بنظرم این نوع استایل خواندن و سایر ادا و اطوارهای اقای معتمدی برای پاسداشت سنت پیشینگان نیست بلکه هدفی جز جلب توجه مخاطب عوام کنسرت و عوام فریبی ندارد و ذهن مخاطب را از جان اواز و کلام دور و منحرف می کند و دلیل اصلی دیگر ان همانطوری که خودش هم بصورت تلویحی بدان اشاره کرده همانا ضعف حنجره و تکنیک است.کدامیک از حنجره های پر قدرت و شش دانگ اوازی ما مثل اساتید ایرج،گلپا،شجریان،نوربخش ،بسطامی و همایون شجریان از این ادا و اطوارها در اواز استفاده کرده اند؟کارهای اقای معتمدی شدیدا از نظر اصولی احتیاج به نقد دارد.ایشان در بم خوانی و اوج خوانی اشکال دارند.متاسفانه کار با لطفی و علیزاده امر را بر ایشان مشتبه کرده و ایشان را بجای فراگیری بیشتر ،متوهم کرده تا هر ازگاهی برای جلب توجه عوام اظهارات شگفتی را بر زبان اورد،بیشمار نوازنده و خواننده متوسط که با لطفی و علیزاده همکاری کردند اما حد و حدود خودشان را دانستند و مدام اظهار فضل نکردند بلکه بر تجربیات خویش اندوختند،مثلا همین اقای علیرضا شاه محمدی،معتمدی چه رجحان و برتری نسبت به او دارد.انچه از گذشتگان نیازمند پاسداشت است همانا سنت تلمذ و خاکساری و فروتنی در درگاه اساتید است نه هنوز قوره نشده مویز شدن و مدام اظهار فضل کردن.
بنظرم این نوع استایل خواندن و سایر ادا و اطوارهای اقای معتمدی برای پاسداشت سنت پیشینگان نیست بلکه هدفی جز جلب توجه مخاطب عوام کنسرت و عوام فریبی ندارد و ذهن مخاطب را از جان اواز و کلام دور و منحرف می کند و دلیل اصلی دیگر ان همانطوری که خودش هم بصورت تلویحی بدان اشاره کرده همانا ضعف حنجره و تکنیک است.کدامیک از حنجره های پر قدرت و شش دانگ اوازی ما مثل اساتید ایرج،گلپا،شجریان،نوربخش ،بسطامی و همایون شجریان از این ادا و اطوارها در اواز استفاده کرده اند؟کارهای اقای معتمدی شدیدا از نظر اصولی احتیاج به نقد دارد.ایشان در بم خوانی و اوج خوانی اشکال دارند.متاسفانه کار با لطفی و علیزاده امر را بر ایشان مشتبه کرده و ایشان را بجای فراگیری بیشتر ،متوهم کرده تا هر ازگاهی برای جلب توجه عوام اظهارات شگفتی را بر زبان اورد،بیشمار نوازنده و خواننده متوسط که با لطفی و علیزاده همکاری کردند اما حد و حدود خودشان را دانستند و مدام اظهار فضل نکردند بلکه بر تجربیات خویش اندوختند،مثلا همین اقای علیرضا شاه محمدی،معتمدی چه رجحان و برتری نسبت به او دارد.انچه از گذشتگان نیازمند پاسداشت است همانا سنت تلمذ و خاکساری و فروتنی در درگاه اساتید است نه هنوز قوره نشده مویز شدن و مدام اظهار فضل کردن.