پیش از هر چیز درگذشت «ناصر فرهودی» را به جامعه‌ی موسیقی ایران تسلیت می‌گویم. فقدانِ ایشان بسیار زود بود و می‌توانست تا سال‌ها به فعالیتِ خود در عرصه‌ی صدابرداری ادامه دهد؛ اما زندگی راه و رسمِ خودش را دارد و به هیچ قاعده و قانونی پای‌بند نیست؛ شاید هم باید این مساله را پذیرفت و تنها دل را به این خوش کرد که کسی مانند «فرهودی» علاوه بر فعالیت‌های حرفه‌ایش در عرصه‌ی صدابرداری، توانست خاطره‌ای خوش از خودش بر جای بگذارد و تمام کسانی که در استودیویِ تحتِ مدیریتِ ایشان فعالیت می‌کردند، از او و کارش رضایتِ کامل داشتند.

من نیز این فرصت را داشتم تا قطعه‌ی «خلیج فارس» را که به سفارش «دایره‌المعارف» ساخته شد و آقای «سالار عقیلی» آن را به اجرا درآورد را در استودیوی ایشان ضبط کنم؛ آن قطعه گروه کر هم داشت و بعدها اجرای زنده‌ای هم از آن انجام شد؛ آنچه اما در استودیوی ایشان ضبط شد، بهترین نتیجه را به همراه داشت؛ البته من چندان به مسایل فنی صدابرداری آشنا نیستم؛ اما هر آهنگسازی وقتی آنچه را که می‌شنود؛ با آنچه در ذهنش نگاشته است، تطابق داشته باشد و با تصوراتش از صدادهی یک قطعه هماهنگ باشد، یعنی آنکه صدابرداری درستی از یک قطعه انجام شده است.

صدابرداری خوب، یعنی صدادهی قطعه همان چیزی باشد که نوشته شده و در این میان «ناصر فرهودی» بسیار کارکشته بود و می‌توانست به بهترین شکلِ ممکن این اتفاق را رقم بزند. او در کارش متخصص بود و آشنایی‌اش با پارتیتور و موسیقی هم به این مساله کمک بسیار زیادی می‌کرد. سال‌ها پیش من قطعه‌ی «ابن سینا»‌ را هم نزد «گرشاسب آریانا» ضبط ‌کردم؛ ایشان هم پارتیتور را خیلی خوب می‌خواند.

«فرهودی» هم این هم تسلط داشت و همین باعث می‌شد تا بتواند هر قطعه را به بهترین شکل ممکن ضبط کند. او صدا شناس بود و استودیواش هم موسسه‌ی خوبی بود و با نظم خوبی می‌چرخید و زمانِ ضبط هر قطعه، هر چیزی لازم داشتیم؛ خیلی سریع آماده می‌شد. او صدابردار و در عین حال مدیر خوبی بود. در این میان «قاسم عابدین» نیز از دیگر صدابردارانِ پیشکسوت و خوب هستند که متاسفانه ایشان هم بیمار هستند و دیگر مانند گذشته فعالیت نمی‌کنند و من امیدوارم که هر چه سریع‌تر بهبودی کامل برایشان حاصل شود و به فعالیت‌هایشان در این عرصه بازگردند.