موسیقی ما - شب گذشته مجموعه چند شب کنسرت با اجرای شهریار مسرور که بعد از سه سال روی استیج می‌رفت، افتتاح شد. هنرمندی که برای بسیاری از طرفداران موسیقی مستقل در دهه هشتاد شناخته شده است و او را با موسیقی فیلم «بهشت از آن تو» (ساخته علیرضا داوونژاد) به خاطر دارند.
 
سبک مسرور چیزی بین سافت‌راک، بلوز، کانتری و پاپ است و نوع خوانش او نسبت به جریان اصلی موسیقی در زمان خودش بسیار متفاوت بود. مسرور همچنین از نوازندگان توانای گیتار آکوستیک است و در آلبوم «ترنج» اثر محسن نامجو برای قطعات «زلف» و «رو سر بنه» گیتار آکوستیک نواخته است.
 
بعد از «بهشت از آن تو» که موسیقی‌اش روی نوار کاست هم منتشر شد، موسیقی فیلم‌های «دختری در قفس» و «هوو» را ساخت و بعد از آن هم از ایران رفت. او در این مدت یک‌سری تحقیقات فشرده درباره موسیقی انجام داد و بعد هم در سال 87 آلبوم «گاهی وقتا» را در ایران منتشر کرد و سال 94 هم قطعاتش را در سالن «چارسو» اجرا کرد. شهریار مسرور یک تصادف رانندگی هم داشت که دست چپش به شدت آسیب دید و هنوز هم دستش در نوازندگی به حالت عادی بازنگشته؛ برای همین هم نوع دیگری از گیتار را می‌نوازد.
 
این هنرمند در کنسرت شب گذشته خود قطعات «دیدار»، «تهرون»، «تنهایی»، «گاهی وقت‌ها»، «عادت»، «بی‌قرار»، «ماه آبی»، «باهم و یکصدا»، «امشب» و «مادر» را که منتخبی از قطعات دو آلبوم خود بود، در کنار چند قطعه جدید برای هوادارانش اجرا کرد.
 
شهریار مسرور را که در کنسرت دیشب علاوه بر خوانندگی، مثل همیشه نوازندگی سازهای گیتار آکوستیک و هارمونیکا را هم به‌عهده داشت، هنرمندانی چون علی باغفر (نوازنده درامز)، فواد قمشه‌ای (نوازنده گیتار الکتریک)، مازیار خواجیان (نوازنده گیتار باس) و امیر محمدی (نوازنده ساکسوفون) همراهی می‌کردند.
 
این آهنگساز سال 80 توانست اتفاق متفاوتی را تجربه کند. درواقع کار او زمان پخش «بهشت از آن تو» چه در سینما‌ها و چه در زمان انتشار در قالب آلبوم، با اقبال زیادی مواجه شد و آلبوم «بهشت از آن تو» نیز برای مدتی در صدر موسیقی‌های پرفروش آن دوران قرار گرفت. این اقبال به حدی بود که کنسرت مشترک گروه «راز شب» (به سرپرستی رامین بهنا و با صدای هومن جاوید) به همراه شهریار مسرور و مهرداد نوذری در شب ژانویه سال ۲۰۰۰ میلادی، در سالن میلاد نمایشگاه بین‌المللی تهران برگزار شد. اگر فضای آن روزهای موسیقی ایران را در نظر داشته باشید، به یاد می‌آورید که آن روز‌ها سالن میلاد نمایشگاه پاتوق خوانندگان و گروه‌های پاپ بود و گروه‌های راک نهایتاً در سالن‌هایی نظیر تالار حرکت (ایوان شمس امروزی) و سالن‌های دیگری با گنجایش محدود به اجرای برنامه می‌پرداختند و کنسرت چنین گروهی در سالن ۲۲۰۰ نفره میلاد اتفاق بسیار بزرگی بود. اتفاقی که می‌شد پی آن را گرفت و حداقل مخاطبان موسیقی را از شنیدن قطعاتش محروم نکرد اما او هم دلایلی برای این کناره‌گیری داشت و بعضی سرخوردگی‌ها باعث شد توی ذوقش بخورد. می‌گوید: «من نمی‌توانستم از عهده یک سری «بایدها» بربیایم. یعنی با ایدئولوژی من در موسیقی متفاوت بود و فکر کردم اگر آن کارها را بکنم، سر خودم را کلاه گذاشته‌ام. برای همین بود که تصمیم گرفتم یک مدت از این فضا دور باشم و کاری نکنم.»
 
حالا این هنرمند بار دیگر کنسرتش را برگزار کرد و قبل از آغاز برنامه از استقبال خوب هوادارانش تشکر کرد و گفت بسیار خوشحالم که در این شب زیبا در کنار شما هستم و در ادامه برای تداوم برگزاری چنین جشنواره‌هایی ابراز امیدواری کرد. جشنواره‌هایی که در این روزهای شلوغ و سر در گم موسیقی، می‌تواند کمک کند تا کسانی که می‌تواند نام هنرمند به معنای واقعی کلمه را به آنها اطلاق کرد، بار دیگر روی صحنه‌ها حاضر شوند و مخاطبانی که در لابلای سولداوت‌های موسیقی‌های تجاری به دنبال شنیدن موسیقی درست هستند را سیراب کند.