یه قاب عکس خالی و یه نامه که خط خطیه
تموم یادگاریِ یه عاشقِ لعنتیه
همینه یادگارِ مَن؛ مَنی که عاشقت شدم
مَنی که توی گریه هات، شریکِ هِق هِقِت شدم
تا غصه پر کشید ازت، تا دیدی وابسته شدم
گفتی که وقتِ رفتنه؛ گفتی دیگه خسته شدم
نه! باورم نمی شه که تو میگذری ازم چه زود
میگذری اما عشقِ من؛ رسمِ رفاقت این نبود!
باید خدافظی کنم؛ تیرِ خلاصو بزنم
باید از این رابطه ی یکطرفه دل بکنم
عکسای پاره پاره وُ یه مُشتی شعرِ اشتباه؛
برای تو، که واسه من، شدی رفیقِ نیمه راه!
نه! باورم نمی شه که تو میگذری ازم چه زود
میگذری اما عشقِ من؛ رسمِ رفاقت این نبود!