دلم برای موسیقی بی‌آلایش ایرانی تنگ شده بود

گفتاری از مزدا انصاری به بهانه‌ی اجرای اردشیر کامکار، بهداد بابایی، کامبیز گنجه‌ای و وحید اسداللهی در جشنواره موسیقی فجر

[ مزدا انصاری - آهنگساز و نوازنده پیانو ]

شب گذشته 27 بهمن 94 شاهد اجرایی دلنشین از دوستان عزیزم در تالار وحدت و در قالب سی‌ویکمین جشنوارۀ موسیقی فجر بودم؛ بداهه‌نوازی و اجرای قطعات ریتمیک در بیات‌ترک و شور و افشاری توسط اردشیر کامکار (کمانچه)، بهداد بابایی (سه‌تار)، کامبیز گنجه‌ای (تمبک) و وحید اسداللهی (پرکاشن). دیشب توجه‌ام به این نکته جلب شد که به راستی مدت‌ها است از اجراهای بدون‌حاشیه موسیقی خودمان دور مانده‌ایم و بعد از مدت‌ها شاهد اجرای یک موسیقی غیروابسته به کلام، غیرتلفیقی و به دور از اصرار بر نوآوری بودیم. چیزی که همیشه به عنوان موسیقی اصیل ایرانی از آن یاد می‌کنیم.

همواره خاطرم هست که دایی عزیزم شادروان دکتر «تقی تفضلی» از استاد «صبا» نقل می‌کردند که «نوازندگی (بداهه‌نوازی) باید مطلب داشته باشد» و اجرای دیشب چند بار این خاطره را برایم زنده کرد. به‌کارگیری درست و منطقی گوشه‌ها، مرکب‌نوازی‌های صحیح و درست و فواصل منطقی قطعات ضربی، همگی حاکی از یک اجرای دلپذیر برای مخاطبین عام و متخصص بود.

اعضای گروه بی‌آنکه قصد به رخ کشیدن تکنیک خود را داشته باشند -و همه به درستی می‌دانیم که به دلیل توانایی‌هایشان نیازی به این مسأله ندارند- از توان اجرایی خود برای یک اجرای پرشور و زیبا بهره جستند و استفاده‌ای به‌جا و مناسب از تکنیک و حس خود داشتند. نه مانند برخی از اجراها که بیننده حس می‌کند نوازندگان به جای صحنه موسیقی، به میدان نبرد و آوردگاه معرکه‌گیری وارد شده‌اند!

بی‌آنکه مانند برخی از اجراها که نوازندگان بر روی صحنه به جای اجرای موسیقی وارد میدان نبرد میشوند!!

این چهار هنرمند با همدلی و همنوازی چه در بخش سه‌تار و کمانچه و چه در بخش‌های کوتاه و منطقی سازهای کوبه‌ای، شب زیبایی از موسیقی اصیل ایرانی را برای مخاطبین به ارمغان آوردند.

حقیقتاً دلم برای موسیقی بی‌آلایش ایرانی تنگ شده بود و از دوستان عزیز هنرمندم برای این اجرای زیبا سپاسگزارم.

منبع:

اختصاصی سایت موسیقی ما