من آقای حسین علیزاده را از زمانی که نوجوان بود و در هنرستان ملی درس می‌خواند، می‌شناسم. ایشان در آن زمان هنرجوی بسیار خوبی بود؛ دانش‌آموزی کوشا و منضبط که اهمیت بسیاری به تمریناتش می‌داد و سرسختانه آنها را دنبال می‌کرد و زمانی که مسأله «موسیقی» در میان بود، کاهلی در مسیرش نداشت.
 
«حسین علیزاده» خیلی زود استعداد خود را در زمینه موسیقی نشان داد و قطعات خوبی در آن دوران نوشت. زمانی که مشغول خدمت سربازی بود، چند قطعه نوشت و آنها را به رادیو آورد. من آن زمان به عنوان رهبر ارکستر رادیو و تلویزیون فعالیت می‌کردم و می‌دیدم که او با دوستانش (زنده‌یاد محمدرضا لطفی و دیگران) تا چه اندازه فعالیت و تمرین دارند. از همان زمان می‌شد حدس زد که او آینده روشنی در زمینه موسیقی دارد و همواره مورد تشویق اهل فن قرار می‌گرفت.
 
حالا از آشنایی ما بیش از 50 سال می‌گذرد و این سال‌ها میان من و او، همواره دوستی و همکاری خوبی شکل گرفته که بخشی از آن به خاطر اندیشه‌های مشترکی است که میان ما وجود داشت. من از سال‌های دور، این نحوه بیان در موسیقی سنتی ایران که همواره با عجز و لابه همراه بود را نمی‌پسندیدم و فکر می‌کردم می‌شود با این موسیقی با قاطعیت بیشتری سخن گفت. این همان افق مشترکی بود که «علیزاده» هم با روح جست‌وجوگرش به آن می‌نگریست.
 
او از همان ابتدا نگاهی پویا به موسیقی داشت و همواره به راه‌های جدیدی می‌اندیشید. «هنر» همواره باید از یک ذات خلاقانه برخوردار باشد و اگر این خصوصیت را نداشت، اصلاً نمی‌توان آن را هنر به حساب آورد و با نگاهی به آثار «حسین علیزاده» (از اولین اثری که خلق کرده تا آخرین آن)، به خوبی می‌توان این حس خلاقیت را لمس کرد.
 
او به‌راه‌های جدید فکر کرده، به مسیری تازه در موسیقی ایران و در عین حال، بیش از هر کس دیگری، به ریشه‌هایی که از آن آمده، پایبند بوده است. او استاد مسلم تار و سه‌تارنوازی به شیوه قدما است؛ اما به آن بسنده نکرده و تلاش کرده تا راه‌های جدیدی در موسیقی باز کند.
 
علیزاده معتقد است که هنر با پویایی و حرکت است که می‌تواند زنده بماند و این مسأله را به عنوان یک رسالت برای خویش در نظر گرفته است. او در مسیر موسیقایی خود راه دشواری را برگزیده و تلاش کرده تا در هر اثرش مانند چشمه‌ای جوشان حرکت کند.
 
«حسین علیزاده» خیلی خوب می‌داند که آبی که جریان نداشته باشد و در جایی بماند، دل‌چسب نیست و خود بیش از هر کس دیگری، در این زمینه‌ پیشتاز بوده است. او خود از موهبتی الهی برخوردار است و برای همین هم هست که چه به عنوان نوازنده و چه به عنوان آهنگساز، «خلاقیت» را می‌توان در تمام نت‌نوشته‌هایش مشاهده کرد.
 
در عین حال، «حسین علیزاده» همواره موسیقی‌دانی اندیشمند و اهل تفکر بوده و این را می‌توان در تمامی اظهار نظرهایش نیز مشاهده کرد. او کار خودش را در سال‌های فعالیتش به صورت جدی انجام داده و به آنچه فکر می‌کرده، پایبند بوده است. شاید به همین خاطر است که هم موسیقی‌دانان جدی و هم مردم عام او را و آثارش را تا این حد دوست دارند.