مثل هر فرد دیگرى من طرفدار پر و پا قرص شاه بچه بلوز نبودم، اما لحظه هایى را با او داشتم. لا به لاى منتخب بلوز در کامپیوترم آهنگ «دل لرزه تمام شد» جاى داشت و شاید بر تارک آن مجموعه می‌درخشید و «بلوز ساعت سه» هم البته‌گاه گاه فراموش نمی‌شد.

شاه بچه بلوز را اما ما فراموش نمی‌کردیم و دنیاى بلوز یا جز و حتى راک هم او را از یاد نمی‌بُرد و نمی‌بَرد تا ابد و این هر دو، دلیل دارد.

این احتمال که شاه بچه از یاد برود، به واسطه شباهت حس و حال آهنگ هاى اوست که معمولاً با سرخوشى یک کاکاسیاه راضى از گرسنه نبودن نواخته می‌شود و تا ابد نواخته خواهد شد؛ و شاه بچه در کودکى دوست داشت برنج بخورد و هیچ وقت به اندازه کافى در خانه‌شان برنج نداشتند که او سیر شود. به این ترتیب او در‌‌ همان کودکى تصمیم گرفت کارى کند که بتواند هرقدر بخواهد برنج بخورد. با این حساب وقتى کشف کرد که مخاطب پولدار چه می‌خواهد،‌‌ همان حال و هوا را در همه ى اجراهاش نگه داشت. اما حالا می‌رسیم به دلیلِ تا ابد ماندگار ماندن شاه.

او در هر اجرا با هر ارکستر یا تکنواز همنواز به وقت ساز زدن با لحن مورد نیاز آهنگ، ساز می‌نواخت. تمبر نوازندگى (و نه فقط تمبر صداسازى) شاه بچه در هر تکنوازى او بر اساس نیاز آهنگ تغییر می‌کرد و با ظرافت تام، عبارت پردازى‌ها و انتخاب نت‌ها به خصوص به وقت حرکت در تلفیق گام هاى می‌نور و ماژور بلوز. حرکت در به اصطلاح: جعبه شاه بچه.

من هم مثل هر کسى از شاه بچه خاطره زیاد ندارم. بلوزهاى بهتر و متناسب‌تر با حال و هواى برزخى زندگی‌ام در این تاریخ و جغرافیا زیاد پیدا کرده‌ام و‌گاه می‌شنوم و‌گاه فقط به یاد مى آورم. اما دردناکى تکنوازی هاى شاه بچه به یادم خواهد آورد تا عمر دارم، که به انتخاب هاى کودک پنبه چین دلتاى میسیسیپى احترام بگذارم