پس از مرگ بی‌بی‌کینگ در سن 89 سالگی این سؤال جدی‌تر شد که چه کسانی جای موزیسین‌های بلوز آن نسل‌ها را خواهند گرفت. آخرین بازماندگان آن نسل طلایی بلوز شیکاگویی کسانی چون بادی گای و جیمز کاتن در آستانه‌ی 80 سالگی هستند. اما امروز نسل جدیدی از نوازندگان و خوانندگان بلوز هستند که پل ارتباطی بین این نسل قدیمی و آینده خواهند بود، یکی از آنها گری کلارک جونیور است.
 
دومین آلبوم کلارک جونیور(Gary Clark, Jr)، موزیسین 31 ساله‌ی بلوز اهل آستین تکزاس، به‌نام داستان سانی بوی اسلیم در ماه سپتامبر 2015 منتشر شد. گری کلارک از چهره‌های مطرح نسل جدید نوازندگان و خوانندگان موسیقی راک بلوز است که در سطح بین‌المللی درخشیده است. پس از انتشار اولین آلبوم خود به‌نام Black & Blu در سال 2012  درهای موفقیت به روی او گشوده شد: تور کنسرت‌های مستمر در سراسر جهان، یک جایزه‌ی گرمی و یک با نامزدی آن و اجرای موسیقی در کنار چهره‌های معروفی از فو فایترز (Foo Fighters) و دیو ماتیو تا اریک کلپتون(Eric Clapton,) و رولینگ استونز(Rolling Stones).  البته پیش از این دو آلبوم با یک شرکت محلی منتشر کرده بود و Black & Blu اولین آلبوم او است که با توسط یک شرکت بزرگ (وارنر برادرز) منتشر شده.
 
آلبوم داستان سانی بوی اسلیم که در همان استودیویی که استیو ری وان کارهایش را در آن ضبط می‌کرده ضبط شده، تلاشی است برای بازگشت محوریت گیتار الکتریک به ترانه‌ها و احیای نقش سولوی گیتار که در دهه‌های اخیر به حاشیه رانده شده. او سعی دارد خود را به‌عنوان گیتار هیرو نسل جدید (قهرمان گیتار) معرفی کند. البته این آلبوم تنها مجموعه‌ای از ترانه‌های بلوز امروزی نیست، بلکه موسیقی سول و فانک دهه‌ی 70 نیز در آن جایگاه مهمی دارد.
 
او در محتوای ترانه‌ها تأکید زیادی بر ایمان و امید دارد، خصوصاً در دنیایی که انسان هر روزه خود در محاصره‌ی اخبار جنگ، مرگ و تباهی و بحران می‌بیند و پول و قدرت حرف اول را می‌زند. او در ترانه‌ی شاخص شفا (Healing) در ترجیع‌بندیش به سبک موسیقی گاسپل آواز سر می‌دهد: «این موسیقی شفای من است / خدا می‌داند ما نیاز به شفا داریم». او معتقد است که هنرمند نمی‌تواند نسبت به مسایل انسانی که تحت تأثیر سیاست و اقتصاد و غیره است بی‌تفاوت باشد، خصوصاً زمانی که صنعت سرگرمی سعی دارد حواس مردم را از این مسایل منحرف کند. از ترانه‌های مهم این آلبوم می‌توان به ترانه‌ی Healing، Stay و Down to Ride اشاره کرد.
 
او در جوانی پس از آشنایی با کلیفورد آنتون، کسی که جیمی و استیوی ری وان کار خود را با او در آستین تکزاس شروع کردند، وارد فعالیت جدی موسیقی شد و از همین طریق با جیمی وان آشنا شد و با او همکاری کرد. در سال 2010 از طرف اریک کلپتون با او تماس گرفته شد و به فستیوال گیتار کراس‌رودز دعوت شد تا در کنار بزرگانی چون بی‌بی‌ کینگ، بادی گای، جف بک، زی‌زی‌ تاپ و خود کلپتون در این فستیوال شرکت کند و این شانس را پیدا کرد تا به اجرای آثار خود از جمله‌ی ترانه‌ی Bright Light به بعدتر نامزد جایزه‌ی گرمی شد بپردازد.
 
گری کلارک جونیور صدای خاصی دارد و می‌تواند به خوبی در سبک‌های بلوز دلتا و شیکاگو، سول و آر اند بی بخواند. صدای نسبتاً زیر و نرم او در کنار صدای پرحجم و دیسورت شده‌ی گیتارش کیفیت خاصی با آثار او داده است. او در آثارش علاوه بر ریشه‌های بلوز و راک در عناصر متأخری همچون بیت‌های آر اند بی و هیپ‌هاپ نیز استفاده می‌کند. همچنین ظاهر او روی صحنه یادآور نوازنده‌ی بلوزی از گذشته‌هاست که در شمایلی امروزی ظاهر شده است.