> نسخه کم‌حجم موبایلی بخش دوم

قرارمان بر این بود که در واریته‌های بهاری به سراغ بحث‌های جدی نرویم و تلاش کنیم فضای گفت‌وگوها بیشتر به دورهمی و بحث‌های فانتزی بگذرد. حتی در گفت‌وگو با استاد فرهاد فخرالدینی و دیالوگ فردین خلعتبری و کریستف رضاعی هم چنین فضایی رعایت شد.
این برنامه اما شاید تنها برنامه‌ای بود که بحث کاملاً جدی و موسیقایی بود. دو ساعت کل‌کل و کلنجار با 4 نوازنده که اشتراکات و افتراقات زیادی با هم دارند؛ همه در توانایی نوازندگی و شاخص بودن در ساز تخصصی‌شان اشتراک دارند و در برخی مسائل دیگر افتراق. در این گفت‌وگو هم به همین مسأله پرداختیم. اینکه همکاری نوازندگان درجه‌یک با ارکسترهای پاپ چه محسنات و چه معایبی دارد و چگونه باید آن را مدیریت کرد.
در این گفت‌وگو همراه شدیم با:
- بابک ریاحی‌پور؛ نوازنده سرشناس و توانای گیتار باس که تقریباً تمام نوازندگان این ساز شاگرد او بوده‌اند و احتمالاً اولین نوازنده‌ای بود که علاوه بر فعالیت در حوزه موسیقی مستقل راک، تلفیقی و... در موسیقی پاپ هم حضور یافت و سلبریتی شد. هرچند که این سلبریتی شدن با ازدواج او با «مهتاب کرامتی» و سپس جدایی‌شان کامل شد.
- همایون نصیری؛ نوازنده نامدار که پرکاشن و سرپرست گروه «دارکوب» که در کنار حضورش در موسیقی پاپ و همکاری با خوانندگانی چون علیرضا عصار، احسان خواجه‌امیری، حامی و... چند سالی است در موسیقی تلفیقی و سنتی نیز حضور پررنگی دارد و همکاری با شهرام ناظری، همایون شجریان، علیرضا قربانی، گروه شمس، اردشیر کامکار و... را نیز تجربه کرده است.
- رضا تاجبخش؛ که همیشه به عنوان نوازنده درجه‌یک پیانو شناخته می‌شد و حالا 3-4 سالی است که سرپرستی ارکستر بابک جهانبخش را نیز به عهده دارد.
- میلاد درخشانی؛ که همیشه یکی از جوانان خوشنام و توانا در نوازندگی تار (و سه‌تار و عود و...) بود و با انتشار آلبوم «افشارستان» کار خود را تثبیت کرد و حالا 2-3 سالی است که با انتشار آلبوم «اشارات نظر» خود را به عنوان خواننده‌ای متفاوت هم نشان داده و توانست در سومین جشن سالانه موسیقی ما، عنوان بهترین آلبوم موسیقی تلفیقی و بهترین آهنگساز موسیقی تلفیقی را نیز از آن خود کند.
- و البته مسعود همایونی که به دلایلی به این نشست نرسید.



> بخش اول این گفت‌وگوی چالشی را اینجا ببنید