موسیقی ما - «می‌دانیم که باید تکلیف دو پرسش اساسی روش شود و بعد این مجله ورق بخورد. اول، چرا رفتیم؟ و دوم، چرا بازگشتیم؟ اگر خواننده‌ی فصل گذشته‌ی فرهنگ و آهنگ بوده باشید، حتماً هزاران دلیل و شایعه در پاسخ به پرسش اول شنیده و یا حتی گفته باشید؛ اما واقعیت این است که خودمان هم نمی‌دانیم چرا رفتیم و این‌قدر طولانی نبودیم. واقعاً نمی‌دانیم، هر چه هم گفته باشیم، بهانه‌تراشی‌های ما برای یک غیبت طولانی همه‌ی ماجرا نیست. شاید فقط تپشی بود که دیگر وجود نداشت. انگار بودن و نبودن ما فرقی به حال خودمان هم نمی‌کرد… زندگی سخت شده بود. اما برای پرسش دوم، پاسخ قاطعی وجود دارد. بازگشتیم چون باید می‌آمدیم. موسیقی دیگر موجودیتی است غیرقابل انکار چون تپش جریان زندگی آدمیان. امروز موسیقی یک اصل است، یک اصل اساسی فرهنگ مملکت. اقتصاد و سیاست و جامعه و علم و تکنولوژی و سلامت و هزاران فاکتور بنیادین جامعه به دنبالش هستند. هر آوایی که برمی‌آید نشاطی به همراه دارد و هر نغمه‌ای که خاموش می‌شود، اندوهی بزرگ حادث. موسیقی دیگر طفل معصوم و منزوی و مهجور دهه‌های پیشین نیست، بالغی است که فرهنگ کشور به آن تکیه زده. صاحبان منصب و سرمایه و علم و فرهنگ در جمع‌های رسمی و غیر رسمی درباره‌اش حرف می‌زنند، رویش حساب می‌کنند، از نبودش می‌ترسند و وجودش را فرصتی مغتنم می‌شمارند. موسیقی، این هنر ارزشمند، آن‌قدر بزرگ شده که می‌تواند تاثیرات فرهنگی و اجتماعی کلانی در مملکت ایجاد کند و آن‌قدر قدرت گرفته که ممکن است ابزار رفتارهای زشت بداخلاقان جامعه نیز شود. اکنون زمان آن فرا رسیده که هنرمند و هنربند تکلیفشان را با موسیقی مشخص کنند. آنان که موسیقی را ارزش می‌نهند و این هنر والا را می‌فهمند و برایش زحمت می‌کشند تا از ثمره‌ی تلاششان لذت ببرند، حق دارند محکم پای این موجودیت نازنین بایستند تا مورد دست‌درازی و بی‌احترامی قرار نگیرد؛ نشود صندوق کاسبی، نشود تریبون تبلیغاتی، نشود چوب جهل و نشود بزک ثروت. موسیقی نه مهجور است و نه مظلوم، نه محتاج حمایت است و نه نیازمند توجه. موسیقی موجودیتی است ارزشمند که احترام می‌خواهد. آری، آمده‌ایم تا احترام موسیقی را نگه داریم.»

این سرمقاله‌ی «بهرنگ تنكابنی» - سردبیر مجله‌ی موسیقایی فرهنگ و آهنگ – است كه پس از سال‌ها، نخستین شماره‌ی آن به انتشار درآمده است. فرهنگ و آهنگ مجله تخصصی موسیقی است که از نیمه‌ی دهه هشتاد با مدیر مسئولی کیوان فرزین و سردبیری بهرنگ تنکابنی منتشر می‌شد. انتشار این  نشریه در شماره سی‌ام که همزمان با ششمین سال فعالیتش بود متوقف شد.توقفی که پنج‌سال طول کشید. اما حالا در مرداد ۱۳۹۴ سی و یکمین شماره این نشریه تخصصی هنری با گرافیک و محتوایی متفاوت منتشر و در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفته است.  

سی و یکمین شماره فرهنگ و آهنگ با یاد محمد رضا لطفی و پرویز مشکاتیان پرونده‌ای درباره آثار و فعالیت‌های این دو را منتشر کرده است که مهمترین بخش آن روایت  محمد رضا شجریان از این دو آهنگساز و نوازنده برجسته سه دهه اخیر ایران است. شجریان در این گفت‌وگو خاطرات مشترکش از همکاری با لطفی و مشکاتیان گفته است. تاثیر گروه عارف و شیدا بر گروه‌های موسیقی و شکل‌گیری کانون چاووش از دیگر مطالب این پرونده است. در سی و یکیمن شماره نشریه فرهنگ و آهنگ فصل‌تازه‌ای با عنوان تاریخ شفاهی باز می‌شود که به روایت‌های نانوشته شده موسیقی معاصر خواهد پرداخت.

«بهرنگ تنكابنی» در این باره به سایت موسیقی ما می‌گوید: «در پنج سال گذشته، انگیزه‌ای برای ادامه‌ی كار وجود نداشت؛ حالا اما اوضاع و احوالِ متفاوتی وجود دارد و ما تلاش می‌كنیم در ادامه‌ی همان نگاهی كه پیش از این داشتیم، این مجله را منتشر كنیم. اولین هدف ما در انتشارِ این مجله، مستند كردن بحث‌های موسیقایی كشور است، نه به آن صورتی كه به شكل معمول رسانه‌های دیگر انجام می‌دهند، ما می‌خواهیم یك نوع «جریان‌شناسی اتفاقات موسیقایی و مستند كردن آنها»ست؛ به خصوص اینكه شكل این مجله به گونه‌ای است كه با هدف آرشیو كردن و نگاه داشتن منتشر می‌شود. در واقع «فرهنگ و آهنگ» مجله‌ای كتابخانه‌‌ای است و نگاهی آكادمیك در بخش مقالات و بخش‌های تئوریك دارد و علاوه بر آن تلاش می‌كند تا بخش‌های پژوهشی‌اش را نیز گسترش دهد.»

تا پایان سال جاری سه شماره‌ی دیگر از این نشریه منتشر خواهد شد و از سال آینده به طور منظم هر دو ماه یك‌بار.