هیچی نُبُو، باز شب بُمُو (هنوز چیزی نشده، دوباره شب رسیده)
خواستید بایید، هیشکی نُمُو (قرار بود بیایند، اما کسی نیامد)
می جان کُر خستَا بُبُو (دخترک عزیزم خسته شده و)
می دردِ جَه ذِلَه بُبُو (از درد من به ستوه آمده)
بوخوس آرام می جان کُر (آرام بخواب دخترک عزیزم)
بیداره رِ، تو غم نوخور (پسرک بیدار است و، غصه نخور)
هیشکی نَیِه می جانِ کُر (کسی نمی آید پاره ی تن)
اگَرَم بَیِه، تو غم نوخور (و اگر هم آمد، تو غم نخور)
بوشو اویَه کی، (برو به آن جا که،)
وختی تابستان من نِسام، (تابستان، آنگاه که من نیستم،)
هیشکی نَنِه کویا ایسام، (و کسی هم جای ام را نمی داند)
امی زاک، امی رِ، تی مَرَه ایسا (کودک مان، پسرک مان، کنار تو است)
بوشو اویه کی، ( برو به آن جا که،)
وختی باران واره، غم نَرِه و (وقتی باران می بارد، غم ندارد و)
دیل هیچی کَم نَرِه و (دل، چیزی کم ندارد و،)
همه کس، همه چی، تی مَرَه خوبید (همه کس و همه چیز، با تو خوب اند)
وختی خورشید بوجور بُمُو (خورشید که سر زد،)
زَرخِ مَردای اَرا بُمُو (مرد عبوس هم به این سو آمد)
هیچی نیبه، پیلَه بی کُر (چیزی نخواهد شد، تو بزرگ می شوی و)
تی کوچِ رِ باز گومَه بُو (پسرک ات نیز، گم می شود)
بوخوس آرام می جانِ کُر (آرام بخواب دخترک عزیزم)
مَرَه بَریدی، تو غم نوخور (من را می برند و، تو غم نخور)
هیچی نیبِه می جانِ کُر (چیزی نمی شود دخترکم)
اگَرَم بِبِه، تو غم نوخور (و اگر شد، تو غم نخور)