«علیرضا قربانی» در چهار کشور اروپایی و آفریقایی روی صحنه خواهد رفت

از 23 اردیبهشت تا اول خرداد

موسیقی ما - «علیرضا قربانی» برای آغاز تور کنسرت‌هایش تهران را به مقصد فرانسه ترک کرد. این خواننده باسابقه موسیقی اصیل ایرانی از این هفته در سه کشور اروپایی کنسرت خواهد داشت و سپس به آفریقا می‌رود. قربانی ابتدا در «پواتیه»، شهر معماری‌های رومی، روی صحنه خواهد رفت. آمفی‌ تئاتر این شهر که در مرکز کشور فرانسه قرار دارد روز دوازده می برابر با 23 اردیبهشت از این خواننده میزبانی خواهد کرد. خواننده «مدار صفر درجه» سپس راهی کشور «پرتغال» می‌شود و روز 15 می برابر با 26 اردیبهشت در بنیاد «کالوسته کولبنیکن» شهر «لیسبون» برنامه خود را برگزار می‌کند.

مقصد بعدی علیرضا قربانی و گروهش شهر «دورتموند» در کشور «آلمان» است. فستیوال «کِلَنگ وکال» در این شهر از طنین آواز قربانی می‌کند. فستیوال «موازینه» در شهر «رباط» کشور «مراکش» هم مقصد آخر تور بین‌المللی کنسرت‌های علیرضا قربانی خواهد بود. این برنامه در تاریخ 21 می مقارن با اول خرداد برگزار می‌شود.

قربانی در این کنسرت‌ها قطعات آلبوم «سودایی» از ساخته‌های «سامان صمیمی» را اجرا خواهد کرد. این آلبوم یک سال قبل از سوی کمپانی «آکورد کریسز» در فرانسه و قاره اروپا منتشر شد. این کمپانی هم به عنوان مدیر برنامه‌های اجراهای علیرضا قربانی در اروپا، در سایت خود خبر مفصلی با موضوع تور کنسرت‌های این خواننده درج کرده است.

او پس از اجرای برنامه در مراکش به ایران باز می‌گردد تا برای برگزاری کنسرت‌های «دخت پری‌وار» در تهران آماده شود. این کنسرت‌ها از تاریخ 19 تا 22 خرداد و به میزبانی تالار وحدت برگزار می‌شود. بلیت‌فروشی اجراهای دخت پری‌وار آغاز شده و علاقه‌مندان برای تهیه بلیت می‌توانند به سامانه «ایران کنسرت» مراجعه نمایند.

سایت «موسیقی ما» طی روزهای آینده جزئیات بیشتری از کنسرت‌های علیرضا قربانی در تهران را منتشر خواهد کرد.

منبع:

اختصاصی سایت موسیقی ما

نویسنده:

وحید لشکری

تاریخ انتشار : چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 - 09:01

علیرضا قربانی

افزودن یک دیدگاه جدید

استاد فرار امیر خاکی

ایران من همایون شجریان

ابراهیم محسن چاوشی

نه و هرگز علی محمدی

ماه من فرهاد فنائیان

شال کاوه آفاق

تجسم یک رویا فرید ابراهیمی

بهار گروه رستاک

بی محابا محمد معتمدی

دیوار و چین هاله سیفی زاده، بهرخ شورورزی، حسین پیرحیاتی و مصطفی راغب علی قمصری

شانزلیزه فرزاد فرزین

اوج حمیدرضا قربانی

و اینک عشق بابک رادمنش

به قول خودت جاوید نصیری

شمال و جنوب گروه کروک

جز عشق نمی‌خواهم علیرضا عصار

بی گمان عشق فرشید کاشانی

تلاطم سهیل حسنوی

امشب کنار غزلهای من بخواب همایون شجریان

گردش جام میروحید رادفر، میرتوحید رادفر

لیست کل آلبوم‌ها

نقد و بررسی

نگاهی به آلبوم «کنسرت تصویری کاوه یغمایی» که نخستین کنسرتش بعد از بیش از یک دهه در ایران بود

تنها صدای گیتار الکتریک است که می‌ماند!

موسیقی ما - «بالأخره انجام شد!» موسیقی آغاز می‌شود و دیوارِ سخت بزرگ ترک بر می‌دارد و فرو می‌ریزد. «اولین حرف»، اولین حرفِ او روی صحنه است بعد از گذشت قریب به یک دهه و نیم و چه شروع دیوانه‌وار. یک نام خانوادگی بزرگ دارد و تا چشم باز کرده ردیف انواع و اقسام گیتارها را دیده و در خانه پدری از «بیتلز» و «رولینگ استونز» شنیده تا «رِی چارلز» و به گفته خودش «اِی سی دی سی» یکی از محبوب‌ترین‌ها برای او بوده است. پانزده سال پیش مجله محبوب یک هفتم و یکی از کم‌یاب‌ترین مجلات تخصصی موسیقی در آن روزها...

ادامه

برای سالروز تولد استاد حسین علیزاده

سا‌ل‌ها شد تا برآمد نام مرد

[ سید ابوالحسن مختاباد - پژوهشگر تاریخ موسیقی معاصر ایران ]

چه بخواهیم و چه نخواهیم استاد حسین علیزاده در زندگی همه مایی که دلبسته به موسیقی ایرانی هستیم نقشی داشته است. این خاصیت هنر است که هر مرز و حد و حدودی را در می‌نوردد و همانند بارانی بر آدمی می‌بارد و سراپایش را خیس می‌کند و شست وشو می‌دهد. به خصوص موسیقی که لذت آن ملموس‌تر و خالص‌تر از سایر هنرهاست، چرا که برای درک ابتدایی ان تقریبا به هیچ پیش زمینه‌ای نیاز نیست. ذهن آدمی به دنبال زیبایی است و یک ملودی و یک زخمه و یک نوای زیبا می تواند فرد را درگیر کند و مایی که بخشی مهم از حافظه شنیداری ما با آثار بزرگان موسیقی سنتی خو کرده است، طبیعی است که بخشی از این آثار در گوشه حافظه ذهن ما به استاد حسین علیزاده اختصاص دارد. من نخستین بار و در سال‌های ابتدایی بعد از انقلاب جذب قطعه حصار استاد علیزاده شدم به خصوص لحظاتی که موسیقی به طمانینه و آرامشی می‌رسید و بیژن کامکار آن شعر معروف استاد هوشنگ ابتهاج را در حصار چهارگاه می‌خواند:...

ادامه

سلسله یادداشت‌هایی درباره فرم در آواز ایرانی و نسبت آن با محتوا - 1

ادویه یا خود غذا؟

[ مهران مهرنیا - نوازنده، آهنگساز و مدرس موسیقی ایرانی ]

هنر شیوه‌ای دیگر از بیان است. گاه بسیار واقعی و عینی -همچون معماری و نقاشی- و گاه به غایت انتزاعی -همچون موسیقی‌های بی‌کلام. بیان ناگزیر است از رعایت «فرم» برای ارائه روشن‌تر و رساتر «معنی» و «محتوا». مقوله فرم به حدی اهمیت دارد که در تئاتر و برخی بزرگان آن رشته هنری، آن را مقدم بر محتوا می‌دانند؛تا جایی که «یرژی گروتفسکی» (1933-1999) کارگردان بزرگ لهستانی می‌گوید: «تئاتر فقط یک فرم است». شکسپیر نیز در «هملت» از زبان جوانی که به گروهی بازیگر آموزش می‌دهد، سعی دارد بگوید

ادامه

نگاهی به اجرای آنسامبل کارگاه موسیقی باروک تهران در تالار رودکی

سفر به یادماندنی در پهنه زمان

[ بابک ولی‌پور - مدرس و نویسنده حوزه موسیقی کلاسیک ]

مواجهه با هر اثر هنری اصیل می‌تواند در حکم یک سفر باشد؛ سفری درونی فراتر از زمان و مکان. آنچه در این سفر پیش می‌آید، چندان قابل پیش‌بینی نیست. سیل افکار و کنجکاوی پیرامون اثر -و احتمالاً صاحب اثر- سطحی فراتر از سرگرمی را به میان می‌آورد. این سفر، هر بار از مسیر و چشم‌اندازهایی متفاوت می‌گذرد. پس جای تعجب ندارد که با شنیدن یک اثر موسیقی در زمان‌های مختلف، احساسات و افکار متفاوتی را تجربه کنیم. آنها که علاقه‌مند به موسیقی کلاسیک هستند و به دنبال فرصت‌هایی برای شنیدن اجرای زنده و احیاناً همسفر شدن با آن، خوب می‌دانند که در کشورمان فرصت چندانی برایشان نیست. هرچه‌قدر هم که سرمان شلوغ باشد و ...

ادامه

برایِ هشتاد و سومین زادروز استادِ استادان «احمد پژمان»

کسی که مثلِ هیچ‌کس نیست

[ مانی جعفرزاده - آهنگساز و مدرس موسیقی ]

دَه دوازده سال بعد، تا مرا دید، گفت: «امّا آن والسی که نوشته بودی، خیلی بد بود!»
در آن لحظه من بیشتر از سی سال داشتم. در فاصله‌ی آن سال‌ها درس خوانده بودم؛ کلی کار نوشته بودم؛ آن روز هم رفته بودم استودیو «کرگدن» که یک موسیقی فیلم ضبط کنم؛ غافل از آن‌که استادِ روزگار نوجوانی‌ام آن‌جا حاضر است. حیران ماندم. گفتم:
- آقا! شما هنوز یادتان است؟!
گفت:
- مگر چیزی از یاد من می‌رود؟

ادامه

به مناسبت زادروز استاد «احمد پژمان»‌

«پژمان» آهنگ‌سازی تاثیرگذار و بانی موسیقی ملی ایران است

[ هوشنگ کامکار - آهنگساز و سرپرست گروه کامکارها ]

ایامی که در سنندج بودم از طریق مجلات موسیقی با نام آهنگسازان بزرگ ایران از جمله استاد « احمد پژمان» آشنا شدم؛ زمانی که اولین بار سال‌های 1350 به بعد در دانشکده هنرهای زیبا ایشان را دیدم و از محضرشان اصول آهنگسازی را آموختم؛ چهره مهربان و فروتن او با آن‌همه دانش موسیقائی برایم تا به امروز سمبل هنرمندی واقعی و بزرگ بوده است . همان‌طوری که از آثارش پیداست؛ او علاقه وافری به انواع موسیقی ایران خصوصا موسیقی های محلی وغرب ایران دارد که در واقع هسته اصلی اکثر آثارش است. او را می توان اولین آهنگسازی در موسیقی ایران دانست که آثار ارزشمندی برای سازهای ایرانی با استفاده از ملودی‌ها و تم های کاملا ایرانی و به‌کار گیری انواع تدابیر آهنگسازی علمی وفنون چند صدائی نوشته است؛ به‌عبارت دیگر اولین آهنگسازی است که علم چند صدائی را وارد موسیقی سنتی ایران کرد . ...

ادامه

از فوتبال و جادویش که تنها جایی است که فقیر و غنی به یک چشم قضاوت می‌شوند

روزگارِ فوتبالیِ خُلق‌های تَنگ

[ مانی جعفرزاده - آهنگساز و مدرس موسیقی ]

فوتبال یک دل‌مشغولیِ عوامانه نیست؛ هرکه گفته بی‌خود گفته، حالی‌اش نبوده‌است. این مثلِ آن است که کسی بگوید موسیقی یک تفریحِ عوامانه است که خُب حرف پَرتی‌ست برآمده از ذهنی پلاسیده. نویسنده‌ی این سطرها مدّت‌هاست پیشِ خودش به این نتیجه رسیده‌است که هیچ پدیداری، در ذات نمی‌تواند عوامانه یا نخبه‌پسند باشد. هرچیز را هم می‌شود عوامانه دید و هم می‌شود نخبه‌وار سنجید. این بستگیِ تام دارد به نگاه کسی که رودرروی آن پدیدار ایستاده است. فوتبال از منظر بسیاری، پدیدارِ نخبگان بوده‌است. تاریخ روشن‌فکری ایران در سال‌های چهل و پنجاهِ خورشیدی، پُر است از نام روشن‌فکران عمده‌ای که همه‌ی عمرشان را سیگار کشیده‌بودند و چایی خورده‌بودند و...

ادامه

پاسخی به نقدهای منتشر شده در خصوص ترانه «یازده ستاره» تیم ملی فوتبال در راه جام جهانی

منطق شعر منطق ریاضی نیست

[ احسان افشاری - شاعر و ترانه‌سرا ]

سنت نقد در سرزمین ما‌ همواره مرز گمراه‌کننده‌ای با داوری‌های سلیقه‌ای داشته است. من به‌عنوان یک محصل ادبیات و شاعری که خلافِ موهای سپیدنکرده، دفترهای بسیاری سیاه کرده، همواره در داوری‌ام‌ در قبال کار خودم و دیگران جانب صداقت و صراحت را گرفته‌ام و نه‌تنها از نقد علمی و اصولی استقبال می‌کنم‌، سهل است که نفرین و آفرین‌های راه و بیراه را هم بر سر چشم می‌گذارم. این متن نوعی ادای احترام‌ به تمام عزیزانی است که در قبال ترانه «یازده ستاره» مطلبی نوشته‌اند. پیشاپیش مراتب قدردانی‌ام را نثار دوستان هنرمندم سالار عقیلی و بابک زرین می‌کنم که در‌ تمام مراحل تولید اثر، در نهایت وسواس و جدیت، با رسالت ملی‌شان برخورد کردند. همچنین تمام‌قد سربه‌زیرِ لطفِ اهالی شعر و ادبم که با پیام‌های مهرآمیزشان قند در دل من و «یازده ستاره» آب کردند.

ادامه

آرشیو