موسیقی ما - محمود توسلیان: پاپ پیش از آنکه یک ژانر در موسیقی باشد،یک تلقی ویژه از مشارکت عموم مردم در روند به نتیجه رسیدن پروسه ای به نام موسیقی است.در چنین شرایطی موزیکالیته جای خود را به درگیری احساس هنرمند و مخاطب می دهد و هر آن هنرمندی که راه دل مردم را به خوبی پیدا کند،موفق تر.

کنسرت شب گذشته ی محمد علیزاده در برج میلاد- با وجود اینکه نخستین کنسرت رسمی این خواننده در تهران محسوب می شود- از همان لحظه ی آغازین خبر یک برنامه ی موفق را می داد.

ورود مناسب و پر از انرژی علیزاده به صحنه با انتخاب مناسب او(اجرای ترانه ی جز تو) موجب شد مخاطبان با دریافتی درست خود را در مسیر همراهی خواننده ی محبوبشان بیاندازند که تا پایان ادامه پیدا کرد.

در خصوص این کنسرت که به زعم نگارنده در دو سه سال اخیر-شاید- بهترین کنسرت در حوزه ی موسیقی پاپ باشد،چند نکته حائز اهمیت است که یادآوری می کنم:

1.برقراری ارتباط مناسب روحی-به دور از هر نوع تصنع اجباری و رفتارهای باسمه ای- از التزامات یک کنسرت موفق پاپ است.چرا که در این زمینه،هیجان ارتباط مستقیمی با سلامت رفتار طرفین(خواننده و شنونده) دارد و کنسرت محمد علیزاده در نگاهی کوتاه به بهترین وجه این موضوع را یادآوری کرد.

2.تنظیم موسیقی برای اجرای صحنه ای،بی شک با آنچه قرار است ما در خانه یا اتومبیلمان بشنویم متفاوت است.امیر علیزاده(رهبرگروه نوازندگان) با تنظیم های هوشمندانه اش به خوبی نشان دارد که این مدیوم را خوب می شناسد و بی آنکه بخواهد شلوغ کاری کند،نبض احساس مردم را در دست گرفت و بدون کوچکترین گافی در اجرا یک موفقیت را رقم زد.

3.محمد علیزاده از صدایی گرم و دلچسب برخوردار است و درست خوانی را خوب می فهمد.علاوه بر این او فهمیده است که محدوده ی صوتی حنجره اش کجاست و پا را آن فراتر نگذاشت.

4.ادبیاتی که علیزاده به هنگام انتخاب ترانه هایش به سمت آن رفته،ادبیاتی منزه است که بر خلاف جریان رایج سمت و سوهای واقعا عاشقانه و حتا عارفانه دارد.شاید همین نقطه ی تمایز برگ است که مردم در کنسرت نشان دادند ازصمیم قلب حرف او را می فهمندو دل به ترانه هایش سپردند.

5.آخرین نکته که شاید مهمترین نکته ی این سطور باشد،پیدایی دوباره ی معنا روی صحنه باشد.علیزاده همانطور که علیزاده در جریان کنسرت هم یادآوری کرد، تلاش دارد خواننده ای باشد که با استعانت از شعورش کار را پیش ببرد.همین توجه سبب شده است که او به جریان های درست عاطفی زندگی توده مردم نزدیک شود و از دل این توجه معناهایی استخراج کند که مردم این سال های ما به شدت به آن نیازمندند.یک ادبیات عاشقانه که هیچ ارتباطی با ادبیات فرسایش و کشنده ی کینه ورزانه ی امروز ندارد و معاشقه های حقیقی در آن جاریست. ساحتی که علیزاده ب وسیقی اش وارد آن شده است،به نوعی عرفان توده مردم است که شکلی امروزین به خود گرفته و به زبان روزشان بیان می شود.

موسیقی پاپ عمومی ما به تفکر خوانندگانی مانند محمد علیزاده نیاز دارد و امید می رود که در این مسیر که آگاهانه و با دشواری پیش می برد،درجا نزند.