موسیقی ما - رونمایی آلبوم «آنسامبل نیواک» دوئت ویولون (گلریز زربخش) و ویولون‌نسل (ژابیز زربخش) در مکتب تهران برگزار شد، این دو نوازنده چند سال قبل بعد از مدتی به ایران برمی‌گردند و ابتدا می‌خواهند دو رسیتال متفاوت برگزار کنند، اما نتوانستند پیانیستی همراه خود پیدا کنند و به همین خاطر ‌‌نهایت به این دوئت می‌رسند.

 «گلریز زربخش» دربارهٔ این اتفاق گفت: ‌ «تمرین‌‌ها سخت و دشوار بود؛ اما با تداوم، به نتیجهٔ رضایت‌بخش رسیدیم و توانستیم از بین ۱۲دوئت مشهور و شناخته‌شدهٔ جهان، سه دوئت را در پنج اجرای عمومی و خصوصی به نمایش در بیاوریم. سپس سال قبل تصمیم گرفتیم این آثار را ضبط کنیم. به این منظور که شاید این آثار منبعی باشند برای موسیقی‌دانان آینده و همچنین شنوندگان تا بتوانند با بیان موسیقی ما آشنا شوند. ایشان همچنین افزودند پیدا کردن نمونه‌های اجرایی، آثار انتخابی بسیار سخت بوده و نتوانستند نمونه‌ای پیدا کنند، در نتیجه هر آنچه که نواختند بیان و برداشت شخصی خودشان بوده است.»

در ادامهٔ مراسم، «جعفری امید» از دشواری آثار و تمیز اجرای قطعات سخن گفت و به این مساله اشاره کرد که تلاش بی‌وقفهٔ این دو در چند سالی که در هنرستان موسیقی تهران و کنسرواتوار ارمنستان بودند، آنان را به نوازندگان متبحری تبدیل کرده است.

سپس «کیاوش صاحب‌نسق» دربارهٔ این دو نوازنده گفت: ‌» این دو موسیقی‌دان معنای واژهٔ حرفه‌ای بودن را در فضای ایران به ثمر رساندند. در درجهٔ اول انسان‌های خوبی هستند و این خوب بودن، آنان را از موسیقی‌دانان حرفه‌ای متمایز کرده است. شاید نقدی که به آلبوم «آنسامبل نیواک» وارد شود این باشد که چرا آثار آهنگسازان ایرانی را اجرا نمی‌کنند؟ در پاسخ باید گفت تفکر و اهمیت چنین کارهایی را نباید نادیده گرفت. نگاه باز و آینده‌نگر این دو نوازنده، آنان را به دنبال زنجیره‌های فراموش‌شده‌ای کشانده که در سایهٔ اسامی بزرگ قرار گرفته‌اند. وقتی به مجموعه نگاه می‌کنیم دورهٔ گذار موسیقی کلاسیک را می‌بینیم. هر سه آهنگساز، اروین شولهوف، بوهوسلاو مارتینو و راینهولد گلییر، اواخر قرن نوزدهم متولد شده‌اند و تا نیمهٔ قرن بیستم عمر کرده‌اند. آثار این آهنگسازان لایهٔ گذر فضای مرکزیت تونال به رویکرد زبان امروزی‌تر است. این نگاه برای آهنگسازان ایرانی که در حال سپری کردن‌‌ همان دوران گذار هستند می‌تواند راه حل خوبی باشد.»

سپس «وارطان ساهاکیان» از اجرای دقیق و منزه دو نوازنده گفت و اینکه قطعات بر خلاف برخی نوازنده‌های زهی در آن هیچ نت ناکوکی وجود ندارد: ‌» این دو موسیقی‌دان را از سال‌های نوجوانیشان به یاد دارد و شاهد تلاش و پیشرفتشان در این سال‌‌ها در ایران و ارمنستان بوده است.»

سپس «هوشیار خیام» از ارتباط ویژهٔ خود با دو نوازنده گفت که هر سه همکلاس و شاگردان استاد جعفری بودند و اتفاق مشترکشان این بوده که وقتی استاد از دست شاگردانشان عصبانی می‌شدند خودشان را کتک می‌زدند. ایشان در ادامه گفت در واقع تربیت صحیح استاد و نظمی که در شاگردان از ابتدا نهادینه می‌شود باعث به وجود آمدن نوازنده‌های حرفه‌ای چون این دو نوازنده می‌شود.

وی اضافه کرد: ‌» این آلبوم، دو اتفاق مهم در جامعهٔ موسیقی را به همراه دارد. اتفاق اول به دلیل سطح کیفی اجراست که به عنوان هنرمند ایرانی امر دست‌نیافتنی را ممکن ساخته‌اند و دومین اتفاق، حیرتی‌ست که شنونده هم در اجرا و هم در انتخاب با آن مواجه می‌شود. این آلبوم در خلاء به وجود نیامده و نشانگر ارتباط هنرمند با جامعه‌اش است.»

در پایان «رضا مهدوی» - ناشر اثر- از نیاز جامعهٔ امروز به انواع موسیقی و موسیقی بی‌کلام سخن گفت: «حضور جوانانی چون این دو هنرمند توانمند نشانگر این است که موسیقی در ایران هنوز زنده و پویاست و جسارت و شهامتشان در تولید اثر برای موسیقی ایران مایهٔ افتخار است. در واقع از آنجا که فرهنگ‌ها در حال بین‌المللی‌ شدن هستند و حد و مرزی را رعایت نمی‌کنند، آثار اجرا شدهٔ این دو دختر هنرمند می‌تواند در کنار اجرای نوازندگان غربی قرار گیرد. همان‌طور که رنگ و طعم ویلن و ویلنسل و یا اجرای رهبران ارکس‌تر آلمانی، از اتریشی و یا آمریکایی متفاوت است، رنگ ساز این دو عزیز به عنوان نوازندگان ایرانی نیز متفاوت است و تکنیک و صدادهی مخصوص به خودشان را دارد که این حسن اجرای آنان است.»