به شمع‌ها نگاه کن، به گل‌ها و به خنده‌های شیرینی که به خاطر تو به لب‌ها نشسته. به این ترانه گوش کن که ترانه‌ای است از سرزمین تو و برای  تولد تو. تولدت مبارک:
«مبارک، مبارک، تولدت مبارک
لبت شاد و دلت خوش، چو گل پرخنده باشی
بیا شمع‌ها را فوت کن که صد سال زنده باشی»

ترانه ماندگار «تولدت مبارک» با این عبارت‌ها شروع می‌شود. کار ابدی استاد انوشیروان روحانی با کلام زنده‌یاد پرویز وکیلی که وقتی به آن گوش می‌کنید، نکته‌ای که به ذهن‌تان می‌رسد این است که قبل از این ترانه، چگونه تولد کودکان این سرزمین جشن گرفته می‌شد و در روز جشن تولدها چه می‌خواندند؟!
   
یکی از ماندنی‌ترین و زیباترین تصاویر نقش بسته در خاطر ما از موسیقی و پیانو، تصویر پیانویی است که خواننده‌ای جلوی آن ایستاده و می‌خواند و پشت پیانو یک لبخند شیرین نشسته است. هر چه تلاش کنید هم نمی‌توانید این خاطره را طور دیگری تجسم کنید. نه آن ملودی‌ها از آن اجرای زیبا و آن لبخند جدا می‌شوند و نه آن چهره‌ی زیبا و دلنشین از آن ملودی‌ها و لبخند که آنها همه اعضای پیوسته‌ی یک دلیل شیرین بودند: موسیقی.

پسری که در خانواده موسیقی به دنیا آمده و از همان کودکی بارقه استعدادش نمودار شده بود و بعد توسط پدر و دوستانش به بهترین شکل آموزش دیده و آنقدر نابغه بود که قبل از 20 سالگی بسیاری از پله‌های موفقیت را طی کند و از بیست و چند سالگی شده بود عضو ثابت شورای موسیقی تلویزیون و ملودی‌هایش شده بودند مثال بارز دلنشینی و البته استحکام، حالا پشت پیانو می‌نشست که زیباترین ملودی‌ها را با پیانوی سحرانگیزش برای خواننده‌ای اجرا کند. آن لبخند دلنشین کوچکترین جایزه خداوند به این روح شیرین است. ملودی‌ها هم در امتداد همان تواناهایی روحی و تکنیکی است:  «گل سنگم، گل سنگم، چی بگم از دل تنگم»، «سلطان قلبم تو هستی، تو هستی»، «کاشکی دوست نداشتم»، «غمت در نهانخانه‌ی دل نشیند»، «نوروز آمد»، «عاشق شدم من» و ده‌ها ملودی دلنشین دیگر. حدود 500 ترانه دارد و برای ده‌ها فیلم موسیقی ساخته و سال‌ها در شورای موسیقی منشأ اثر بوده و بسیاری شاگرد تربیت کرده که بعدها هرکدام‌شان برای خود استادانی شده‌اند. نمونه‌اش برادرانش که البته آنها همراهانش هم بوده‌اند. اردشیر و شهریار و شهداد. شهداد البته از همان نوجوانی دل در گرو عشق به موسیقی کلاسیک داشت، هرچند موسیقی را از پدرش رضا روحانی و برادر بزرگش انوشیروان و استادانی چون جواد معروفی آموخته بود. او هم هرچند یکی از معروف‌ترین رهبران ارکستر در سطح جهان است، اما ملاحت ساخته‌هایش را از همان آموخته‌های نوجوانی‌اش دارد. جایی که احساس و عاطفه و خاطرات و دانش یک‌جا جمع شده‌اند. جایی که در آن، موزیسین جوان و شاید هم نوجوان، ملودی‌های پر از احساس برادر بزرگ‌تر را تنظیم می‌کرد که یکی از مشهورترین آهنگسازان روزگار خود بود. انوشیروان روحانی در موسیقی ما تأثیرگذار بود و آثارش دارای امضاء مشخص بودند و مهم‌ترین وجه مشخصه‌شان احساس و استحکام‌شان.
 
سال‌ها قبل، وقتی «تولدت مبارک» و چندین آهنگ تأثیرگذار دیگرش را ساخته و در اوج شهرت بود، خبرنگار یکی از نشریات معروف آن زمان از او پرسیده بود: «یک آهنگساز چگونه اثرش را به وجود می‌آورد» و استاد جواب داده بود: «برای پاسخ به این سوال نمی‌توان فرمول خاصی ارائه داد و به طور مثال گفت که با بازی با شاسی‌های پیانو می‌توان آهنگی را پیدا و آن را کامل کرد. اما برای من امکان این هست که سر یک چهارراه شلوغ و وسط ازدحام یک خیابان ناگهان ریتم و آهنگ مورد علاقه خودم را پیدا کنم و بعد آن را به صورت آهنگ کاملی ارائه کنم.» و این مشخصه یک آهنگساز مردمی است.
 
در بین مردم و برای آنها اما مطابق با بهترین متودهای موسیقی اصولی و سالم. کسی که از 7 سالگی با راهنمایی پدر نت‌نویسی را می‌آموزد، اولین تانگوی خود را به نام «تانگوی مامانی» در سن ۶ سالگی می‌سازد و بعد به کلاس‌های اسماعیل مهرتاش راه می‌یابد و بعد سر کلاس‌های جواد معروفی، روح‌الله خالقی، عباس شاپوری حاضر می‌شود و از سن 11 سالگي عضو روزمُزد راديو مي‌شود و در سن 18 سالگي در کنسرواتور پاريس مشغول تحصيل می‌شود و ترکیبی می‌شود از دانش و شناخت موسیقی جهان و احساس و عاطفه موسیقی ایرانی. این‌گونه است که برای یکی از شناخته شده‌ترین گروه‌های «آلترناتیو راک» دنیا آهنگ می‌سازد و آهنگش هم به عنوان یکی از بهترین قطعات این گروه شناخته می‌شود و هم تم ایرانی دارد: آهنگ «Maybe I, Maybe You» برای گروه اسکورپیونز.
   
«شاید من، شاید تو
بتونیم تغییری در دنیا ایجاد کنیم
ما به یک روح تبدیل می‌شویم
همچون گمگشته‌ای در تاریکی
شاید من، شاید تو
بتونیم راهی به ستاره‌ها پیدا کنیم
برای به‌دست آوردن روح امید
برای نجات دادن یک دل بی‌امید
تو به آسمان می‌نگری
با تمام اون پرسش‌های توی ذهنت
همه نیاز تو این است که به صدای قلبت گوش بسپاری
در دنیایی پر از درد
کسی اسمتو صدا می‌زنه
چرا ما به واقعیت تبدیلش نکنیم؟
شاید من، شاید تو
شاید من، شاید تو
برخی اوقات فقط رویا می‌بینیم
اما جهان سرد خواهد شد
بدون رویاپردازانی مثل تو

این ترجمه‌ی ترانه‌ای است که استاد روحانی برای گروه بسیار معروف اسکورپیونز ساخته است؛ قطعه‌ای که در سال ۲۰۰۳ در آخرین اجرای این گروه معروف در «راک‌هال» آلمان اجرا شد. نکته بسیار مهم در این قطعه استفاده از تم‌های ایرانی است. یعنی استاد حتی وقتی جهانی است، ایرانی است و این قطعه با همان تم‌ها و با ملودی بی‌نظیر استاد بسیار مورد توجه قرار گرفت و در زمان انتشارش درجدول «تاپ20» در رده نهم قطعات موسیقی دنیا قرار گرفت.
 
حکایت ما به استاد و پیام دوستداران موسیقی و هنر به بزرگمرد تاریخ موسیقی انوشیروان روحانی از متن همین ترانه است:

«استاد روحانی!
شاید من، شاید تو
برخی اوقات فقط رویا می‌بینیم
اما جهان سرد خواهد شد
بدون رویاپردازانی مثل تو...»