حالا دیگر به جرأت می‌توان گفت که موسیقی معاصر در میان جوان‌ترها هم نه‌تنها طرفداران جدی دارد بلکه موسیقیدانانی را هم در همین نسل تربیت کرده که می‌توانند پا‌به‌پای بزرگ‌ترها روی سن بروند و ایده‌های خلاقانه‌شان را اجرا کنند. سند این گفتار هم می‌تواند «هفته موسیقی معاصر تهران» باشد که میزبان ده‌ها جوان نوازنده و آهنگساز بود که دور هم جمع شده بودند و در قالب گروه‌ها یا به عنوان سولیست به اجرای آثارشان پرداختند.
 
در حالیکه در تمام متروپولیتن‌های دنیا همچون نیویورک، پاریس، توکیو، لندن و... پیوسته موسیقی Contemporary یا معاصر برنامه‌های ویژه و مداوم خودش را دارد، در ایران اگر برخی آدم‌ها مثل «علیرضا مشایخی» یا «محمد سعید شریفیان» نباشند، تداوم اجرای موسیقی معاصر ایران و همچنین تربیت شاگردان در این حوزه کمی بعید به نظر می‌رسد.
 
با این وجود از اتفاقات بسیار خوبی که برای اولین‌بار آن هم از سوی یک نهاد خصوصی در ایران رخ داد، برگزاری هفته‌ای مخصوص اجرای قطعات موسیقی معاصر در تهران بود. خانه هنرهای شهری که شعار اصلی‌اش را «انتقال هنر به خانه مردم شهر» قرار داده، برگزارکننده این اتفاق مثبت هنری بود تا میزبان گروه‌هایی چون «گروه کر شهر تهران» و «گروه موسیقی تهران» باشد. همچنین شب‌های هنرمندانی چون «محمد سعید شریفیان» و «مهرداد پاکباز» را برگزار کند و از همه مهم‌تر اجرای آثار آهنگسازان نسل نو توسط نوازندگان بسیار جوان را سازماندهی کند.
 
جالب اینجاست که در شب هنرمندان نیز این جوان‌ترها بودند که اجرای آثار شریفیان و پاکباز را به عهده داشتند. جوان‌هایی که عموماً دانشجویان یا دانش‌آموختگان موسیقی بودند که سال‌ها زیر نظر استادانی چون علیرضا مشایخی قد کشیده بودند و حالا در قامت مجریانی مستعد روی سن می‌رفتند و فروتنانه آنچه را که آموخته بودند، ارائه می‌کردند.

بروشورهای بسیار ساده اما کامل این برنامه نیز که مخصوص هر سانس طراحی شده بودند و اطلاعات جامعی را درباره آهنگسازان و نوازندگان در اختیار تماشاگران قرار می‌دادند، از دیگر نکات قابل‌توجه این فستیوال بود. بروشورهایی که با وجود سر و شکل دانشجویی‌شان، به تمامی سوالات تماشاگران پاسخ می‌دادند و لوازم آشنایی آنها را با مراحل فراگیری موسیقی توسط آهنگسازان و نوازندگان فراهم می‌کردند. نوازندگانی که عموماً زیر 30 سال سن داشتند و هنوز انگیزه آموختن و ارائه آثار در آنها تر و تازه بود.
 
به رغم تبلیغات بسیار اندک، استقبال از برنامه‌های هفته موسیقی معاصر خوب بود، به‌خصوص در برنامه‌هایی که تعدد آهنگساز و نوازنده داشت، تعداد تماشاگران بیشتری در سالن رودکی حضور داشتند اما در برنامه‌هایی همچون شب محمد سعید شریفیان متأسفانه تعداد تماشاگران به سختی به 50 نفر می‌رسید که پُر واضح بود عدم تبلیغات کافی برای چنین رویداد ارزشمندی از دلایل اصلی این اتفاق بوده است.
 
روال طبیعی‌اش این است که همچون اکثر کشورهای دنیا حامی موسیقی معاصر که مخاطبان اصلی‌اش نسل جوان آن کشور هستند، باید دولت و مراکز فرهنگی-هنری بزرگ آن مملکت همچون شهرداری‌ها باشند، اما در موسیقی ایران کدامیک از استانداردهای جهانی رعایت می‌شود که این دومی‌اش باشد؟
 
باز هم جای شکرش باقی است که مؤسسات خصوصی همچون همین خانه هنرهای شهری یا بزرگانی چون «علیرضا مشایخی» و «فریماه قوام‌صدری» وجود دارند تا بقای -ولو مقطعی- موسیقی معاصر را تضمین کنند. قطعاً اگر چنین رویدادی توسط مراکز دولتی برگزار می‌شد، تبلیغاتی دوچندان روی آن انجام می‌شد. هرچند ممکن است که کیفیت آن تحت‌الشعاع قرار می‌گرفت!
 
به‌هرحال گرد هم آوردن جمعی وسیع از آهنگسازان و نوازندگان جوان کار آسانی نبوده و نیست که در این هفته به شایستگی انجام شد. اتفاقی که پیش از این هرگز به این وسعت رخ نداده بود. پیش از این، تنها «گروه موسیقی تهران» و «ارکستر موسیقی نو» به سرپرستی علیرضا مشایخی بود که برنامه‌های متعددی را به صورت مداوم و سالیانه برگزار می‌کردند و هیچ‌وقت به این صورت هفته‌ای مختص اجرای آثار نوی موسیقی اختصاص پیدا نکرده بود.
 
امیدوارم این اتفاق مهم که گام اولش را امسال به شکلی زیبا تجربه کرد، هرساله تکرار و سال به سال گسترده‌تر و باشکوه‌تر برگزار شود.