​موسیقی ما - آدم باید خیلی وطنش را دوست داشته باشد که در «بدفورد» به دنیا بیاید و در «ترینیتی» درس بخواند و فوق لیسانش را از کنسرواتوار «سینسیناتی» بگیرد، بعد همه چیز را رها کند و بیاید ایران و همین‌جا ماندگار شود؛ آن هم وقتی ریشه‌ی موسیقی‌ای که کار می‌کند همان‌‌جایی است که چشم‌هایش را گشوده. او اما خوب می‌داند که چه راهی برود که هم آسیستان دانشگاه موسیقی در آمریکا باشد و هم در ایران با بزرگان بسیاری از جمله «حسین علیزاده» کار کند و در عین حال دغدغه‌ی موسیقی ایران را داشته باشد و اثری چون «تار و پیانو» بنویسد که در پنجمین جشن موسیقی ما به عنوان بهترین اثر در بخش موسیقی کلاسیک،‌ معاصر و مدرن انتخاب شود.

با «هوشیار خیام» که پدرش – مسعود خیام- است و مادرش -پری‌یوش گنجی- درباره‌ی کودکی عجیب و غریبش که میان آدم‌هایی چون احمد شاملو، مرتضی ممیز، نعمت حقیقی،‌ فیروزه صابری، عباس کیارستمی و ... گذشت صحبت کردیم، درباره‌ی جهان موسیقایی‌اش که وام‌دار موسیقی غرب است و توامان شرق، درباره‌ی نسبت این دو جهان به یکدیگر و درباره‌ی کارهایی که انجام داده است. او با سعه‌ی صدر، خودش تنظیم قطعه‌ی «ترکمن» و «عصیان» را نقد می‌کند و از آثاری که در دست انتشار دارد، می‌گوید. برای آشنا شدن با جهان فکری آهنگ‌سازی که از خیلی جهات با دیگران متفاوت است،‌ باید این گفت‌وگو را دید.