صدای سالاری و البته گستره صوتی صدایش در بازه‌ای قرار می‌گیرد که در موسیقی ایران کمتر حضور دارد و او هم از این موقعیت بهترین استفاده را می‌کند.
 
«کماکان»، کماکان در اوج
در بخش دوم از این برنامه، گروه «کماکان» روی صحنه رفت. کماکان حالا دیگر گروهی امتحان پس داده است و با وجود اینکه تنها یک آلبوم منتشر کرده‌اند اما با توجه به فعالیت بلندمدت و تعداد نسبتاً زیاد کنسرت‌هایشان در سال‌های اخیر، گروهی با تجربه محسوب می‌شوند.

در این سال‌ها نگاه کماکان به موسیقی تغییراتی کرده که به نظر می‌رسد دلیل اصلی آن، حضور سردار سرمست باشد. سرمست قطعات قدیمی را دوباره تنظیم کرده که نسبت به قبل بسیار ساده‌تر و ریتمیک تر شده است. همچنین حضور ابراهیم علوی به عنوان یک مولتی اینسترومنتالیست (نوازنده‌ای که چند ساز می‌نوازد) کمک بزرگی به کماکان می‌کند. مهرداد علیزاده هم با انتخاب‌های هوشمندش در پرکاشن و خودنمایی نکردن در نواختن کوبه‌ای، به صدای یکدست کماکان کمک می‌کند. اجرای دیشب شاید برای مهدی ساکی بهترین اجرایش نبود اما با گذشت زمان ارتباطش با مخاطبان بهتر شد و توانست پرفورمنس همیشگی خود را به نمایش بگذارد.

نکات مشترک و مهمی که در هر دو اجرا وجود داشت استفاده از اشعار ابراهیم منصفی (حتی ملودی) و همچنین المان‌های موسیقی «جز» بود. منصفی برای موزیسن‌های امروزی که ارتباطی با جنوب دارند یک ستون است و همیشه به او ادای دین می‌کنند. همچنین اجرای این دو گروه‌ (با استایل خواننده‌هایی نزدیک به پاپ) نشان می‌دهد موسیقی مردم‌پسند در ایران می‌تواند با المان‌های جز پیوند برقرار کند و همین باعث می‌شود سطح سلیقه شنیداری هم بالاتر برود.