دق میکنه غزل وقتی که وقتشه از من جدا بشی
تو ختم هر قرار من بغض میکنم ، تو آه میکشی

من درد میکشم وقتی تو بی دریغ ایثار میکنی
وقتی منو از این کابوس متصل بیدار میکنی

باید کسی منو از عمق هق هق وحشت صدا کنه
این بار روزگار باید نگاهشو هم رنگ ما کنه

من خواب دیدمت شاید تو بچگی، اون عصر بی قفس
وقتی که سهمم از هوشیاری جهان یک کوچه بود و بس

تقویم من چرا خمیازه میکشه تو اوج التهاب
تا کی نگاه من رو به سکوت تو میمونه بی جواب