یکی از مشکلاتی که به نظر من این تفاوت سلیقه که بیشتر شبیه یک شکاف عظیم بین دو سطح فکر هست رو ایجاد کرده به قول دوستای عزیزمون که در بالا هم اشاره کردن ضعف موسیقیایی و شنیداری ماها هست.
به ما عادت دادن که فقط شنونده باشیم درحالیکه قدرت تفکر رو ناخواسته از ما گرفتن تا جائی که خودمون هم به خودمون اجازه این تفکر و تعقل رو نمیدیم که در مورد موسیقی که میشنویم کمی تامل کنیم. متاسفانه تنها چیزی که در گوش شنونده ایرانی قابل حضم و شنیدن هست ریتم آهنگ و موسیقی هست و متن اشعار و صدای اون خواننده به هیچ وجه مورد توجه قرار نمیگیره. نمونه بارز این صحبت من رو میتونید توی اکثر آلبومهای متفرقه بازار داخلی پیدا کنید که شعری در مورد "غم" "نفرت" و یا "عذاب" خونده میشه ولی موسیقی اون توی سبک ترنس یا هاوس هست که این هیچ سنخیتی با هم ندارن و مشخصا این هدف دنبال میشه که با این سبک موسیقی اشعار منفی و بی محتوای خواننده رو لاپوشونی کنن.

اما حامی؛
حامی از ابتدا سبک منحصربه فرد خودش رو داشت که با موسیقی عرفانی و کلاسیک خودش اشعار خاص خودش رو اجرا میکرد که این به ارزش کارهای حامی بیشتر اضافه میکنه وگرنه حامی هم میتونست برای داشتن بازارگرمی سبک موسیقی خودش رو 6-8 کنه. ولی زیبایی کار حامی اینه که اشعار در درجه اول فوق العاده زیبا هستن و در کنار اون، موسیقی به روی این اشعار به پرواز کلمات و سروده ها توی فضایی رویایی کمک میکنه.

امیدوارم حامی عزیز همچنان به دور از این مافیا باشن تا ما از شنیدن صدای بی نظیر ایشون لذت ببریم