يادداشتى را كه نوشته ام دوباره خواندم. به قولِ فرنگى ها «كامِنْت»ها را هم. در هيچ كجاىِ يادداشت توهينى نمى بينم. مسئوليّتِ نوشته هاىِ دوستان [همان «كامِنْت»ها] هم با من نيست. فقط يكى-دوُ نكته:
در كجاىِ يادداشت نامى از آقاىِ فرهمند نوازنده ىِ محترم كوبه اى رفته كه دوستان مرقوم فرموده اند به ايشان توهين شده است؟ در يادداشت به شكلِ مشخّص آمده به جُز تعدادى از نوازنده ها باقى سرشناس نبوده اند و بى درنگ توضيح داده شده كه سرشناس نبودنِ ايشان بى اهميّت توانست بود اگر كه نوازندگانى تواناتر مى بودند. پس تأكيدى نه بر كسى خاص بوده وَ نه بر گمنامى وَ بديهى ست كه در يك يادداشت بنا نيست از تَك-تَكِ آدم ها نام بُرد وُ نوشت به جُز فُلانى وُ فُلانى بقيه خوب نبودند يا بودند يا چه. كليّتى لحاظ مى شود وُ درباره اش سخن مى رود.
مى مانَد يك نكته: در همه جاىِ جهان براىِ تشكيل يك اُركِستْر فراخوان داده مى شود، «ژورى» و هيئتِ داورانى كه موردِ قبول قاطبه ىِ اهلِ فن باشند از متقاضيان آزمون مى گيرند و نتيجه هرچه باشد از سوىِ همگان پذيرفته مى شود. شما در اركسترتان بزرگانى چون على رهبرى و اسماعيلِ تهرانى داريد، كافى ست يك فراخوان بدهيد و يك آزمونِ جدّى برگزار كُنيد تا اين حرف وُ حديث ها [كه مطلقاً توهين آميز نيست] تمام بشود. وَ چُنان كه در متنِ يادداشت هم آمده بعيد است اين دو كاربلدِ كارآمد خود به فكرِ چُنين آزمون وُ نظم وُ نسقى نباشند. بديهى ست هرچيز قاعده اى دارد وُ كار با فريادِ وامصيبتا سَر دادن سامان نمى گيرد.
دوستدار وَ اميدوارِ اُركِستْرِ شما
مانىِ جعفرزاده
پِى-نِوِشت:
اين چند سطر را با گوشى ام نوشته ام كه امكانِ دَرجِ نيم-فاصله را بر خود ندارد. به اين دليل بابتِ رعايت نشدنِ نيم-فاصله ها از خوانندگانِ محترمِ «سايتِ موسيقىِ ما» عذر مى خواهم.